Από καρδιάς...

Είναι αλήθεια ότι χρειάστηκα δύο ημέρες περίπου προσωπικού χρόνου, μέχρι να εγκλιματιστώ και πάλι στην «πολιτική» ζωή. Δύο ημέρες όμως μου ήταν αρκετές. Αυτό που προέχει αυτή την στιγμή για εμένα, είναι το να στείλω τις θερμότερες ευχαριστίες - από τα βάθη της ψυχής μου - σε όλους τους ανθρώπους που κατά την διάρκεια των έξη μηνών που πέρασαν μου συμπαραστάθηκαν, με κάθε τρόπο, είτε προσωπικά σε εμένα και την οικογένειά μου, είτε με τίμησαν βάζοντας την υπογραφή τους στο κείμενο που ζητούσε την απελευθέρωσή μου και καταδίκαζε τις μεθοδεύσεις για την προφυλάκιση μου, είτε συμμετείχαν στις εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα, είτε ακόμη και διαδίδοντας στο διαδίκτυο, τα όσα εξωφρενικά συνέβησαν στην περίπτωση μου. Όπως επίσης θέλω να ευχαριστήσω, όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου σε νομικό και πολιτικό επίπεδο, επιλέγοντας στρατόπεδο, σε αυτή την συγκυρία.
Ιδιαίτερα τους δικηγόρους που ανέλαβαν την υπόθεση μου. Επίσης όσους συναδέλφους μου τόλμησαν να σπάσουν το τείχος της αυτολογοκρισίας που επέλεξε να υψώσει η πλειονότητα των δημοσιογράφων, που θεώρησαν την όλη ιστορία ως μη γενόμενη.
Προσωπικά βγαίνω από αυτή την διαδικασία, όχι καταπονημένος, όχι τρομαγμένος, αλλά πολύ πιο αποφασισμένος. Και αυτό γιατί αισθάνομαι δικαιωμένος, που για πρώτη ίσως φορά στην Μεταπολίτευση, ξεπεράστηκαν όρια και στεγανά, και δόθηκε ευκαιρία για έναν κοινό αγώνα σε ευρύτερα πλαίσια. Η ηθική ανταμοιβή, ξεπερνά την όποια ταλαιπωρία πέρασα αυτούς τους μήνες. Και σε αυτή την τόσο δύσκολη για την πατρίδα μας περίοδο, θεωρώ ότι μοναδικός τρόπος για να ανταποδώσω αυτή την στήριξη, είναι το να συνεχίσω με μοναδικό όπλο τον λόγο μου, να την υπερασπίζομαι.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Ελευθερία

Planet Terror

Ο αγγλικός τίτλος του κειμένου, προέρχεται από μία ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο, ωδή στα B-movies του Χόλυγουντ, με τους γνωστούς ανθρωποφάγους «απέθαντους» - ζόμπι, τους οποίους με καταιγιστικό ρυθμό σκοτώνουν/καίνε/ παλουκώνουν/ανατινάζουν, ο γοητευτικός – σκληρός πρωταγωνιστής και η ελαφρώς «bimbo» συμπρωταγωνίστριά του. Αφού όμως πρώτα αυτά ξεπαστρέψουν τους κομπάρσους της ταινίας, που μπορεί να είναι περαστικοί, φορτηγατζήδες, καταστηματάρχες, συνταξιούχοι ή έστω απλά ατυχείς κάτοικοι της περιοχής. Τα συγκεκριμένα είδη ταινιών έχουν μεγάλη επιτυχία στην Αμερική! Γιατί; Μα γιατί έχουν δύο πολύ συγκεκριμένα πλεονεκτήματα: α) ένα πολύ δοκιμασμένο απλοϊκό σενάριο, στο οποίο «τσιμπάει» το κοινό και β) πολύ χαμηλές απαιτήσεις και ως εκ τούτου προϋπολογισμό. Ωραία, θα πει κανείς, εμείς γιατί να μάθουμε για τα αμερικάνικα «b-movies»; Δεν έχουμε τίποτε σημαντικότερο να ασχοληθούμε; Δεν έχουμε πιο πιεστικά προβλήματα;Σαφώς και ναι.
Εδώ όμως, πίσω από τα συρματοπλέγματα και τους επτάμετρους τοίχους των φυλακών Κορυδαλλού, το μυαλό μου κάνει περίεργα κόλπα και παραλληλισμούς.

περισσότερα

Ελεύθερος ο Δημήτρης

Παρά την αρνητική εισήγηση του εισαγγελέως, το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών αποφάσισε την με περιοριστικούς όρους αποφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου. Έξι μήνες μετά την άδικη και καθαρά πολιτική προφυλάκισή του, στις 23 Ιανουαρίου, ο αρχισυντάκτης του «ΕΚ» αφήνεται ελεύθερος με χρηματική εγγύηση και απαγόρευση εξόδου από την χώρα.
Προφανώς, για κάποιους εξακολουθεί να θεωρείται «επικίνδυνος», πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα σταματήσουν να επιδιώκουν την φυσική, οικονομική και ηθική εξόντωση του Δημήτρη Παπαγεωργίου και κάθε άλλου ενεργού πατριώτη. Είναι ωστόσο βέβαιο ότι η δίκη που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη χρονιά θα καταδείξει την σκευωρία που διαπράχθηκε εις βάρος του αρχισυντάκτη μας αλλά και τους πραγματικά επικίνδυνους για την ελληνική κοινωνία.

Νέες ομάδες, ίδια Ιστορία!

«Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ένωσης, όπου υπάρχει ιδεολογική τρομοκρατία». Τάδε έφη ο Ιταλός δημοσιογράφος Βιτόριο ντα Ρόλντ, με αφορμή την δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, από την «Σέχτα Επαναστατών». Απόλυτο δίκιο, έχει δυστυχώς, ο Ιταλός συνάδελφος που προερχόμενος από μια χώρα που βίωσε τα «χρόνια του μολύβου» έχει επίγνωση του φαινομένου της πολιτικής τρομοκρατίας. Η Ιταλία βίωσε σε μεγαλύτερη έξαρση από την Ελλάδα την τρομοκρατία. Υπήρχε όμως μια βασική διαφορά. Οι ένοπλες οργανώσεις της Αριστεράς στην Ιταλία απέτυχαν, ενώ στην χώρα μας σε μεγάλο βαθμό κατόρθωσαν να επιβάλλουν ένα μεγάλο ποσοστό της ατζέντας τους.
Ποια είναι όμως αυτή η ατζέντα; Γιατί δεν βιώσαμε κάποια «επανάσταση», κάποια ένοπλη εξέγερση της άκρας αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι στην χώρα μας δεν υπήρξαν ποτέ οργανώσεις όπως οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» που να θέλησαν να «μαζικοποιήσουν» την ένοπλη «αντίσταση» κατ’ αυτούς, «βία» κατά τους υπολοίπους. Οι οργανώσεις στην χώρα μας επέλεξαν να δράσουν ως «ένοπλες πτέρυγες» ενός ακαθόριστου κατά τ’ άλλα λαϊκού κινήματος.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απεμπόληση της επαναστατικής λογικής και ενός επαναστατικού χρονοδιαγράμματος και την «επικαιροποίηση» της δράσης τους. Οι τρομοκράτες στην Ελλάδα δεν είχαν δηλαδή ποτέ ως στόχο την ανατροπή του «αστικού» πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μόνο που ήθελαν ήταν η «παρέμβαση» με μορφή «τιμωρίας» ή «προειδοποίησης». Γι’ αυτό και η αρχική δράση της 17 Νοέμβρη γνώρισε υποστήριξη από ένα μέρος της κεντροαριστεράς. Γιατί δίχως την ανατρεπτική «προοπτική» της επανάστασης, ο καθένας μπορούσε αναλόγως του στόχου, να ταυτιστεί με το ακαθόριστο «λαϊκό κίνημα».
Με αυτούς τους όρους η «τρομοκρατία» είχε αποτελέσματα στην Ελλάδα. Κατάφερε να επιπλεύσει ιδεολογικά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και έως ένα βαθμό να την επιτείνει μέσω της δολοφονίας εκδοτών της δεξιάς και της κατατρομοκράτησης των υπολοίπων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανδρώθηκε και εμπεδώθηκε η κυριαρχία της Αριστεράς, στα ΜΜΕ.
Γι’ αυτά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι ένας παλιάτσος, που συνεχώς μας πληροφορούν ότι η δημοτικότητά του φθίνει, γι’ αυτά ο Σαρκοζί είναι τυχαία Πρόεδρος της Γαλλίας, λόγω «προσωρινών προβλημάτων» των Σοσιαλιστών. Το πόσο αντιστοιχούν αυτές οι απόψεις τους στην πραγματικότητα, είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα, όμως, σιγά – σιγά τα κλασικά ΜΜΕ αποκαθηλώνονται από τον θρόνο του μονοπωλίου της ενημέρωσης. Τα νέα media, αποσπούν όλο και περισσότερο μερίδιο. Και παρ’ όλο που ακόμη υπάρχουν οι κλασικοί παίκτες, υπάρχει χώρος στο διαδίκτυο και για διαφορετικές φωνές. Κάτι που από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Γι’ αυτό και οι σφαίρες που σκότωσαν τον Σωκράτη Γκιόλια ήταν πολλές, 17 ή 18. Γιατί έστελναν μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες. Στην Κούβα, οι bloggers φυλακίζονται (κάποιοι τελευταία αποφυλακίζονται κιόλας). Στην Ελλάδα δολοφονούνται. Αυτή η δολοφονία υπέδειξε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι οι νεότερες οργανώσεις ακολουθούν την πεπατημένη. Επικαιροποιούν την δράση τους, έτσι ώστε να συμβάλλουν στην διατήρηση του Status Quo. Η αντίληψή τους, παρ’ όλο που διακηρύσσουν την «επαναστατικότητά» τους, είναι αυτή της συμπόρευσης με τα αιτήματα του «κινήματος» όπως αυτά εκφράζονται, στα διάφορα «indy». Δεν ξέρω αν ήταν «άγιος» ο μακαρίτης. Ξέρω, όμως, ότι την όποια επιρροή του δεν την αντλούσε μέσω «εκδοτών – εργολάβων» αλλά σε απ’ ευθείας σχέση με το κοινό που τον προτιμούσε. Ξέρω επίσης ότι επέτρεψε στο «troktiko» την πολυφωνία. Ξέρω, ακόμη ότι ήταν ένα ακόμα θύμα της βίας που προέρχεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ο έκτος φέτος. Και ξέρω τις συνέπειες που θα έχει η δολοφονία του, κάτω από το σπίτι του. Κάποιοι προσπαθούν να χαρακτηρίσουν «ποινικούς» τους δολοφόνους του. Δεν είναι όμως. Οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να βγάλουν λεφτά. Δεν έγιναν «πιστολέρο» της νύχτας. Είναι στρατιώτες της ιδεολογίας τους, με την οποία διαφωνώ. Και τις θεωρίες συνωμοσίας δεν τις χάφτω. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο. Το δυστύχημα είναι ότι στην χώρα μας, οι αποχρώσεις αυτής της ιδεολογίας κυριαρχούν. Εκεί βρίσκεται το κλειδί της μάχης.
Όσο το «άσυλο» και το «άβατο» θα τροφοδοτούν τις οργανώσεις και θα προσφέρουν ζωτικό χώρο για την εκκόλαψη νεότερων μελών, όσο το μηντιακό κατεστημένο θα δημιουργεί συνθήκες ακροαριστερής κορύφωσης, όσο οι Λαζόπουλοι θα μπορούν να προπαγανδίζουν με ψυχαγωγικό μανδύα, η Ελλάδα θα παραμένει η μοναδική χώρα στην Ένωση, όπου υπάρχει ιδεολογική τρομοκρατία.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Αθήνα 2010

Aνήκω σε μία ιδιαίτερη γενιά. Γεννημένος το 1980 στο κέντρο της Αθήνας, έζησα μέχρι τα δύο μου πρώτα χρόνια, τα οποία φυσικά δεν πολυθυμάμαι, στον Άγιο Χαράλαμπο, στα Ιλίσια και μετά, λόγω έλευσης της αδελφής μου, μετακομίσαμε στους Αμπελοκήπους, δίπλα σχεδόν στο παλαιό γήπεδο του Παναθηναϊκού, την θρυλική Λεωφόρο. Οι ζωηρότερες και αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις προέρχονται από τον περιορισμένο ελεύθερο χώρο, πίσω από το γήπεδο, όπου άλλοτε παίζαμε ποδόσφαιρο στην αλάνα και άλλοτε μπάσκετ, ενθουσιασμένοι από την κατάκτηση το 1987 του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική. Γύρω στα 13 με 14 κάναμε συχνές επισκέψεις στην «υπόγα» με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα ποδοσφαιράκια, όπου σίγουροι ότι δεν θα πέρναγε κανείς γνωστός, κάναμε και κανένα κρυφό τσιγάρο. Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ο «Τριφυλλιακός» ούτε η «Άμυνα Αμπελοκήπων», η μπασκετική και ποδοσφαιρική ομάδα, αντίστοιχα, της περιοχής. Τις έθαψε η καινούρια Αθήνα που δημιουργήθηκε από τα μέσα του ’90 και πήρε την οριστική της μορφή τα τελευταία πέντε χρόνια.
Μια μορφή «πολυπολιτισμική», δυσώδης και πλαστική, που αποτυπώνεται στους λαβύρινθους των γκέτο, στις περιοχές που εξουσιάζουν τα συμφέροντα της νύχτας και στον φόβο των Αθηναίων να κυκλοφορήσουν την νύχτα. Που αποτυπώνεται στην επιθυμία χιλιάδων, να δραπετεύσουν από το κέντρο και να πάνε βόρεια ή νότια, ανατολικά ή δυτικά, οπουδήποτε, για να ξεφύγουν αν μπορούν. Λίγο καιρό πριν την προφυλάκισή μου, βρέθηκα σ’ ένα μικρό «reunion» συμμαθητών από την τάξη μου, στο 3ο Λύκειο – και αυτό πίσω απ’ το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Από τους περίπου 20 συμμαθητές που βρεθήκαμε, μόλις δύο ή τρεις από εμάς μέναμε ακόμη στην ίδια περιοχή, στο κέντρο. Κι εμείς, φυσικά, με τάσεις φυγής, καθώς ξεκινούσαμε τις δικές μας οικογένειες και αποζητούσαμε καλύτερες συνθήκες ζωής. Αποζητούσαμε να «δραπετεύσουμε» από μία Αθήνα που μας πνίγει, εμάς που είμαστε εκεί γύρω στα 30, και από την οποία είχαμε τόσο ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια. Δεν ξέρω αν το «στατιστικό μου δείγμα», οι 20 συμμαθητές μου, που βγάλαμε μαζί όλο το Γυμνάσιο και το Λύκειο, θα γινόταν αποδεκτό από κάποια εταιρεία δημοσκοπήσεων, εμένα όμως μου λέει πολλά. Όχι, δεν είμαι νοσταλγός! Είμαι υπέρ των αλλαγών και καταλαβαίνω ότι μια πόλη, μια μητρόπολη εξελίσσεται. Αλλά δυστυχώς, στην δική μας πόλη, όλες σχεδόν οι αλλαγές έγιναν προς το χειρότερο. Προς την υποβάθμιση της ζωής των πολιτών, προς την αποψίλωση των ανοικτών χώρων, προς τον ακρωτηριασμό από τον ιστό της πόλης ολόκληρων περιοχών, που μετετράπησαν σε «γκέτο», προς την κομματικοποίηση και ως εκ τούτου την διάλυση των πολιτιστικών πνευμόνων της πόλης. Άλλες «αλλαγές» περιμέναμε μεγαλώνοντας. Περιμέναμε πράγματα, όπως την διάχυση νέων τεχνολογιών, ασυρμάτων δικτύων για πρόσβαση στο διαδίκτυο. Περιμέναμε ανοικτές αθλητικές εγκαταστάσεις, περιμέναμε τον εξορθολογισμό των συγκοινωνιών, περιμέναμε μια πιο ανθρώπινη πόλη. Αντ’ αυτού, μας έσπειραν κεραίες κινητής τηλεφωνίας δίπλα σε σχολεία, κατέστησαν «ταμπού» ολόκληρες περιοχές και μας γέμισαν πράσινα καγκελάκια τα πεζοδρόμια, πάνω στα οποία φίλοι μοτοσικλετιστές έλιωσαν τα κεφάλια τους. Μετέτρεψαν την πόλη μας τον Δεκέμβρη του 2008 σε στίβο μάχης για επίδοξους επαναστάτες και το παλιό αγαπημένο στέκι των πρώτων «κομπιουτεράδων» του ’90, την Στουρνάρη σε δρόμο που θυμίζει Καμπούλ και όχι Αθήνα. Μας γέμισαν τους δρόμους με αμερικανοειδή τέρατα 3.500 κυβικών και τις πλατείες μας με εγκληματίες. Έκαναν το σπίτι του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά εστία μόλυνσης και άντρο τοξικομανών, ενώ την ίδια στιγμή πετσόκοβαν το πάρκο του «Βενιζέλου» στην Βασιλίσσης Σοφίας για να κάνουν πάρκινγκ για τις λουσάτες κυρίες με τις γούνες που πήγαιναν στο Μέγαρο. Και τώρα, φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Τώρα που η πόλη μας, μας αντικαθιστά με νέο, φθηνότερο εργατικό δυναμικό, με ορδές βασανισμένων από την Ασία και την Αφρική. Φταίμε εμείς; Δεν νομίζω. Δεν προλάβαμε να της κάνουμε κακό. Αυτή, απλά ίσως δεν μας θέλει πια. Και στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι του Αγγελάκα από τις «Τρύπες», ένα κομμάτι του «soundtrack» της εφηβείας μας: «Γρια πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της
γίναμε άρρωστοι από αυτήνα όλοι
ψυχομαμά που σκοτώνει τα αγόρια της
είναι παράξενη αυτή η πόλη…»

Δημήτρης Παπαγεωργίου 

Το καταστροφικό ΠΑΣΟΚ

Με την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου (πρώην Προεδρικού Διατάγματος), η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο μεταρρυθμίσεων, που με κάθε τρόπο ζητούσε η Τρόικα. Η χρεοκοπία της χώρας στην ουσία και σε κάθε τι, εκτός από το όνομα, πραγματοποιήθηκε. Μπροστά στην επιλογή της στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς πιστωτές, τις ξένες τράπεζες, τα Funds, οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ επέλεξαν επί της ουσίας να προβούν σε «haircut» έναντι των εγχώριων (βλ. ιθαγενών) πιστωτών, δηλαδή των Ελλήνων πολιτών που για δεκάδες χρόνια πλήρωναν κάθε μήνα τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους αυτή, επέλεξαν να επικεντρώσουν την συζήτηση στα εγγενή προβλήματα και τις δυσλειτουργίες του συστήματος, τις υπερβολές του και την εκμετάλλευσή του από συγκεκριμένες ομάδες. Τέλος, για να γλυκάνουν το χάπι επέλεξαν να δώσουν ανέξοδες υποσχέσεις για μελλοντική «επανόρθωση αδικιών». Η ουσία όμως είναι η ίδια: η κυβέρνηση προχώρησε σε «haircut» έναντι των ασφαλισμένων. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι «καταστροφικό» για την ελληνική κοινωνία.
Σαφώς σημαίνει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου πολλών και την οικονομική εξαθλίωση κάποιων, αλλά δεν φέρνει την καταστροφή, την περιδίνηση της οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα. Αυτήν την προκάλεσαν ξεκάθαρα οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και όχι τα δημοσιονομικά προβλήματα.

 περισσότερα

Διαδικτυακή κινητοποίηση αλληλεγγύης

Εντείνεται με κάθε διαθέσιμο τρόπο η εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για την πολιτική δίωξη και προφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου. Πέρα από την καθημερινή ενημέρωση από το site του Ελευθέρου Κόσμου, της Ελεύθερης Ώρας, των Ελληνικών Γραμμών, και βέβαια αυτού του blog, αλλά και από πολλά άλλα ιστόλογια, έχουν δημιουργηθεί δυο ομάδες αλληλεγγύης και ενημέρωσης στο facebook, η μία με τίτλο «Λευτεριά στον Δημήτρη Παπαγεωργίου», η οποία μέχρι στιγμής έχει 2.500 μέλη, και από την πρώτη μέρα της πολιτικής προφυλάκισης του Δημήτρη, ενημερώνει άμεσα και καθημερινά για τις εξελίξεις της υπόθεσης και για τα μηνύματα του φυλακισμένου δημοσιογράφου μέσα από τις φυλακές. Η δεύτερη ομάδα με τίτλο «Όλοι μαζί για τον Δημήτρη Παπαγεωργίου» μέχρι στιγμής αριθμεί 260 μέλη.
Εκτός από το facebook ιδιαίτερα σημαντική είναι η κινητοποίηση στο YouTube, όπου το κανάλι του Ευώνυμου έχει όλα τα βίντεο με τις εκπομπές, τις παρεμβάσεις στην βουλή, τις ομιλίες, και την συνέντευξη τύπου για την υπόθεση του Δημήτρη. Επιπλέων πολύ σύντομα θα υπάρξει δραστηριοποίηση και μέσω twitter για αμεσότερη και ταχύτερη ενημέρωση σχετικά με τις εξελίξεις στην υπόθεση του Δημήτρη.

Η παράνομη προφυλάκιση του Δημήτρη "Στον ιστό της αράχνης"

Η κρίση ως... κρίση

Είναι ίσως μάταιο να ασχολείται κάποιος με τα των οικονομικών της χώρας μας, τόσο κοντά πια στην περίοδο των… μπάνιων του λαού, όταν όλα περνάνε σε δεύτερο βαθμό. Αυτό το γνωρίζει φυσικά και η κυβέρνηση, η οποία δείχνει αποφασισμένη να περάσει τις οδυνηρότερες «μεταρρυθμίσεις» μέσα σ’ αυτήν την καλοκαιρινή περίοδο, προκειμένου να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις. Και από ό,τι φαίνεται θα τα καταφέρει, παρά τις «μυξογκρίνιες» και τα «τραβάτε με κι ας κλαίω» των κυβερνητικών βουλευτών. Κύριοι σύμμαχοί της σ’ αυτό το εγχείρημα, συγκεκριμένα συγκροτήματα του χώρου των ΜΜΕ αλλά και μυωπική «επαναστατική άσκηση» του ΚΚΕ που απαξιώνει κάθε είδος αντίστασης στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας. Με αυτό ως δεδομένο, η οικονομική κρίση, που μέχρι πριν λίγους μήνες σημειωνόταν με κόκκινα ψηφία σε υπολογιστές των διεθνών Funds και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο θα αποτυπωθεί στην πραγματικότητα σε συνθήκες κοινωνικού νεοβαρβαρισμού με σοσιαλιστική… σαντιγί.
Ο νόμος της ζούγλας δεν θα επικρατήσει μόνο στα εργασιακά, αλλά στην καθημερινότητα, καθώς για πολλούς, το «ο θάνατός σου η ζωή μου» θα γίνει δόγμα, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη αύξηση της εγκληματικότητας. Και για όσους αμφισβητούν την συμβολή των αλλοδαπών μεταναστών στον συγκεκριμένο τομέα, ας κάνουν τον κόπο να περάσουν μια βόλτα από ‘δω, στις Φυλακές Κορυδαλλού, για να το διαπιστώσουν με τα μάτια τους. Ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της χώρας ούτε η ένταση των κοινωνικών φαινομένων. Ο πραγματικά μεγάλος φόβος μου είναι ότι η οικονομική κρίση θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κοινωνικής μηχανικής για να επιτύχει συγκεκριμένα αποτελέσματα που θα μετατρέψουν τους Έλληνες σε πρόβατα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Η πλήρης αποσύνθεση των κοινωνικών δομών της χώρας, η απόλυτη υποταγή του οικονομικά απελπισμένου αλλά και η αποδημητική πορεία χιλιάδων νεαρών Ελλήνων θα έχουν ως αποτέλεσμα τον διαμελισμό του σώματος (corpus) των Ελλήνων και την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε μία νομικίστικη δομή επιβολής συγκεκριμένων αποφάσεων. Η απώλεια της αίσθησης της συλλογικότητος σε εθνικό επίπεδο θα διευκολύνει την δημιουργία μιας κοινωνίας κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και των διακινητών και των επιτηρητών του. Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, θα περάσει μία κρίση που ομοιάζει με αυτή του τοξικομανή, που του έκοψαν τις ουσίες. Ή θα σκύψει το κεφάλι και θα υπακούσει στους εμπόρους, ξεπουλώντας ό,τι έχει και δεν έχει, δίνοντας ακόμη και κ**ο για να πάρει λίγο πράμα (βλ. δάνεια) ή θα πρέπει να στηλώσει τα πόδια, να βασισθεί στις δικές τις δυνάμεις και με έναν συνδυασμό πείσματος και σκληρής δουλειάς να βγει από την κρίση υγιής. Και λέγοντας υγιής, δεν εννοούμε την διατήρηση της εξάρτησης, δηλαδή των σημερινών και χθεσινών παθογενειών, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Εννοούμε μία κοινωνία με δυνατές ρίζες, με αίσθηση της κοινής πορείας στον χρόνο, ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης και ένα πεπρωμένο. Είμαι πεπεισμένος ότι κάποιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την οικονομική κρίση για να απονευρώσουν τον Έλληνα, αλλά και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς και να εξομοιώσουν την Γηραιά Ήπειρο με τον Τρίτο Κόσμο. Και ως πειραματόζωα εξέλεξαν εμάς. Υπάρχει όμως ακόμη περιθώριο οι σχεδιασμοί τους να αποτύχουν. Γιατί , αν στις δύσκολες στιγμές, όταν σου βάζουν ζυγό, δεν γονατίσεις, τότε γίνεσαι πιο δυνατός και αποκτάς χαρακτηριστικά που σε οδηγούν στην απελευθέρωση. Με την ευκαιρία της κρίσης, δίδεται σ’ έναν λαό η ευκαιρία να επιλέξει τι θέλει για το μέλλον του. Την μετατροπή του στο γκρίζο κατάπλασμα της παγκοσμιοποίησης ή την αναγέννησή του.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Η υπόθεση του Δημήτρη στο προσκήνιο

Κλιμακώνεται η εκστρατεία ενημέρωσης της κοινής γνώμης για την πρωτοφανή στα νομικά μας χρονικά υπόθεση της προσωρινής κράτησης του Δημήτρη.
Την Κυριακή, η ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» κάλυψε την υπόθεση, ενώ είχαν προηγηθεί και δημοσιεύματα εθνικής κυκλοφορίας ημερήσιων εφημερίδων, για τα οποία σας ενημερώσαμε. Ακολούθησε η κατάθεση ερώτησης στην Κομισιόν από τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπανικολάου και η παρουσίαση των πτυχών της υπόθεσης από το δημοσιογράφο Άρη Σπίνο στην εκπομπή του στον τηλεοπτικό δίαυλο EXTRA.
Πολύ σημαντική και κομβική για την υπόθεση εξέλιξη, ήταν η συζήτηση στη Βουλή της επίκαιρης ερώτησης του Θάνου Πλεύρη. Εκεί, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης επικαλέστηκε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, κράτησε όμως χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας να αναφερθεί στην πολιτική χροιά της υπόθεσης, που εκθέτει ανεπανόρθωτα την αριστερά αλλά δυστυχώς και τις αρχές ασφαλείας, που στην υπόθεση αυτή «συνεργάστηκαν».
Από την πλευρά του, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ αναρωτήθηκε πως είναι δυνατόν να κρατείται επί πέντε μήνες κάποιος που κατηγορείται για διατάραξη της ειρήνης, ενώ αναφέρθηκε και στο ρόλο που είχαν στη ΓΑΔΑ το βράδυ των επεισοδίων στην Πανόρμου, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Μουλόπουλος και Στρατούλης.Την Πέμπτη, το θέμα κάλυψαν οι εφημερίδες «Απογευματινή», «Βραδυνή» και «ΕΩ», ενώ την Παρασκευή εκ νέου και η εφημερίδα «Αδέσμευτος», ενώ μεγάλο είναι και το ενδιαφέρον εκ μέρους του επαρχιακού τύπου, που από την πρώτη στιγμή συμπαραστάθηκε στον Δημήτρη Παπαγεωργίου.Είναι πλέον σαφές ότι η δίωξη εναντίον του Δημήτρη έχει φρονηματικά χαρακτηριστικά, καθιστώντας τον στην ουσία πολιτικό κρατούμενο. Επίσης, η έλλειψη ισονομίας που παρατηρείται, δεδομένου ότι αριστεριστές που συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω να διαπράττουν σοβαρά αδικήματα αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι, κλονίζει την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας στους θεσμούς και δίνει μια εικόνα χειραγώγησής τους από την καθεστηκυία τάξη.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια υπόθεση, που ντροπιάζει τη χώρα μας διεθνώς.

Συζήτηση στην βουλή για την παράνομη προφυλάκιση του Δημήτρη

Ερώτηση στην Ευρωβουλή για τον Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με αφορμή τη σύλληψη και τη συνεχιζόμενη προσωρινή κράτηση του Δημήτρη, κατέθεσε ο ευρωβουλευτής της ΝΔ (και πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ), Γιώργος Παπανικολάου. Παραθέτουμε την ερώτηση, που αφορά σε μια πρωτοφανή υπόθεση-όνειδος για τη χώρα μας και το νομικό της πολιτισμό και αναδεικνύει θεσμικές δυσλειτουργίες:
"Η απρόσκοπτη άσκηση της δημοσιογραφίας θεωρείται - δικαίως - πυλώνας της σύγχρονης δημοκρατίας. Το δημοσιογραφικό λειτούργημα βασίζεται στην ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ελευθερία της γνώμης και η ελευθερία της λήψης η μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών. Τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται τόσο από τους συνταγματικούς χάρτες των κρατών - μελών όσο και από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, κατοχυρώνονται δε ρητώς στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ και στο άρθρο 10 του Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο στις μέρες μας, που η οικονομική κρίση δημιουργεί σοβαρές κοινωνικές εντάσεις, εκφράζονται φόβοι ότι η άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και ειδικότερα της μάχιμης δημοσιογραφίας θα δυσχεραίνεται ολοένα και περισσότερο.



Ερωτάται η Επιτροπή:
1. Έχουν αναφερθεί και διαπιστωθεί σε σχέση με τα κράτη μέλη και ειδικότερα σε σχέση με την Ελλάδα περιστατικά περιορισμού της έκφρασης των ατόμων που ασκούν το δημοσιογραφικό επάγγελμα και πιο συγκεκριμένα περιστατικά όπως διώξεις κατά δημοσιογράφων, ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης ή ακόμα και μέτρα στέρησης της ελευθερίας τους, όπως πχ η προσωρινή κράτηση;
2. Αν ναι, καταδικάζει η Επιτροπή τέτοιου είδους πρακτικές; Αναμένονται πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της προστασίας του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;"

Όχι στη φρονηματική δίωξη
Είναι πλέον σαφές ότι η συνεχιζόμενη προσωρινή κράτηση του αρχισυντάκτη του «ΕΚ» και δημοσιογράφου της Ελεύθερης Ώρας», έχει προκαλέσει αντιδράσεις, οι οποίες κλιμακώνονται. Είναι επίσης σαφές ότι η αναπόφευκτη διεθνοποίηση της υπόθεσης, αναδεικνύει τις εν Ελλάδι θεσμικές αδυναμίες που οδηγούν σε παρακμιακές καταστάσεις, όπως είναι ο τραυματισμός, η σύλληψη και η προσωρινή κράτηση (επί πεντάμηνο πλέον) ενός επαγγελματία δημοσιογράφου. Καιρός είναι λοιπόν οι αρμόδιοι να προβληματισθούν και να αναλογιστούν ποιες θα είναι οι συνέπειες για τη χώρα μας από τη φρνηματική δίωξη κατά του Δημήτρη.


Συζήτηση και στην Βουλή των Ελλήνων
Αύριο το πρωί στις 10:00 αναμένεται να συζητηθεί και η επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε προ μερικών ημερών ο βουλευτής Αθηνών του ΛΑ.Ο.Σ. Θάνος Πλεύρης, σχετικά με την προνομιακή μεταχείριση αριστεριστών και αναρχικών έναντι της αντιμετώπισης του Δημήτρη Παπαγεωργίου, ο οποίος να θυμίσουμε ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας πολίτης, στον οποίον έχει εφαρμοσθεί ο νόμος περί κουκούλας. Την συζήτηση θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε είτε από το κανάλι της βουλής είτε από την διαδικτυακή της πύλη (πιέστε εδώ) είτε μαγνητοσκοπημένη στην ιστοσελίδα μας.

Σύνολο ή άθροισμα;

Στον κυκεώνα των ριζικών αλλαγών που βιώνουμε σήμερα, οι εξελίξεις μερικές φορές τρέχουν τόσο γρήγορα, που σε κάνουν να ξεχνάς τις βασικές δομές της σκέψης σου. Αυτή τη στιγμή, η πατρίδα μας, ο λαός μας, δέχεται απανωτά κτυπήματα σε κάθε επίπεδο. Οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά. Και πρέπει να έχουμε μία απάντηση για το καθένα από αυτά. Από τις υποβαθμίσεις των «αγορών» μέχρι τις προβοκάτσιες του ΚΚΕ και από τα εθνικά θέματα ως την αποδόμηση των εργατικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, προς όφελος παρασιτικών δυνάμεων. Από τον αφελληνισμό των νεαρών συμπατριωτών μας έως την βαναυσότητα της διαφθοράς ως κοινωνικού φαινομένου, που υποσκάπτει το μέλλον των επομένων γενεών. Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ζητήματα, τις προκλήσεις του σήμερα, δεν μπορούν να είναι απλοϊκές και μονοσήμαντες. Δεν μπορούν να δοθούν χωρίς να υπάρξει μία εξελικτικού τύπου σκέψη, που θα ξεκινά από μία συμπαγή βάση. Αυτή τη βάση θα πρέπει με απόλυτη σιγουριά να ξεκαθαρίσουμε άμεσα, πριν χαθούμε σε δαιδαλώδη μονοπάτια εξειδίκευσης του κάθε θέματος ξεχωριστά. Θα πρέπει να δώσουμε μία απάντηση που θα χρησιμεύσει ως θεμέλιο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι απλό:
Ως τι αντιλαμβανόμαστε την πατρίδα μας, την κοινωνία μας, τον περίγυρό μας; Σύμφωνα με τις κρατούσες αντιλήψεις του νεοφιλελευθερισμού, το έθνος μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άθροισμα των κατοικούντων στη χώρα μας ατόμων. Ως εκ τούτου, η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, αυτή στην οποία επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας σε κοινωνικό επίπεδο, είναι η φυσική κατάληξη της πορείας της χώρας μας. Το ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βρίσκεται στον πάτο της «τροφικής αλυσίδας» της «ελεύθερης αγοράς», είναι αποτέλεσμα που δεν μπορεί να μας εκπλήσσει, καθώς αποτελούμε το πρότυπο αυτού που οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν αποκαλούν ευνοιοκρατικό καπιταλισμό. Στην διάρθρωση του οικονομικο-πολιτικού συστήματος θυμίζαμε περισσότερο τριτοκοσμική χώρα παρά ευρωπαϊκή, με ένα «εκσυγχρονιστικό» μακιγιάζ, να προσπαθεί από το 2000 και μέχρι σήμερα να καλύψει την ασχήμια μας. Μπορεί όμως η απάντησή μας σε αυτό το ζήτημα να έχει να κάνει μόνο με την επιβολή ενός χρονοδιαγράμματος μεταρρυθμίσεων του συστήματος, που θα επιφέρει διαχειριστικές και μόνον αλλαγές, τις οποίες θα κληθεί φυσικά να πληρώσει ο απλός Έλληνας πολίτης; Δική μου άποψη είναι πως δεν γίνεται αυτό. Ακόμη και αν μέσω μίας περιόδου στερήσεων, λιτότητος (ετεροβαρούς πάντοτε) καταφέρουμε να σταθεροποιήσουμε το οικονομικο-πολιτικό σύστημα της χώρας, απλά θα έχουμε πάρει μία μικρή παράταση. Με δεδομένη την ιδεολογική κυριαρχία του «ατόμου» έναντι του συνόλου, αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε ενώπιον μίας ακόμη κρίσης. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι αυτή ακριβώς η κυρίαρχη νοοτροπία. Για εμάς, το έθνος δεν είναι άθροισμα ατομικοτήτων. Είναι ένα σύνολο, μία κοινότητα με κοινό πεπρωμένο. Τα ατομικά «συμφέροντα» δεν μπορούν να υπερίπτανται των κοινωνικών δικαιωμάτων. Και αυτό, όχι με τον τρόπο που θα το έλεγε ένας αριστερός, θεωρώντας κοινωνικά δικαιώματα τις απαιτήσεις ατόμων και υποομάδων, αλλά το δικαίωμα του έθνους, ως πολιτικής μονάδας πλέον, να υπερασπισθεί την υγεία του, το δικαίωμά του στο μέλλον. Σαράντα σχεδόν χρόνια μεταπολίτευσης οδήγησαν στην επιβολή του νόμου της ζούγκλας. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Ξεπερνώντας τα «επιχειρηματικά» όσο και τα «ταξικά» και «ατομικά» συμφέροντα, πρέπει να επανακαλύψουμε τα εθνικά συμφέροντα, που δεν μπορεί να εξαντλούνται στην εξωτερική πολιτική, αλλά πρέπει να αφορούν πάνω απ' όλα τα εσωτερικά ζητήματα και ταυτίζονται με την ψυχοσωματική υγεία του έθνους.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης η υπόθεση του Δημήτρη

O δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και μέλος της επιτροπής συμπαράστασης στον Δημήτρη Παπαγεωργίου, Γιάννης Κουριαννίδης έθεσε για άλλη μια φορά στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης το θέμα του αδίκως διωκόμενου και προφυλακισμένου δημοσιογράφου.
Συγκεκριμένα, στη συνεδρίαση της περασμένης Πέμπτης 24/06/2010, επεσήμανε τα εξής: «Αποτελεί ντροπή για όλους μας η συνεχιζόμενη προφυλάκιση του Δ. Παπαγεωργίου. Για 5ο μήνα, η πασοκική αντίληψη περί δημοκρατίας δείχνει το σκληρό και ανάλγητο πρόσωπό της.
Ένας δημοσιογράφος που τραυματίστηκε από παρακρατικούς σε ώρα καθήκοντος, παραμένει φυλακισμένος χωρίς καμμία δικαιολογία, τη στιγμή που αριστεριστές, συλληφθέντες για τρομοκρατικές επιθέσεις με μολότοφ, αφήνονται ελεύθεροι μετά πάροδο μερικών ημερών!
Προφανώς, το ότι ο Δ. Παπαγεωργίου αρθρογραφεί στις εφημερίδες «Ελεύθερος Κόσμος» και «Ελεύθερη Ώρα» και όχι σε κάποια... προοδευτική εφημερίδα, κάποιοι έκριναν ότι έπρεπε να αποτελέσει αιτία της συνεχιζόμενης διώξεώς του».

Video από την συνέντευξη τύπου για τον Δημήτρη

Ηχηρό μήνυμα από τον Δημήτρη

Στην συνέντευξη τύπου που δόθηκε στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου διαβάστηκε το παρακάτω μήνυμα του Δημήτρη...
Σήμερα, 22 Ιουνίου, συμπληρώνω πέντε μήνες «προσωρινά κρατούμενος» (ευφημισμός του προφυλακισμένος) στην φυλακή του Κορυδαλλού. Πέντε μήνες από την σύλληψή μου, εν μέσω απαράδεκτων μεθοδεύσεων και καλλιέργειας ενός κλίματος κυνηγιού μαγισσών από συγκεκριμένους κύκλους. Όντας θύμα επίθεσης ο ίδιος, με επτά ράμματα στο κεφάλι, μεταβλήθηκα σε θύτης, από την αγαστή συνεργασία ακραίων πολιτικών δυνάμεων και «προθύμ220610-esiea02ων» να τους ικανοποιήσουν κρατικών λειτουργών, οι οποίοι στον βωμό της πολιτικής βούλησης θυσίασαν όχι μόνο την έννοια της δικαιοσύνης, αλλά και την ίδια την κοινή λογική.
Απορώ ακόμη, πώς δέχθηκα το κτύπημα που μου άνοιξε το κεφάλι, αφού φορούσα κράνος. Απορώ, πώς κανείς αρμόδιος δεν αντελήφθη τις αντιφάσεις των «μαρτύρων» κατηγορίας.
Πιστεύω ότι, όταν η υπόθεση φθάσει στο ακροατήριο, κάποιοι θα πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις.

Εν τω μεταξύ όμως, παραμένω προφυλακισμένος, θύμα μίας παράλογης και εκδικητικής νοοτροπίας, επειδή στη ζωή μου επέλεξα έναν δρόμο που δεν ταιριάζει με τα όσα προτάσσει το σύστημα αξιών της κοσμοπολίτικης αριστεράς. Εάν εργαζόμουν στην «Αυγή» ή στην «Ελευθεροτυπία» και πέρναγα όσα περνάω σήμερα, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα μου ζητούσε συγγνώμη. Είμαι όμως προφυλακισμένος εδώ και πέντε μήνες, επειδή τα όσα γράφω και λέω, θεωρούνται εμπόδια, μη αποδεκτά από μία ομάδα ανθρώπων που θέλουν εργολαβικά να «μετασχηματίσουν» την ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με τις ιδεολογικές τους θέσεις.
Δεν είχα την τύχη να γεννηθώ και να μεγαλώσω στα Β. Προάστια ούτε να φοιτήσω σε κολλέγια και πανεπιστήμια του εξωτερικού. Είχα όμως την μεγάλη ευκαιρία να πάρω στην ζωή μου αρχές, όπως το να λέω τη γνώμη μου, με ό,τι συνέπειες και αν αυτό έχει, ακόμη και αν γίνομαι δυσάρεστος στους «ισχυρούς». Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2010, εάν δεν σκύβεις το κεφάλι στην «ρητορεία» της αριστεράς, εάν υπερασπίζεσαι παραδοσιακές ιδέες, είσαι εύκολος στόχος για ένα διεφθαρμένο σύστημα.
Η κράτησή μου είναι ξεκάθαρα πολιτικής υφής και έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους: να φοβίσει, να στριμώξει στη γωνία όσους αντιδρούν στα σχέδια της κυβέρνησης και των εξ’ αριστερών υποστηρικτών της πολυπολιτισμικής Ελλάδος που ονειρεύονται. Στο πρόσωπό μου, συμπυκνώνεται μία διάθεση καταστολής κάθε δράσεως που έχει τον χαρακτήρα του «εθνικού».
Η δική μου αγωνία όμως, δεν είναι προσωπική. Δεν «αγωνιώ» για το πότε θα αποφυλακισθώ. Ούτως ή άλλως, αυτό το κράτος, όπως στέρησε από εμένα την ελευθερία μου, στερεί από χιλιάδες Έλληνες το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που με τρώει είναι το να μην «πάει τζάμπα» αυτό που περνάω. Να λειτουργήσει ως ένα καμπανάκι για τους «ελεύθερους» πολίτες αυτής της χώρας.
Και η σημερινή συνέντευξη τύπου, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας ανθρώπων με διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, αλλά με κοινό την ευαισθησία τους, δείχνει ότι εν μέρει κάτι τέτοιο έγινε. Το καμπανάκι ήχησε. Και γι’ αυτό τους ευχαριστώ!

Συνέντευξη τύπου για τον Δημήτρη

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι η Συνέντευξη τύπου που παρέθεσε η Επιτροπή για την Αποφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου. Οι επικεφαλής της επιτροπής, δημοσιογράφοι και μέλη της ΕΣΗΕΑ, Σπύρος Χατζάρας και Νίκος Χιδίρογλου, μαζί με τον εκδότη του «ΕΚ» Δημήτρη Ζαφειρόπουλο και τον συνήγορο του Δημήτρη, Θάνο Πλεύρη, έθεσαν υπ’ όψιν των δημοσιογράφων που παρέστησαν όλο το ιστορικό αλλά και το παρασκήνιο της πολιτικής προφυλάκισης του αρχισυντάκτη της εφημερίδας μας.
Συγκινητική ήταν η παρέμβαση της μητέρας του Δημήτρη, Στέλλας Παπαγεωργίου, η οποία με ιδιαίτερο σθένος δήλωσε ότι είναι περήφανη για το παιδί της, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Μέσα από αυτήν την συγκυρία τον γνώρισα καλύτερα».
Ανάμεσα στους δημοσιογράφους που συμμετείχαν, αίσθηση έκανε η παρουσία του μέλους του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Τσαλαπάτη, των τ. Γενικών Γραμματέων της ΕΣΗΕΑ Κώστα Μπετινάκη και Γιώργου Λεονταρίτη.
Από τον πολιτικό κόσμο, πλην του συνηγόρου του Δημήτρη Παπαγεωργίου, βουλευτή ΛΑ.Ο.Σ. Θάνου Πλεύρη, παρέστησαν και ο βουλευτής της ΝΔ Νίκος Νικολόπουλος, τα μέλη της Κ.Ε. του ΛΑ.Ο.Σ. Μπάμπης Καραθάνος και Γιάννης Γιαννάκενας, η Νομαρχιακή Σύμβουλος της Ν.Δ. Χριστίνα Σιδέρη, ο πρόεδρος της νεολαίας του ΛΑ.Ο.Σ. Γιάννης Παναγιωτακόπουλος και ο πρόεδρος του Δ’ Διαμερισματικού Συμβουλίου Περιστερίου Γιάννης Σύρρος. Το παρών έδωσαν επίσης, ο Διευθυντής του ιδρύματος Ελευθέριος Βενιζέλος, κ. Δημήτρης Μιχαλόπουλος, ο αρχιπλοίαρχος ε.α. κ. Αντώνης Ναξάκης και ο ιστορικός Σταύρος Καρκαλέτσης.
Η Επιτροπή ολοκλήρωσε την ενημέρωση αναφέροντας ότι τις επόμενες ημέρες θα κατατεθούν στην βουλή σχετικές ερωτήσεις τόσο από όλους τους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. όσο και από ομάδα βουλευτών της Ν.Δ.

Η βουβουζέλα της αριστεράς

Eίναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω καταφέρει, χάρις στον εγκλεισμό μου στον Κορυδαλλό - να παρακολουθήσω το σύνολο των αγώνων ενός μουντιάλ (βλ. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου). Λόγω της μη ύπαρξης εναλλακτικών δραστηριοτήτων - εκτός του διαβάσματος - έχω βαλθεί να βλέπω τον κάθε αγώνα με μία ιδιαίτερη προσήλωση. Υπάρχει όμως κάτι που μ' ενοχλεί ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των αναμεταδόσεων - μάλλον δεν είμαι ο μόνος. Αναφέρομαι φυσικά στον ήχο από τις βουβουζέλες, ο οποίος εκτός από το ότι με κάνει να ψάχνω για το κουνούπι που με γυροφέρνει, σκεπάζει και τα συνθήματα που παραδοσιακά με πάθος φωνάζουν οι υποστηρικτές των ομάδων και για μένα είναι τόσο δομικό στοιχείο του ποδοσφαίρου όσο και ο τερματοφύλακας. Για χάρη της νοτιοαφρικανικής παράδοσης και... πολιτισμού, η FIFA αποφάσισε να μην τις απαγορεύει από τα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Υπάρχουν όμως οι βουβουζέλες, που σκεπάζουν τα συνθήματα, μόνο στα γήπεδα; Εν μέσω οικονομικής κρίσης στην χώρα μας και των λαϊκών αντιδράσεων σ' αυτή, αρχίζω να υποψιάζομαι ότι οι βουβουζέλες βρίσκονται σε ευρεία χρήση και εδώ. Και εάν δεν έχουν την ίδια ακριβώς μορφή, παράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Τον ενοχλητικό θόρυβο - βουητό το έλεγαν στο χωριό μου - που σκεπάζει τα συνθήματα. Γιατί τι άλλο ρόλο, παρά αυτόν της βουβουζέλας έχουν όλες αυτές οι προσπάθειες συγκεκριμένων φορέων - κομματικής υφής - που προσπαθούν να ακουστούν πάνω από τα συνθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να τα συνδέσουν με τα κομματικά τους συμφέροντα; Οι δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες ίσως, που θα ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις κατά των μέτρων που επιβάλλει η Τρόικα και ως υπεργολάβος υιοθετεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, φοβούνται ότι η δική τους φωνή θα σκεπαστεί από τις κομματικές βουβουζέλες του Περισσού ή και της Κουμουνδούρου σε ένα «ξέπλυμα» - όχι μαύρου χρήματος - αλλά κοινωνικής αγανάκτησης, με την χρήση αυτής για την κτήση πολιτικής υπεραξίας από τις δυνάμεις της αριστεράς. Όσο τρομάζουν τους Έλληνες πολίτες τα μέτρα της κυβέρνησης άλλο τόσο τους τρομάζει η προοπτική, σταλινικού τύπου ομάδες να «χτίσουν» πάνω στην δική του πλάτη. Τον ρόλο αυτό της «βουβουζέλας», τον οποίο έχει αναλάβει η αριστερά, φαίνεται ότι σιγά-σιγά τον αντιλαμβάνονται κάποιοι. Γράφει στην «Ελευθεροτυπία» ο Κώστας Βεργόπουλος για τις δυνάμεις της αριστεράς: «Αντί να είναι κοινωνιοκεντρικοί, παραμένουν εξουσιοκεντρικοί. Αντί να απευθύνονται προς την κοινωνία, της στρέφουν τα νώτα και απλώς την επικαλούνται καιροσκοπικά στις μεταξύ τους διενέξεις. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της γραφειοκρατικοποίησης των αριστερών σχημάτων και μορφωμάτων, που καταλήγουν σήμερα να εμπνέουν περισσότερη καχυποψία, παρά εμπιστοσύνη. Καταγεγραμμένη φιλοδοξία όλων είναι να ηγεμονεύσουν σε κάποιο μυθικό κοινωνικό κίνημα, που φαντάζονται ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την ηγεσία τους.» Η διάγνωση λοιπόν, είναι πλέον εύκολη. Δύσκολη είναι η θεραπεία του προβλήματος. Το πώς δηλαδή θα μπορέσει να εκφραστεί στις πραγματικές της διαστάσεις η οργή του ελληνικού λαού. Πώς θα μπορέσει να εκφραστεί ο Έλληνας χωρίς την παρεμβολή διαφόρων «ενδιάμεσων» που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν; Την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί προεδρικά διατάγματα για να παρακάμψει αντιδράσεις στην βουλή και οι συνδικαλιστές έχουν μετατραπεί σε εχθρούς της κοινωνίας, που χρησιμοποιούν ως ομήρους τους πολίτες, καμμία απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Μήπως κάποιοι θα έπρεπε να ανασκουμπωθούν και να ασχοληθούν με αυτό το ζήτημα;

Δημήτρης Παπαγεωργίου

200 υπογραφές για την αποφυλάκιση του Δημήτρη

Με μεγάλη προσέλευση συμπολιτών μας που εκφράζουν τη θερμή συμπαράστασή τους στον Δημήτρη, συνεχίζεται η συλλογή υπογραφών για την αποφυλάκισή του. Πολλοί επικοινωνούν σε καθημερινή βάση και διατρανώνουν τη θέλησή τους να αγωνιστούν για να τερματιστεί η καθ’ όλα άδικη προσωρινή φυλάκιση του Δημήτρη.
Μέχρι τώρα έχουν συγκεντρωθεί 200 υπογραφές και μπορεί όποιος θέλει να υπογράψει ηλεκτρονικά και εδώ


Ακριβούλης Θανάσης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Λάρισας
Αναγνώστου Ανδρέας, δημοσιογράφος
Ανδρεάδης Ανδρέας, ιδιωτικός Υπάλληλος
Ανδρεάτος Γιώργος, πρ. Αγωνιστών Κύπρου ’74 (Πάτρα)
Ανδριόπουλος Ιωάννης, δικηγόρος
Ανδριτσόπουλος Διονύσης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. 2ου Διαμ. Ά Αθηνών
Αντύπας Μάκης δημοτικός Σύμβουλος Νεαπόλεως
Αντωνιάδης Ευάγγελος ΓΓ ΟΝΝΕΔ Συκεών
Αξιώτης Γρηγόρης υπ. Οργανωτικού ΝΕ.Ο.Σ.
Αποστολόπουλος Χρήστος, ιδιωτικός Υπάλληλος
Αρβανίτης Ειρηναίος, δημοσιογράφος
Βαμβακερού Γεωργία, δημοσιογράφος
Βάντζος Ιωάννης, ιδ. υπάλληλος
Βασιλόπουλος Χαρίλαος, διαχειριστής ιστοσελίδας macedoniaisgreek.info
Βελόπουλος Κυριάκος βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Βιτάλης Σταύρος, συντονιστής ΠΑ.ΜΕ.
Βορίδης Μάκης, βουλευτής ΛΑΟΣ
Βουγιουκλάκης Αιμίλιος, πρόεδρος συμβουλίου νέων Γλυφάδας
Γεροβασιλείου Κάρολος μέλος Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ.
Γεωργιάδης Άδωνις βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Γεωργιλάς Μιχαήλ εκδότης «Λόγχη»
Γεωργούλας Ηλίας πρ. Ν.Ο. ΛΑ.Ο.Σ. Λαρίσσης
Γιαννάκενας Γιάννης εκδότης
Γιαννικούλης Χρήστος, πολιτευτής ΛΑΟΣ Ν. Φωκίδος
Γιαννόπουλος Γιάννης υπ. Φ.Ο.Σ. ΤΕΙ Χαλκίδος
Γιαννόπουλος Δημήτρης δημοσιογράφος
Γκέκας Ευάγγελος δημοσιογράφος (Λαμία)
Γκούζιας Κωνσταντίνος, ναυπηγός μηχανολόγος ΕΜΠ
Γούδης Χρίστος καθηγητής πανεπιστημίου
Γρηγοριάδου Αλίκη αντιπρόεδρος Φ.Ο.Σ.
Δάκογλου Πολύδωρος εκδότης εφ. «Ενημέρωση»
Δαμγκαλής Θεόδωρος, λιμενικός
Δασκαλόπουλος Σωκράτης περιφερειάρχης Θεσσαλίας ΛΑ.Ο.Σ.
Δελή Άννα αν. γρ. ΟΝΝΕΔ Συκεών
Δεληγιώργης Θεόδωρος, οικονομολόγος
Δηλές Νίκος, μέλος Παν. Συνδέσμου Αγωνιστών Κύπρου ‘74
Δημακόγιαννης Γιώργος εκδότης εφ. «Αδούλωτη Μάνη»
Δημητρακόπουλος Τάσος δικηγόρος
Δημοπούλου Φωτεινή, Γ.Γ. ΝΔ Τ.Ο. Νεαπόλεως Θες/νίκης
Δούμας Παναγιώτης μέλος Δ.Σ. Ομοσπονδίας Εμπ.Συλλόγων Αττικής
Δράκος Θεόδωρος, μέλος ΛΑΟΣ
Δράκος Ιωάννης εκδότης «Λόγχη»
Ζαφειρόπουλος Δημήτριος εκδότης «Ελεύθερος Κόσμος»
Ζαχαράκης Νίκος υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Μεσσηνίας
Ζουρνατζής Σπυρίδων τ. ευρωβουλευτής
Ζτρίβας Κώστας υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Τρικάλων
Ζωγράφος Γιάννης δικηγόρος
Ζωγράφου Θάλεια, υπ. Γυναικών Δ.Τ.ΝΔ Γλυφάδας
Ζώης Βασίλειος, δημοσιογράφος (Αργολίδα)
Ιορδανίδης Νίκος, εργαζόμενος
Ιωάννου Γεώργιος, ΕΚΦ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ
Κακαφώνης Νίκος, ΔΑΚΕ δασκάλων
Καλαντώνης Γιάννης εκπρ. Τύπου ΝΕ.Ο.Σ.
Καλαποθαρέα Ευαγγελία, μέλος Δημ. Τ.Ο. ΝΔ Φαλήρου
Καλατζιδάκης Λευτέρης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Αν Αττικής
Καλλίτση Αικατερίνη, επιχειρηματίας
Καραγκιουλές Τρίφων, πρ. Παν. Συνδέσμου Αγωνιστών Κύπρου ‘74
Καραθάνος Μπάμπης πρόεδρος Ενώσεως Βορειοηπειρωτών
Καράμπελας Παναγιώτης μέλος Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ.
Καρδαράς Κώστας πρόεδρος Ν.Ο. ΛΑ.Ο.Σ. Καρδίτσης
Καρκαλέτσης Σταύρος ιστορικός
Καρλιαμάτης Γεώργιος, ναυτικός
Καρράς Νίκος, συγγραφέας
Καστόρα Νάντια, στέλεχος ΔΑΚΕ-ΕΚΟ ΥΠΕΘΑ
Κατσιβαρδάς Χάρης διαμ. σύμβουλος Δ. Αθηναίων
Καψάλας Δημήτριος δημοσιογράφος
Κερέζη Ιωάννα, πρ. ΔΑΚΕ υγειονομικών Σερρών
Κιλτίδης Κωνσταντίνος, ανεξάρτητος βουλευτής
Κιούσης Δημήτρης, πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Γλυφάδας
Κιρμιζάκης Παναγιώτης, δημ. Παράταξη «Ν. Γενιά» (Ελληνικό)
Κοκκινόπουλος Απόστολος, γεμμολόγος – αδαμαντολόγος
Κολοβός Γιάννης συγγραφέας
Κολοκοτρώνης Άγγελος βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Κομνηνάκης Βαγγέλης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Β1 Νομαρχιακής
Κομπογιάννη Έφη, αντιπρ. ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Κοινωνικής Θεολογίας
Κοντακάς Κώστας, συνταξιούχος (Λάρισα)
Κοντέα Πηνελόπη στέλεχος ΝΔ
Κοραντής Ιωάννης, Βουλευτής Επικρατείας ΛΑΟΣ
Κορωνιοτάκης Αργύρης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Χανίων
Κοσσιώρης Χρήστος, ταξίαρχος ε.α.
Κουκοβίστας Θανάσης, δημοσιογράφος
Κούκος Γιώργος υπ. Φ.Ο.Σ. Φιλοσοφικής Αθηνών
Κούκουνας Δημοσθένης εκδότης «Μέτρον»
Κουλασιώτου Γεωργία, οικοκυρά (Περαία Θεσσαλονίκης)
Κουλουμβάκη Αικατερίνη, οικοκυρά
Κουλουμβάκης Γεώργιος, πολιτευτής ΛΑΟΣ Κοζάνης
Κουλουμβάκης Μιχαήλ, αξιωματικός ε.α.
Κουμουσίδης Βασίλης υπ. Φ.Ο.Σ. Θεολογικής Αθηνών
Κουριαννίδης Ιωάννης δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης
Κούρτη Βιβή, ιδ. Υπάλληλος
Κούρτης Γιάννης, συνδικαλιστής ΔΑΚΕ-INFOTE
Κρανιδιώτης Φαήλος δικηγόρος
Κρεμμύδα Αθηνά υπ. Τομέα Β/Ηπειρωτικού Αγώνος της ΝΕ.Ο.Σ.
Κυριακίδης Νίκος, μηχανικός Τηλεπικοινωνιών
Κυρόπουλος Χρήστος δικηγόρος
Κωνσταντάρας Δημήτρης δημοσιογράφος, τ. βουλευτής
Κωνσταντέλλος Γρηγόρης, πρ. Ένωσης Χειριστών ΥΠΑ
Κώνστας Μανώλης εκδότης «Νοών»
Λαγόπουλος Πάνος, αιρ. Μέλος ΔΚΜ Μηχανικών
Λεβετσοβίτης Νίκος, αντιδήμαρχος Γλυφάδας
Λεονταρίτης Γεώργιος δημοσιογράφος
Λιούλιας Χαράλαμπος δικηγόρος
Λουκάκος Γιώργος ιατρός
Μαδιάς Κώστας, μέλος ΝΟΣ Β2 ΝΔ
Μακρής Γιάννης, μέλος Κ.Ε. ΛΑΟΣ
Μανουσάκης Αθανάσιος, δημοσιογράφος
Μάρα Γεωργία, ελ. Επαγγελματίας
Μαρί Μελπομένη, ιατρός
Μάρκου Χριστόδουλος, Έλλην του εξωτερικού
Ματσιμάνης Σάκης, στέλεχος Β1 ΝΟΔΕ ΝΔ
Μεταξάς Γεράσιμος υπ. Συντονιστικού Λεκανοπεδίου Αττικής της ΝΕ.Ο.Σ.
Μηλιώνης Αλέξανδρος, πρ. Συλλόγου Βετεράνων Κύπρου 1964-67
Μιχαλόπουλος Γεώργιος εκδότης εφ. «Ελεύθερη Ώρα»
Μιχαλόπουλος Δημήτριος μέλος Δ.Σ. Ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος»
Μίχος Χριστόφορος, επιχειρηματίας
Μοτζάκης Ηλίας μέλος Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ.
Μπελέρης Διονύσιος πρόεδρος Ενώσεως Χειμαρριωτών
Μπετινάκης Κώστας δημοσιογράφος
Μπεχράκης Νεκτάριος, εκδότης
Μπιρνάρας Δημήτριος γρ. Δ.Ο. ΛΑ.Ο.Σ. Παλαμά Καρδίτσας
Μπουλούκος Γιώργος, ταμίας Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Μπράμης Δημήτριος δικηγόρος
Μυλωνάς Πέτρος, δημοσιογράφος
Ναξάκης Αντώνιος αρχιπλοίαρχος ε.α.
Νιζάμης Παναγιώτης, δημοσιογράφος
Νικολαϊδης Ανδρέας, Δρ. Μηχανολόγος Μηχανικός (Τρίπολη Λιβύη)
Νικολόπουλος Ιωάννης, φοιτητής Νομικής
Νικολόπουλος Νίκος βουλευτής ΝΔ
Ντάτσουλης Παναγιώτης, δημοσιογράφος (Θεσσαλονίκη)
Παναγάκος Κωνσταντίνος αξ/κός Π.Α. ε.ά.
Παναγιωτακόπουλος Γιάννης πρόεδρος Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ
Πάνου Κώστας δημοσιογράφος (Ιωάννινα)
Πανταζάκος Θεοφάνης αντιπρόεδρος Ν.Ο. ΛΑ.Ο.Σ. Καρδίτσης
Παπαγεωργίου Νίκος, συνταξιούχος,
Παπαδάκης Γεώργιος
Παπαδόπουλος Βαγγέλης δημοσιογράφος
Παπαδόπουλος Σπύρος, πρ. Τ.Ο. ΛΑΟΣ Κυψέλης
Παπαπέτρου Αλέξανδρος
Παρασκευόπουλος Δημήτρης υπ. Φ.Ο.Σ. Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Πέτρου Ευθύμιος δημοσιογράφος
Πήλιουρας Γιάννης πρόεδρος Φ.Ο.Σ.
Πισσαλίδης Γιώργος δημοσιογράφος
Πλεύρης Θάνος, βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Πλεύρης Κωνσταντίνος δικηγόρος
Πλιάτσικας Βασίλης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Α' Αθηνών
Πολατίδης Ηλίας βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Πρίσκος Θεοφάνης, βιοτέχνης (Μέγαρα)
Ραζέλος Δημήτριος, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Σαββίδης Δημήτριος, συγγραφέας
Σαγιάς Γιώργος αντιδήμαρχος Λαμίας
Σαραβάνου Μαρία, υπάλληλος ΟΓΑ
Σεδαρίδης Ιωάννης, στέλεχος ΑΕΕΔ
Σιδέρη Χριστίνα τομεάρχης Β3 ΝΔ
Σκυλάκου Αντιγόνη, δικηγόρος
Σπύρου Αλέκος, μέλος Κ.Ε. ΝΔ
Σταθόπουλος Σπυρίδων διδάκτωρ Πανεπιστημίου
Σταυρόπουλος Μιλτιάδης, εκπαιδευτικός (Θεσσαλονίκη)
Στυλιανέσης Βασίλειος
Συραγάκη Μαρία-Χριστίνα, αν. Γραμμ. ΟΝΝΕΔ Π.Φαλήρου
Σύρρος Γιάννης πρόεδρος 4ου δ.δ. Περιστερίου
Σχοινάς Γιάννης εκδότης «Νέα Θέση»
Ταμβανίδης Αλέξανδρος, αντιπρ. Εν. Εκπαιδευτών Οδηγών Αθηνών
Ταραζόνας Δημήτρης, στέλεχος Δ.Ο.ΝΔ Βύρωνα
Τζηκαλάγιας Ζήσης βουλευτής ΝΔ
Τζιόβας Χρήστος υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Καρδίτσης
Τζιόπας Νικόλαος, υπ. Οργανώσεως Ν.Ε. ΛΑΟΣ Ν. Φθιώτιδος
Τόσκας Αστέριος δικηγόρος
Τριανταφυλλίδης Πολυχρόνης γ.γ. ΟΝΝΕΔ Μενεμένης
Τριανταφυλλούδης Αλέξανδρος δικηγόρος
Τσάμης Σπύρος υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Α' - Β' Πειραιώς
Τσαουσοπούλου Ρένα, μέλος Δημ Τ.Ο. ΝΔ Γλυφάδας
Τσιάρας Δημήτρης μέλος Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ.
Τσιλιμίγκρα Μελίνα υπ. .Φ.Ο.Σ. Νομικής Αθηνών
Τσιόλας Χρήστος πρόεδρος Ν.Ο. ΛΑ.Ο.Σ. Τρικάλων
Τσιρόγλου Δημήτριος, ιδιωτικός υπάλληλος
Τσούγκος Δημήτριος, δικηγόρος
Φράγκος Γεώργιος δημοσιογράφος
Φρέγκογλου Νίκος υπ. Φ.Ο.Σ. Νοσηλευτικής Σπάρτης
Φρυδάκης Μανώλης υπ. ΝΕ.Ο.Σ. Β2 Νομαρχιακής
Χάνδακας Μιχάλης εκδότης «Εν Πειραιεί»
Χανιώτης Ευάγγελος συγγραφέας
Χαρίτος Χρήστος μέλος Κ.Ε. ΛΑ.Ο.Σ.
Χατζάρας Σπύρος δημοσιογράφος
Χατζηαγγελίδης Ιπποκράτης σύμβουλος επιχειρήσεων
Χατζηγώγος Θόδωρος δημοσιογράφος
Χατζηδάκης Μανώλης συγγραφέας
Χατζηελευθερίου Κωνσταντίνος, καθηγητής μέσης εκπαιδεύσεως
Χατζηνικολάου Δημήτριος, φοιτητής αγγλικής φιλολογίας
Χατζηπαράσχου Τάσος, μέλος της Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ
Χατζής Κώστας μέλος ΚΕ ΟΝΝΕΔ
Χιδίρογλου Νίκος δημοσιογράφος
Χουσέας Κυριάκος δικηγόρος
Χρήστου Βασίλης εκδότης
Χριστοδούλου Βασίλειος, φυσικοθεραπευτής
Χριστόπουλος Γιάννης καλλιτέχνης
Χριστόπουλος Γιάννης, δικηγόρος
Χρυσανθακόπουλος Αλέξανδρος βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Ψαρρός Μάρκος, αρχαιολόγος
Ψωμιάδης Παναγιώτης νομάρχης Θεσσαλονίκης

Τιμώντας τα «πρώτα»

Από δύο πλευρές με δύο εντελώς διαφορετικές αφορμές άκουσα τώρα τελευταία τη φράση: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Η πρώτη φορά ήταν αναφορικά με την υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου και του περίφημου σπιτιού του, σε έναν «αρχοντικό» δρόμο της Αθήνας. Κάποιοι πρώην «σύντροφοί» του (μόνο στους αγώνες ή και στο φαΐ;) το έλεγαν, θαρρείς με χαιρεκακία. Η δεύτερη περίπτωση ήταν από κάποιους «Συριζαίους», δεν ξέρω αν ήταν από το Συνασπισμό ή κάποια συνιστώσα, που το απεύθυναν προς τους «διασπασμένους» βουλευτές που ακολούθησαν τον Φώτη Κουβέλη στην ανεξαρτητοποίηση. Δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Η έκφραση όμως, χρησιμοποιήθηκε (για τους εκφέροντες αυτήν) με ιδιαίτερη ειρωνεία, για να γίνει η διαπίστωση ότι κάτι χάλασε στο τέλος της «πορείας». Χάλασε όμως πραγματικά κάτι; Ή πράγματι τα στερνά τίμησαν τα πρώτα;
Ξεκινώντας από την δεύτερη περίπτωση, επιβεβαιώνεται αυτή η άποψη, καθώς είναι φυσιολογικό η διάσπαση ενός κομμουνιστικού κόμματος να ξαναδιασπάται και στο μέλλον ξαναματαδιασπάται.

Όντως, η «ανανεωτική πτέρυγα» τίμησε τα «πρώτα» της, μένοντας σταθερή στην προτίμησή της για μια ιδεολογικοπολιτική ανεξαρτησία, αντί του σφιχτού εναγκαλισμού της με κομματικές γραμμές. Προτιμούν να είναι «ελεύθεροι και ακραίοι». Το ίδιο ισχύει και για την πρώτη περίπτωση, αυτή του Άκη Τσοχατζόπουλου. Όχι, ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν ήθελε να είναι «ελεύθερος». Το απέδειξε με τον γάμο του στο Παρίσι και την δεξίωση στο Four Seasons. Αυτός είχε άλλα «πρώτα» να τιμήσει. Δεν έπρεπε να ακολουθήσει μια παράδοση διασπάσεων. Άλλωστε, το Κίνημα ήταν πάντα ένα προσωποκεντρικό κόμμα. Και ηγέτης-έμβλημά του ήταν ο μακαρίτης πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού μας, Ανδρέας. Για ένα «κωλόσπιτο» πήγε να την πατήσει κι εκείνος. Κι αν τελικά, δικαστικά αθωώθηκε, το ίδιο κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί και με τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ. Η ειρωνεία σε αυτήν την υπόθεση είναι το ότι ο τωρινός Παπανδρέου απέπεμψε τον Άκη για ένα «κωλόσπιτο»! Κι όχι η δήθεν «απογοήτευση» των στελεχών του ΠΑΣΟΚ για την στάση του συντρόφου τους. Από ‘κει και πέρα, μπορούμε στην σύγχρονη κοινωνία να βρούμε πολλές ακόμη εφαρμογές του ρητού αυτού, περί «στερνών». Όλο αυτό που ζούμε – δεν αναφέρομαι τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά στον εκχυδαϊσμό της καθημερινότητος μέσω της γενίκευσης της διαφθοράς – είναι μια πιστή εφαρμογή του ρητού. Η χώρα της οποίας η πολιτική «αναγέννηση» ξεκίνησε μέσα από μία τεράστια τραγωδία, αυτή του Κυπριακού Ελληνισμού, είναι λογικό να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα. Η γενιά αυτών που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας μας, τιμά τώρα τα πρώτα της, με την επιχείρηση συγκάλυψης που έχει στηθεί γύρω από το πώς φτάσαμε στα σημερινά χάλια. Ζούμε σε μία χυδαία κοινωνία. Μια κοινωνία, όπου το μέτρο της επιτυχίας είναι το πόσους καταφέρνει κανείς να κοροϊδέψει. Όπου οι άνθρωποι έχουν γίνει στα μάτια κάποιων αριθμοί και στα μάτια κάποιων άλλων επαναστατικό υποκείμενο. Αυτό είναι το δράμα και όχι η οικονομική κρίση. Αυτή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα την ξεπεράσουμε ή θα την συνηθίσουμε. Αυτό που χάσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο από τα δισ. ευρώ που λεηλάτησαν οι εγχώριοι και αλλοδαποί νταβατζήδες (δεν είναι βρισιά, πρώην πρωθυπουργός το είπε). Χάσαμε την αίσθηση του κοινού πεπρωμένου μας ως λαού. Όταν το ’50 και το ’60 οι Έλληνες στριμωγμένοι οικονομικά έφευγαν μετανάστες στο εξωτερικό είχαν το όνειρο να επιστρέψουν στην πατρίδα ή να φτιάξουν μια ελληνική κοινότητα ή έστω να κτίσουν ένα σχολείο ή μία εκκλησία στον τόπο καταγωγής τους. Σήμερα, αυτοί που φεύγουν ή που το σκέφτονται - είναι πολλοί και θα γίνουν περισσότεροι – το μόνο που επιθυμούν είναι να ξεφύγουν. Είναι η λήθη! Αυτό κατάφερε η προηγούμενη γενιά. Να καταναλώσει το απόθεμα ψυχής του λαού μας και να μετατρέψει την Ελλάδα σε κάτι το αποκρουστικό. Και το κατάφερε, τιμώντας τα «πρώτα» της…

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Ανανεώσιμες πηγές

Μία από τις πλέον συνήθεις προεκλογικές δεσμεύσεις του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας Γιώργου (πρώην Γιωργάκη) Παπανδρέου ήταν η έμφαση προς την «πράσινη ανάπτυξη» και ιδιαίτερα τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (Α.Π.Ε.) που κατά κάποιους θα ήταν κάτι σε νέο «Ελ Ντοράντο» στην ελληνική κοινωνία. Οι αντικειμενικές συνθήκες, δηλαδή η πραγματικότητα, ήλθε να «προσγειώσει» τον πρωθυπουργό μας, ο οποίος αναγκαστικά μαζεύτηκε λίγο. Και ήλθε αντιμέτωπος με τις ανανεώσιμες πηγές βλακείας του ελληνικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος την ίδια στιγμή που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, επιμένει να δρα με μικροκομματικό προσανατολισμό. Περιπτώσεις, όπως αυτή του μέλους της εξεταστικής επιτροπής που ανάγκασε όλη τη χώρα να ασχολείται με τα ντουλάπια ενός ύποπτου επιχειρηματία, δεν θα είναι «εξαιρέσεις». Ο νεοέλληνας έχει μία τάση να ενθουσιάζεται παρακολουθώντας βλακείες. Όπως τώρα μου έρχεται στο μυαλό ο περσινός Ιούνιος όταν όλη η χώρα έτρεχε να βρει μάσκες και αντιγριπικά, για να προφυλαχθεί από την περιώνυμη γρίπη, που θα μας «αφάνιζε» και της οποίας τελικά τα θύματα ήταν κατά τι λιγότερα από μια μέση πασχαλινή «απόδραση» των νεοελλήνων.
Έτσι τώρα όλοι ψάχνουν την SIEMENS και το Βατοπαίδι, όχι σε αληθινό και πραγματιστικό επίπεδο, αλλά με μία μέθοδο που μου φέρνει στο μυαλό κυνήγι πεταλούδας, όπου περιφερόμενοι με απόχες στα τηλεοπτικά λειβάδια, μετράνε πράσινες και μπλε πεταλούδες που έπιασαν. Και γύρω μας τα πάντα καταρρέουν, οι συνταξιούχοι μετατρέπονται σε επαίτες, νέοι στην πιο δημιουργική τους ηλικία ψάχνουν να βρουν δουλειά και όσοι τυχεροί την έχουν, δέχονται ό,τι και να τους ζητήσουν. Και κάποιοι πιστεύουν ότι το ίδιο το σύστημα εξουσίας μπορεί να αυτοκαθαρθεί και να συνεχίσουμε «όπως πριν». Πιστεύουν ότι μία κοινωνία μπορεί να επανέλθει σ' ένα πρότερο στάδιο με καθαρά οικονομικού και διαχειριστικού τύπου αλλαγές.
Δυστυχώς όμως, όταν σε μια κοινωνία υπερέχει ως αξία και ως αντικείμενο η οικονομία, τότε ο πολιτισμός της κοινωνίας αυτή τελεί υπό κατάρρευση. Για να επιβιώσει η δική μας κοινωνία από αυτή την κρίση, χρειάζεται κάτι άλλο, πέραν των «μέτρων» που πήρε και όσων ακόμη πάρει η κυβέρνηση της χώρας. Χρειάζεται να βρούμε «ανανεώσιμες πηγές ελληνικότητος» που θα ανατροφοδοτήσουν την λειτουργία του ελληνικού κράτους, το οποίο - δικαιολογημένα - αντιμετωπίζουν πλέον ως εχθρό οι Έλληνες πολίτες. Να μετατραπεί ο κρατικός μηχανισμός από μία τυπική δικαστική διάταξη, ελεγχόμενη από διεθνείς οργανισμούς σε εκπεφρασμένη οντότητα του κοινού των Ελλήνων. Η μόνη δύναμη που μπορεί να το καταφέρει αυτό, η μόνη ανανεώσιμη πηγή ελληνικότητας που διαθέτει η χώρα μας είναι οι νέοι Έλληνες. Τους οποίους όμως, εδώ και χρόνια προσπαθεί να μετατρέψει το κράτος σε απάτριδες και κοσμοπολίτες, αποκόπτοντάς τους από την έννοια του έθνους. Η γενιά που κάποτε «επαναστάτησε» προτάσσοντας την «παιδεία» ανάμεσα στο ψωμί και την ελευθερία, χαντάκωσε την ελληνική παιδεία, λόγω ιδεοληπτικών συμπλεγμάτων και εξόρισε όσα ελληνικά μυαλά δεν κατάφερε να να αφομοιώσει στο σύστημα της μίζας, της συνδιαλλαγής και του κομματισμού. Και κάθε χρόνο που περνά, δεκάδες χιλιάδες νέοι Έλληνες καταφεύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν, πολλοί από τους οποίους μένουν εκεί, ανίκανοι πια να ελιχθούν στο διεφθαρμένο ελληνικό σύστημα. Για να ξεκινήσει μία πραγματική αλλαγή να λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, η αφετηρία της θα πρέπει να βρίσκεται, όχι στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά στο Υπουργείο Παιδείας. Όταν όμως αυτό στελεχώνεται από άτομα όπως η κυρία Δραγώνα, που με την στάση της σε μια πλειάδα θεμάτων αποδεικνύει, ότι πνίγεται στην Ελλάδα, πώς μπορεί να έχει κανείς ελπίδες; Όταν η κυβέρνηση «αγωνιά» για τις πηγές ενεργείας, αλλά δεν φροντίζει για τις πηγές της ελληνικότητας ως «Ανανεώσιμες πηγές εισοδήματος», τι ελπίδα υπάρχει στον ορίζοντα;

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Επιτροπή για την αποφυλάκιση του Δημήτρη

Τέσσερις μήνες μετά τη σύλληψή του στη διάρκεια των επεισοδίων στην οδό Πανόρμου και ενώ κάλυπτε τα τεκταινόμενα για λογαριασμό μιας ημερήσιας και μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Παπαγεωργίου παραμένει αναιτίως και αδίκως προφυλακισμένος. Και αυτό, αν και είναι γνωστός ο τόπος διαμονής του και εργασίας του και δεν δύναται να θεωρηθεί ύποπτος φυγής στο εξωτερικό.
Είναι φανερό πλέον ότι ο παρατεινόμενος εγκλεισμός του εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες της εξουσίας, σε μια εποχή μάλιστα που όλα γύρω μας αλλάζουν, τις περισσότερες φορές παρά τη θέλησή μας. Ο τρόπος σύλληψης του Δημήτρη Παπαγεωργίου, ο τραυματισμός του και τα όσα ακολούθησαν, αποτελούν τον προάγγελο εξαιρετικά δυσάρεστων καταστάσεων ανελευθερίας, που κανείς από εμάς δεν θα ήθελε να βιώσει.
Η επιβολή του μέτρου της στέρησης της ελευθερίας (βάσει αντικρουόμενων «μαρτυριών») σε ένα νέο άνθρωπο και δη δημοσιογράφο, ο οποίος θεωρείται εμπόδιο στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και μάλιστα την ώρα που ύποπτοι για την τέλεση πολύ σοβαρών εγκλημάτων που συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω αφήνονται ελεύθεροι (βλέπετε υπόθεση επίθεσης με βόμβα μολότοφ κατά ΑΤ στην Πλατεία Σαρόκο Κέρκυρας), αναδεικνύει τις προθέσεις του συστήματος και σε ποιους αυτό «κλείνει το μάτι». Παράλληλα, κλονίζει την εμπιστοσύνη πολλών εξ ημών στους θεσμούς.
Η όλη υπόθεση, της οποίας επίκειται η διεθνοποίηση, αποτελεί όνειδος για τη χώρα μας και θα την οδηγήσει σύντομα και για μια ακόμα φορά κατηγορούμενη ενώπιον των αρμοδίων διεθνών αρχών.
Οι υπογράφοντες, διατρανώνουμε την πρόθεσή μας να αγωνιστούμε ώστε να τερματιστεί η άδικη και συνεχιζόμενη κράτηση του Δημήτρη Παπαγεωργίου, που αποτελεί κόλαφο για τον πολιτικό και το νομικό μας πολιτισμό.

Δήλωσε και εσύ την συμμετοχή σου, υπέγραψε τώρα εδώ

Στο στέγαστρο

Ένα από τα σημάδια μίας υγιούς κοινωνίας είναι η δυνατότητά της να αυτοσαρκάζεται και να κάνει καυστική σάτιρα των παθογενειών της. Στο παρελθόν, η ελληνική κοινωνία το έκανε και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένα. Ποιος δεν θυμάται τους ταλαντούχους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που ανέλυαν μέσα από σπαρταριστές κωμωδίες τα κακώς κείμενα της κοινωνίας του τότε. Νεοπλουτισμός, ξενομανία και πάρα πολλοί άλλοι τομείς είχαν τύχει εξαιρετικής κοινωνικής ανάλυσης από τους κωμικούς της εποχής. Ρόλοι αξέχαστοι, που αντηχούν στο σήμερα. Σήμερα, που όλο το φάσμα των πολιτικών και των δημοσιογράφων, των κρατικών αξιωματούχων τάχα σοκάρεται, ακούγοντας τον πρώην υπουργό κ. Μαντέλη, να ομολογεί ότι δέχθηκε δύο απανωτά δωράκια από την SIEMENS. Πόσο εξαίσια ενσαρκώνεται ο ρόλος της Πάστα-Φλώρας, που παραγεμισμένη με μαρμελάδες δεν καταλαβαίνει δήθεν τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω της. Σήμερα, που παραφουσκωμένοι με ξένα χρήματα εφοριακοί, γιατροί και νεαροί υπουργοί αντιγράφουν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ζώντας ζωή κοσμικών όχι σε κάποιο ξενοδοχείο της Ύδρας, αλλά σε Μύκονο, Ελβετία και Νέα Υόρκη.

Τι κι αν τα χρήματα δεν τα πληρώνει κάποιος πλούσιος που θέλει να κερδίσει κάποιο στοίχημα, αλλά ο ελληνικός λαός, εν αγνοία του. Η λειτουργία του σύγχρονού μας ελληνικού κράτους έχει μεταβληθεί σε μία φαρσοκωμωδία, το σενάριο της οποίας θα ζήλευε ο Σακελλάριος και ο Φίνος. Ακόμη όμως και στις κωμωδίες τους, πριν το happy-ending, υπήρχε η κάθαρση, η «αποκαθήλωση» του κεντρικού προσώπου. Δυστυχώς, όπως δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα στην χώρα μας, την κάθαρση καλείται να την πληρώσει ο απλός λαός, ο οποίος θα καταβάλει το αντίτιμο της συμπεριφοράς αυτών που εμπιστεύθηκε για να παίξουν τον ρόλο των σωτήρων του. Και όσο οι Μαντέληδες θα μπορούν να μας φτύνουν στη μούρη, μιλώντας για χορηγίες ενώπιον της εμβρόντητης εξεταστικής, στο δικό μου μυαλό έρχεται μία συγκεκριμένη εικόνα. Αυτό το στέγαστρο του Καλατράβα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, του οποίο το κόστος καλύφθηκε από τον ελληνικό λαό για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία αυτών που ήθελαν να το παίξουν «Κωνσταντάρες». Αν υπήρχε κάποιου είδους κοσμική δικαιοσύνη, λίγο «κάρμα», ένας απ’ όλους αυτούς τους νεόπλουτους μιζολάβους, θα επέλεγε να αυτοκτονήσει πηδώντας από εκεί. Για να κλείσει και τυπικά η εποχή του «νεοπλουτισμού» της Ελλαδίτσας, που γράφτηκε με τόνους βενζίνης που κατανάλωσαν τα Cayenne και άφθονο ιδρώτα στις πισίνες των προνομιούχων. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται όμως. Η αληθινή ζωή διαφέρει από τις ταινίες. Αντ’ αυτού, έχουμε τον Κώστα Σημίτη να «σοκάρεται» από την παραδοχή Μαντέλη και να μιλά για… αθλιότητες, που αμαυρώνουν την προσφορά του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Θέλουν να μας τρελλάνουν, να ανεβάσουν τον ελληνικό λαό στις στέγες των σπιτιών του, να νιαουρίζει από την πείνα, για να μη ανέβει κανείς από αυτούς στο στέγαστρο του Καλατράβα, έστω μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική να τον κατεβάσει! Έτσι, για να πει μονάχα ότι το έκανε. Και όχι, το συγκεκριμένο στέγαστρο δεν μου έρχεται τυχαία στο μυαλό. Είναι για εμένα ένα πολύ δυνατό σύμβολο της εποχής του επιφανειακού, της λεγομένης και μεταπολίτευσης, κατά την οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Της εποχής που όλη η αξία δόθηκε στο «φαίνεσθαι» και όχι στην ουσία. Την εποχή που είπαμε ψέμματα για να μπούμε στην νομισματική ένωση, λέγαμε ψέμματα για να μείνουμε σε αυτήν, ώστε να μπορούν τα τρωκτικά να μασουλάνε τις επιδοτήσεις και να καταλήξουμε στην βουλγαράκειο λογική του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Που επιβραβεύεται με τα πενηντατόσα ακίνητα του πρώην υπουργού. Έχουμε λίγη ακόμη κατηφόρα να διανύσουμε πριν φτάσουμε εντελώς στον πάτο! Το θέμα είναι τι θα κάνουμε μετά. Και όταν αντί για Σακελλάριο έχουμε τον Λαζόπουλο των κότερων, τα πράγματα δεν δείχνουν καλά!

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Κάτω τα ξερά σας από τον Δημήτρη

Προς εχθρούς και «φίλους»... Ο Δημήτρης  επί τρεισήμισι μήνες παραμένει προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό, προ δεκαημέρου απερρίφθη η τρίτη αίτηση αποφυλακίσεως που έχει κάνει. Τα αίτια της προφυλάκισης του Δημήτρη μπορούν να χωρισθούν σε δύο κατηγορίες: τα νομικά και τα πολιτικά.

Όσον αφορά τα νομικά αίτια, ο αρχισυντάκτης του «ΕΚ» είναι προφυλακισμένος εξαιτίας του νόμου περί κουκούλας. Ενός νόμου, που προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ είχε δεσμευθεί ότι θα αποσύρει και όχι μόνον δεν απέσυρε, αλλά αντίθετα στους μήνες της διακυβέρνησής του, βλέπουμε να τον χρησιμοποιεί επιλεκτικά, κρατώντας έναν πατριώτη δημοσιογράφο στην φυλακή και αποφυλακίζοντας άτομα που έχουν συλληφθεί να πετούν μολότοφ ή να ενέχονται σε εκδηλώσεις που οδήγησαν σε υλικές καταστροφές αλλά και στον θάνατο αθώων πολιτών.
Τα πολιτικά όμως αίτια της κράτησης του Δημήτρη είναι τα πιο ουσιαστικά και αφορούν την ιδεολογική και πολιτική του τοποθέτηση στον πατριωτικό χώρο και όχι σε αυτόν της αριστεράς.
Εκφράζει δε ο Δημήτρης έναν πατριωτικό χώρο καινούριο και χωρίς τις όποιες αμαρτίες του παρελθόντος. Έναν χώρο μακριά από τις όποιες αγκυλώσεις, τους φατριασμούς, τις ύποπτες σχέσεις με υπηρεσίες και πολιτικές παρακάμερες. Και ακριβώς αυτό πληρώνει.
Είδαμε λοιπόν, μετά την τρίτη απόρριψη αιτήσεως αποφυλακίσεώς του, δυστυχώς, αυτές οι λογικές που ο ίδιος τόσο απεχθάνεται να εμφανίζονται και να λειτουργούν στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει στην φυλακή. Χρειάζεται περίσσιο θράσος κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι πριν τα γεγονότα της Πανόρμου στοχοποίησαν τον Δημήτρη ως δήθεν αρχηγό κάποιας οργάνωσης αυτονόμων εθνικιστών, να εμφανίζονται τώρα ως υπερασπιστές του. Χρειάζεται περίσσιο θράσος, κάποιοι άνθρωποι που την ημέρα της προφυλάκισής του τον χαρακτήριζαν ως προβοκάτορα, να εμφανίζονται τώρα ως όψιμοι επικριτές των κρατούντων του.
Βέβαια, σ' αυτόν εδώ τον τόπο, το θράσος πάντα περισσεύει. Όταν όμως αυτό συνδυάζεται με την ηλιθιότητα και την σκοπιμότητα, τότε μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Όλοι οι προηγούμενοι στις αναφορές τους αρνούνται να αναφέρουν την δημοσιογραφική ιδιότητα του Δημήτρη  στις εφημερίδες «Ελεύθερη Ώρα» και «Ελεύθερος Κόσμος». Μία ιδιότητα, εξαιτίας της οποίας βρέθηκε στην Πανόρμου και εξαιτίας της οποίας στοχοποιήθηκε και προφυλακίστηκε.
Ίσως όλοι αυτοί οι διάφοροι ενοχλήθηκαν από το κύμα συμπαράστασης προς αυτόν, το οποίο ξεκινά από τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη, περιλαμβάνει δημοσιογράφους (ακόμη και με αντίθετες ιδεολογικές καταβολές), καθηγητές πανεπιστημίου, ιερωμένους και φτάνει στον βουλευτή της Ν.Δ., Νίκο Νικολόπουλο. Αυτή η συμπαράσταση είναι ίσως που ενοχλεί, καθώς γκρεμίζει τα στεγανά, στα οποία κάποιοι θέλουν τον πατριωτικό χώρο περιχαρακωμένο και αυτοεγκλωβισμένο. Επειδή λοιπόν δεν θα αφήσουμε να παίζονται μικρά και μεγάλα πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη ενός προφυλακισμένου, ο «ΕΚ» παίρνει την πρωτοβουλία για την σύσταση μίας «Επιτροπής Αλληλεγγύης στον Δημήτρη Παπαγεωργίου». Όλα τα κείμενα, οι πρωτοβουλίες, οι εκδηλώσεις και οι προσπάθειες που αφορούν την αποφυλάκισή του, θα γίνονται και θα ανακοινώνονται μέσω αυτής της επιτροπής, ώστε κάθε «ανευθυνο-υπεύθυνος» και κατεργάρης να παραμείνει στο περιθώριο που έχει επιλέξει να τον τρέφει...

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

Από τον Σεπτέμβριο τα χειρότερα

Ο Σεπτέμβριος που έρχεται θα είναι μάλλον ο πιο δύσκολος της τελευταίας πεντηκονταετίας για τους κατοίκους του ελληνικού κράτους. Όταν θα αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των «μέτρων» που πήρε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και τα αποτελέσματα της στάσης ορισμένων που θα έχουν χαντακώσει τον τουρισμό. Κούτσα-κούτσα, το καλοκαίρι θα το βγάλουμε. Λίγο τα μπάνια, λίγο η ραστώνη εξ' αιτίας του καύσωνα, ο λαός θα κάνει υπομονή. Οι άνεργοι θα ελπίζουν για το φθινόπωρο και οι επιταγές-βόμβες θα έχουν φυτίλι μέχρι τότε. Τον Σεπτέμβριο όμως, τα ψέματα θα τελειώσουν. Όσα τώρα συζητάμε «φιλολογικά», η ύφεση, την οποία τώρα προσπαθούμε να προσδιορίσουμε με βάση τις ποσοστιαίες μονάδες, θα γίνουν πραγματικότητα. Τα νούμερα και οι στατιστικές θα γίνουν οι γείτονες, οι συγγενείς ή ακόμη και εμείς οι ίδιοι, που θα είμαστε άνεργοι, θα δούμε τα πράγματα αλλιώς. Θα κοιτάξουμε στα μάτια τα αποτελέσματα του «μεταπολιτευτικού κράτους».

Μιας τριακονταπενταετίας, κατά την διάρκεια της οποίας η πορεία της χώρας μας προσδιορίστηκε από έναν βλάχο-νέο-πολιτισμό, όπως αυτός εκφράστηκε μέσω του ευνοιοκρατικού συστήματος που χτίσαμε.Ενός συστήματος, που όχι απλά ανέθρεψε γενιές απατεώνων και προέβαλλε ως πρότυπα τεμπέληδες και τσούλες, αλλά περιθωριοποίησε και απομάκρυνε οποιονδήποτε είχε την διάθεση να σταθεί στα δικά του πόδια. Δεν ξέρω και αν όλα αυτά θα τελειώσουν μαζί με την περίοδο του καλοκαιριού, όσα κι αν λένε οι κυβερνώντες. Δεν υπάρχει κάτι που να τα επιβεβαιώνει. Κατά πάσα πιθανότητα, ο λιγότερος πλούτος, απλά θα μοιράζεται μεταξύ λιγότερων ανθρώπων. Η μέθοδος η ίδια και απαράλλακτη, απλά σε μικρότερη κλίμακα. Για εμάς τους υπολοίπους; Όχι, δεν θα πεθάνουμε, απλά κάποια πράγματα που τα θεωρούσαμε «κεκτημένα» και δεδομένα, θα τα έχουμε πια ως «επιθυμίες». Την ίδια στιγμή, όμως, ο Σεπτέμβρης θα αποτελέσει ένα σταυροδρόμι για την κοινωνία, που θα κληθεί να επιλέξει τον δρόμο για το μέλλον. Θα κληθεί να επιλέξει αν θα σκύψει το κεφάλι και θα ακολουθήσει τις διαταγές των ΜΜΕ και του ΔΝΤ ή θα βυθιστεί στο χάος, μέσω της ενδυνάμωσης των «αυτοκαταστροφικών» δυνάμεων της αριστεράς που δρουν αυτή τη στιγμή ως «προστάτες» εντός των υγιών και των καρκινικών κυττάρων του συστήματος, σε έναν άκρως συντηρητικό ρόλο. Υπάρχει τρίτος δρόμος; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε, πέραν αυτών των δύο; Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται κάτι. Κι αυτό, γιατί ανάμεσα στον λαό μας δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα ισχυρό κίνημα σκαπανέων, που θα σηκώσουν τα μανίκια και θα σκάψουν έναν νέο δρόμο, που θα μας περάσει με ασφάλεια από τις παγίδες που υπάρχουν στους άλλους δρόμους. Κάποια σημάδια αυτού του δρόμου υπάρχουν. Βρίσκονται στις προσπάθειες και τις κινήσεις πολιτών, όχι μόνο στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και της επαρχίας, που δημιουργούν τις δικές τους «επιτροπές πολιτών». Τις δικές τους αχειραγώγητες ομάδες που αγωνίζονται για το συνολικό καλό, απορρίπτοντας τόσο την διαφθορά όσο και την κηδεμονία που η αριστερά προσπαθεί να τους επιβάλει. Βρίσκονται ακόμη και στο διαδίκτυο, εκεί όπου χιλιάδες νέοι εκφράζουν την αγανάκτησή τους. Αλλά βρίσκονται τα σημάδια ακόμη και στους μηχανισμούς των κομμάτων, εκεί όπου οι προστριβές και η σαστιμάρα αποτελούν πλέον τον κανόνα. Ως Έλληνες πατριώτες, οφείλουμε μία επιτέλους φορά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Και να βοηθήσουμε τον λαό μας να μεταστρέψει την οργή και την δυσφορία του σε δημιουργική κατεύθυνση. Κι αυτό δεν θα το καταφέρουμε με γκρίνιες, με διαμαρτυρίες και δείχνοντας με το δάκτυλο. Ας το αφήσουμε αυτό για άλλους. Εμείς ας μετατραπούμε στη «νεότητα» αυτού του λαού, επιλέγοντας ένα νέο δρόμο. Ας βγούμε από τα διαμερίσματα και τις δουλειές μας, ας γνωρίσουμε τον διπλανό μας, ας συζητήσουμε μαζί του, επιδιώκοντας λύσεις σε τοπικό επίπεδο και οργανώνοντας δίκτυα αλληλεγγύης, πριν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε την «διεθνή σκηνή». Δεν είναι εύκολο. Σημαίνει όμως πολλά. Από αυτό θα εξαρτηθεί το μέλλον της πατρίδος μας. Όταν όλα γύρω μας καταρρέουν, κάποιοι θα πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε το χέρι μας και στους άλλους.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Απερρίφθη η αίτηση αποφυλακίσεως του Δημήτρη

Απερρίφθη προ ολίγου η αίτηση αποφυλακίσεως του Δημήτρη, ο οποίος θα συμπληρώσει σε λίγες μέρες τον τέταρτο μήνα της πολιτικής προφυλακίσεώς του. Απ' ό,τι φαίνεται, ο αρχισυντάκτης του «ΕΚ» θα συνεχίσει να αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα της «σολωμοντίου» πολιτικής των «επιτυχημένων» υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Μίας πολιτικής που αποφυλακίζει τρομοκράτες και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κρατεί μόνο για τα προσχήματα, για λίγες ώρες, άτομα που έχουν συμμετάσχει σε δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις.

Πρόκειται για την ίδια πολιτική που στέλνει για ψήλου πήδημα κάθε πατριώτη πίσω απ' τα σίδερα και επιβραβεύει τους εποίκους της χώρας μας με την... ιθαγένεια. Πρόκειται για την πολιτική που τρέφει τον ανθελληνισμό, αφήνει ατιμώρητη την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, εξευτελίζει το στράτευμα, οπισθοχωρεί στις προκλήσεις και του πιο αδύναμου γείτονα και - το χειρότερο - περιθωριοποιεί τον μέσο Έλληνα πολίτη, απογυμνώνοντάς τον από κεκτημένα, από περιουσία, από πόρους και από εθνική αξιοπρέπεια.

Όπως και ο ίδιος ο Δημήτρης όμως έχει πει, η πολιτική του αυτή κράτηση, από αυτήν την κάστα ολιγαρχών, αποτελεί τίτλο τιμής και το μόνο που αυτοί πετυχαίνουν είναι να τον δικαιώνουν ακόμη περισσότερο στην συνείδηση κάθε Έλληνα. Κι αυτό, όχι επειδή ο Δημήτρης διώκεται απλά επειδή υπερασπίστηκε τα πιστεύω του, αλλά διότι αυτά τα πιστεύω συνδέονται με την επιβίωση της πατρίδας, των συμπατριωτών του και κάθε νέου Έλληνα που βγαίνει εξ' αρχής περιθωριοποιημένος σε μία αλωμένη κοινωνία.

Ο «ΕΚ» ηεφημερίδα που εργάζεται αλλά και όλοι φίλοι του και οι σύντροφοι του θα συνεχίσει ανένδοτος την προσπάθεια για την αποφυλάκιση του αρχισυντάκτη του, ενώ ο τελευταίος, εις πείσμα εκείνων που θέλουν να τον φιμώσουν, εις πείσμα όλων αυτών που προσπαθούν να τον «νουθετήσουν», θα συνεχίσει, έστω και μέσα από τη φυλακή, το έργο που η χούντα του ΠΑΣΟΚ θέλει πάση θυσία να αποτρέψει.

Παράδειγμα ή προεπισκόπηση;

Mετά τα γεγονότα της Τετάρτης, αλλά και τα όσα επακολούθησαν αυτών στα ΜΜΕ, στο μυαλό μου κυριαρχεί ένα δίλημμα. Η χώρα μας, η Ελλάδα, στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, έχει μπει εδώ και μήνες στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος.

Βρισκόμαστε στο επίκεντρο της παγκόσμιας αναστάτωσης, που ξεκίνησε με την οικονομική κρίση του 2008. Αυτό είναι το δεδομένο. Όλα αυτά, τα οποία επικαλούμαστε, οι ελληνικές παράμετροι, η διαφθορά, η αδιαφορία, η κομματοκρατία, είναι σαφώς παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν στο να γιγαντωθεί στην χώρα μας η κρίση, την οποία αντιμετώπισε στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της «ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου» όλη η υφήλιος.
Δεν είναι όμως αυτά η γενεσιουργός αιτία της κρίσης. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν οφείλεται η κατάρρευση της Lehman Brothers και της AIG (αμερικανική τράπεζα και ασφαλιστική) στο ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι κατά τι υπεράριθμοι. Δεν οφείλεται η κατάρρευση ενός συστήματος που παρήγαγε «φανταστικό χρήμα» (τοξικά ομόλογα) στο ότι κάποιοι πολιτικοί στην Ελλάδα έπαιρναν μίζες.

 Οι ελληνικές παράμετροι λειτούργησαν - ναι - σαν πολλαπλασιαστές ή μάλλον επιταχυντές της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας. Δεν την προκάλεσαν αυτοί όμως.

Αυτό που αναρωτιέμαι τώρα είναι το αν η χώρα μου, η χώρα σας, η χώρα μας είναι το πεδίο ενός μεγάλου κοινωνικού πειράματος. Αυτό που υπάρχει ως δεδομένο αυτή τη στιγμή, είναι το ότι πάνω από το κουφάρι του κράτους της Ελλάδος, πέφτει βαριά η σκιά κάποιων υπερεθνικών οργανισμών. Από τη μία υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, υπάρχουν οι ΗΠΑ, μέσω του ΔΝΤ και τέλος η οργανική ένωση σημαντικότατων οικονομικών παραγόντων, που ονομάζεται - για λόγους ευπρέπειας - αγορά.
Οι τρεις αυτοί παράγοντες διαπλέκονται, συμψηφίζονται, ισορροπούν, διαπραγματεύονται κάθε στιγμή και λεπτό. Δεν είναι μονοδιάστατοι και η εικόνα της καλής Ε.Ε. που θέλει να μας σώσει από τους κακούς των αγορών, είναι μία οφθαλμαπάτη, που τεχνηέντως καλλιεργείται. Δυστυχώς, το κράτος μας πέθανε. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα διαχειρισθούν το θάνατό του.
Οι Γερμανοί θέλουν - ίσως δικαίως - να μας κάνουν ένα παράδειγμα προς αποφυγή, διατηρώντας το πτώμα, μη επιτρέποντάς του να αποσυντεθεί, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό μηχανικής υποστήριξης και φορμαλδεΰδης (δάνεια και μέτρα αντίστοιχα). Χρειάζονται το παράδειγμά μας προκειμένου να πείσουν τους άλλους νότιους να καταπιούν το «πικρό φάρμακο» της ευρωπαϊκής ακαμψίας στην οικονομική πολιτική.
Από την άλλη, οι «αγορές» έχουν την καταπληκτική ευκαιρία να δημιουργήσουν έναν μικρό Φρανκενστάιν, για μία προεπισκόπηση του μέλλοντος με την σφραγίδα της παγκοσμιοποίησης. Μία ευρωπαϊκή χώρα με τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας. Το κοινωνικό «οχυρό» της Ευρώπης, που δημιουργήθηκε την δυναμική περίοδο του καπιταλισμού και των κοινωνικών διεκδικήσεων, πρέπει επιτέλους να εξισορροπηθεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Η συνεχής αποβιομηχάνιση της Ευρώπης και η μεταφορών των παραγωγικών δραστηριοτήτων της στον «Τρίτο Κόσμο», αφήνει τα ευρωπαϊκά κράτη να δημιουργούν ολοένα και μεγαλύτερα ελλείμματα, προκειμένου να διατηρούν ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τους «απορριφθέντες» πρώην παραγωγούς. Και σύντομα τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. θα αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοια με αυτά της χώρας μας.
Οι «αγορές» δεν αντιμετωπίζουν αρνητικά την πιθανότητα μίας «τριτοκοσμοποίησης» των ευρωπαϊκών κρατών. Θα δώσει μία νέα αφετηρία στον φαύλο κύκλο τους, που από τη μία επιζητά φθηνή παραγωγή και από την άλλη κατανάλωση.
Για το κράτος της «Ελληνικής Δημοκρατίας» οι δύο αυτές προοπτικές έχουν λίγες διαφορές. Όσες μεταξύ ενός «φυτού» και ενός «ζόμπι». Για τους Έλληνες όμως;
Μία πολύ καλή ερώτηση, στην οποία την απάντηση δεν έχω βρει ακόμη. Τι μπορούμε να κάνουμε; Σίγουρα, το να κάψουμε το κέντρο της Αθήνας (και όσους τυχαίνει να παγιδευθούν σε αυτό) θυμίζει, όπως έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος «ένα γουρουνάκι, που την ώρα που το θυσιάζουν σκούζει και τινάζει τα πόδια». Αν οι εργατοπατέρες θέλουν να διακόψουν την «μηχανική υποστήριξη» ελπίζοντας ότι κάποιο θαύμα του Αποστόλου Μαρξ θα νεκραναστήσει το πτώμα της Ελλάδος, δικαίωμά τους να σκούζουν.
Εγώ προτιμώ να κάτσω και να σκεφθώ - για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να κάνω και τίποτε άλλο, αφού είμαι στις Φυλακές Κορυδαλλού - περί μίας νέας προοπτικής, που θα έχει να κάνει με τους Έλληνες πολίτες και την δική τους επιβίωση, ως οργανικής ενότητος. Γιατί ούτε «φυτό» αλλά ούτε και «ζόμπι» είμαι, ούτε και θέλω να γίνω.
Και αυτό σημαίνει δημιουργική διαδικασία. Και όχι αντίδραση, αλλά δράση. Και εναλλακτικές!

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Το αίμα στα χέρια τους

Έρμοι νεκροί, που δεν φροντίσατε από μικροί να γλύψετε κανέναν κώλο, για να μπείτε στο δημόσιο και να κερδίσετε το δικαίωμα να διαδηλώνετε, ενώ οι άλλοι δουλεύουν.

Έρμοι νεκροί, που δεν είχατε γονείς από το Ψυχικό και τα Βριλήσσια, ώστε να είστε αιώνιοι φοιτητές και να τα σπάτε με σπόνσορες!
Έρμοι νεκροί, που η δολοφονία σας έγινε προβοκάτσια στα χείλη των «προστατών» σας, που στο όνομά σας, επικαλέστηκαν την «ομοψυχία» του έθνους, για να καλύψουν τις πομπές και τις απάτες τους.
Έρμοι νεκροί, που σας επικαλέστηκαν ως… αιτία θλίψης, αυτοί που «νανούριζαν» τους δολοφόνους σας.
Έρμοι νεκροί, που ούτε να τους φτύνατε δεν θα θέλατε.
Ας πάρουν στα χέρια τους το αίμα σας. Ας το δουν να κυλάει ανάμεσα από τα δάκτυλά τους. Τόσο αυτοί όσο και οι άλλοι, που μας έριξαν στο χείλος της φωτιάς. Αυτοί που τρίβουν τα χέρια τους καθώς βλέπουν τον εκβαρβαρισμό μιας κοινωνίας, τους κανιβάλους, που μας βλέπουν σαν αριθμούς που εισρέουν στα χαρτοφυλάκιά τους.
Το αίμα όμως και στα χέρια όλων αυτών, των επαγγελματιών που μετά από λίγες μόνο ώρες από τον θάνατό σας έσπευσαν να προσπαθήσουν να διαστρέψουν την πραγματικότητα. Όπως αυτός ο κλασσικός ο μαλάκας, ο νεοέλληνας που δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι είναι δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος σε βίντεο που παίζεται, φωνάζει στους άνδρες της αστυνομίας και στους πυροσβέστες: «Πείτε στη μάνα ότι το παιδί της είναι καλά», σίγουρος ότι οι τρεις νεκροί είναι μία φήμη, που το σύστημα διέσπειρε για να του διαταράξει την… μεγαλειώδη πορεία του. Και στα δικά του χέρια, μερικές σταγόνες απ’ το αίμα σας.
Τυχεροί είστε, που δεν βγήκε ακόμη κανένας να σας κατηγορήσει ότι επίτηδες πεθάνατε, για να προβοκάρετε τις «επαναστατικές δυνάμεις».

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Το καταφύγιο του απατεώνα

Άκουσα και διάβασα αρκετές φορές στο παρελθόν από χείλη και πένες της αριστεράς μία έκφραση: «Ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο του απατεώνα». Πάντοτε απορούσα, καθώς είναι πολλά αυτά, για τα οποία μπορεί κάποιος να κατηγορήσει αυτούς που ανήκουν στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο» αλλά όχι για απατεώνες. Μπορείς να τους πεις εύπιστους, κολλημένους, ψιλομαλάκες, ό,τι θέλει ο καθένας. Αλλά απατεώνες; Άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν μόνο να δώσουν είναι οι περισσότεροι.

Τον τελευταίο όμως μήνα άρχισα να σκέφτομαι ολοένα και περισσότερο αυτή τη φράση, καθώς άκουγα κάθε είδους λαμόγια να αναφέρονται στον πατριωτισμό που πρέπει να δείξουν οι Έλληνες για να «διώξουν» το ΔΝΤ από την χώρα, αφού πρώτα εκπληρώσουν όλους τους όρους που αυτό θέτει και οι οποίοι οδηγούν στην λεηλασία των κοινωνικών δομών της πατρίδος μας.
Ανοίγει παρένθεση: Τότε όμως κύριοι, δεν θα διώξουμε το ταμείο. Θα φύγουν από μόνοι τους οι άνθρωποι, αφού θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους. Κλείνουμε την παρένθεση.
Όπως και να έχει, η παραπάνω φράση δείχνει να βρίσκει νόημα στις σημερινές συνθήκες, όπου ακούμε την έννοια του έθνους να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αυτούς ακριβώς που μέχρι πρόσφατα την θεωρούσαν ως ύβρη και φρόντιζαν να απομακρύνουν την ίδια την λέξη «εθνικό» ακόμη και από τίτλους υπουργείων. Αναρωτιέμαι πώς μπορούν οι υπεύθυνοι για το «Greek Tragedy», όπως αρέσκονται να το αποκαλούν οι Ευρωπαίοι, που ζούμε σήμερα, να μιλούν για «εθνική προσπάθεια» που πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί. Αναρωτιέμαι, πώς μπορούν αυτοί που τα μάσησαν για τα καλά, να ζητούν απ' όλους μας σήμερα «εθνική συναίνεση».
Μπούρδες! Και πάλι μπούρδες, που σαν σκοπό έχουν να συγκινήσουν τους Έλληνες πολίτες, έτσι ώστε να βοηθήσουν να επιβιώσει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Καταφεύγουν οι χθεσινοί απατεώνες, αυτοί που δημιούργησαν τους κομματικούς στρατούς, που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, τα χθεσινά «golden boys» που απομίζησαν τον ελληνικό λαό για βγάλουν μίζες, σε έναν πατριωτισμό - Φρανκενστάιν. Έναν πατριωτισμό που σύμφωνα με την δική τους διαστροφή πρέπει να «στίψει» τους Έλληνες για να κρατήσουν τα προνόμιά τους οι διάφορες «ελίτ».
Δεν μεταμελήθηκαν ξαφνικά οι άλλοτε σοσιαλιστές και νυν νεοφιλελεύθεροι και έγιναν πατριώτες. Δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν καμμία σχέση με τον δικό μας αγνό και τίμιο πατριωτισμό οι εκπρόσωποι της διαφθοράς. Είναι απλά άλλη μία μάσκα που φόρεσαν μετά από αυτήν του «επαναστάτη», του «ριζοσπάστη» και του «εκσυγχρονιστή». Τώρα έγιναν «πατριώτες» και θεωρούν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν, έτσι ώστε να βάλουμε ώμο στα σχέδιά τους. Δεν θα πρέπει όμως να ελπίζουμε άδικα, παρ' όλο που δίπλα τους έχουν τα συστημικά ΜΜΕ, που προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο και να μας πείσουν ότι η βαριά νύχτα που έπεσε στη χώρα μας είναι «ακτίδα ελπίδας». Εάν κάποιοι περιμένουν από τους Έλληνες να κάνουν τα μουλάρια, πρέπει να τους διαψεύσουμε. Και ο τρόπος είναι απλός.
Για την συναίνεση που μας ζητούν, να ζητήσουμε συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Πρώτο και σημαντικότερο, το τέλος των τζακιών. Την τιμωρία όλων αυτών που τόσα χρόνια έπιναν στην υγεία του κερατά. Δηλαδή όλων των απλών και ανωνύμων Ελλήνων. Χωρίς αυτά, η συναίνεση το μόνο που θα μας εξασφαλίσει είναι η περαιτέρω διαμονή των φεουδαρχών στις θέσεις τους. Δεν θα είναι όμως πια άδικο. Κανείς δεν θα μπορεί να πει ότι τον κορόιδεψαν. Ο Έλληνας θα έχει κάνει την επιλογή του να είναι σκλάβος.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

ο Δημήτρης μιλάει από τις φυλακές