Τιμώντας τα «πρώτα»

Από δύο πλευρές με δύο εντελώς διαφορετικές αφορμές άκουσα τώρα τελευταία τη φράση: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Η πρώτη φορά ήταν αναφορικά με την υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου και του περίφημου σπιτιού του, σε έναν «αρχοντικό» δρόμο της Αθήνας. Κάποιοι πρώην «σύντροφοί» του (μόνο στους αγώνες ή και στο φαΐ;) το έλεγαν, θαρρείς με χαιρεκακία. Η δεύτερη περίπτωση ήταν από κάποιους «Συριζαίους», δεν ξέρω αν ήταν από το Συνασπισμό ή κάποια συνιστώσα, που το απεύθυναν προς τους «διασπασμένους» βουλευτές που ακολούθησαν τον Φώτη Κουβέλη στην ανεξαρτητοποίηση. Δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Η έκφραση όμως, χρησιμοποιήθηκε (για τους εκφέροντες αυτήν) με ιδιαίτερη ειρωνεία, για να γίνει η διαπίστωση ότι κάτι χάλασε στο τέλος της «πορείας». Χάλασε όμως πραγματικά κάτι; Ή πράγματι τα στερνά τίμησαν τα πρώτα;
Ξεκινώντας από την δεύτερη περίπτωση, επιβεβαιώνεται αυτή η άποψη, καθώς είναι φυσιολογικό η διάσπαση ενός κομμουνιστικού κόμματος να ξαναδιασπάται και στο μέλλον ξαναματαδιασπάται.

Όντως, η «ανανεωτική πτέρυγα» τίμησε τα «πρώτα» της, μένοντας σταθερή στην προτίμησή της για μια ιδεολογικοπολιτική ανεξαρτησία, αντί του σφιχτού εναγκαλισμού της με κομματικές γραμμές. Προτιμούν να είναι «ελεύθεροι και ακραίοι». Το ίδιο ισχύει και για την πρώτη περίπτωση, αυτή του Άκη Τσοχατζόπουλου. Όχι, ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν ήθελε να είναι «ελεύθερος». Το απέδειξε με τον γάμο του στο Παρίσι και την δεξίωση στο Four Seasons. Αυτός είχε άλλα «πρώτα» να τιμήσει. Δεν έπρεπε να ακολουθήσει μια παράδοση διασπάσεων. Άλλωστε, το Κίνημα ήταν πάντα ένα προσωποκεντρικό κόμμα. Και ηγέτης-έμβλημά του ήταν ο μακαρίτης πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού μας, Ανδρέας. Για ένα «κωλόσπιτο» πήγε να την πατήσει κι εκείνος. Κι αν τελικά, δικαστικά αθωώθηκε, το ίδιο κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί και με τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ. Η ειρωνεία σε αυτήν την υπόθεση είναι το ότι ο τωρινός Παπανδρέου απέπεμψε τον Άκη για ένα «κωλόσπιτο»! Κι όχι η δήθεν «απογοήτευση» των στελεχών του ΠΑΣΟΚ για την στάση του συντρόφου τους. Από ‘κει και πέρα, μπορούμε στην σύγχρονη κοινωνία να βρούμε πολλές ακόμη εφαρμογές του ρητού αυτού, περί «στερνών». Όλο αυτό που ζούμε – δεν αναφέρομαι τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά στον εκχυδαϊσμό της καθημερινότητος μέσω της γενίκευσης της διαφθοράς – είναι μια πιστή εφαρμογή του ρητού. Η χώρα της οποίας η πολιτική «αναγέννηση» ξεκίνησε μέσα από μία τεράστια τραγωδία, αυτή του Κυπριακού Ελληνισμού, είναι λογικό να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα. Η γενιά αυτών που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας μας, τιμά τώρα τα πρώτα της, με την επιχείρηση συγκάλυψης που έχει στηθεί γύρω από το πώς φτάσαμε στα σημερινά χάλια. Ζούμε σε μία χυδαία κοινωνία. Μια κοινωνία, όπου το μέτρο της επιτυχίας είναι το πόσους καταφέρνει κανείς να κοροϊδέψει. Όπου οι άνθρωποι έχουν γίνει στα μάτια κάποιων αριθμοί και στα μάτια κάποιων άλλων επαναστατικό υποκείμενο. Αυτό είναι το δράμα και όχι η οικονομική κρίση. Αυτή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα την ξεπεράσουμε ή θα την συνηθίσουμε. Αυτό που χάσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο από τα δισ. ευρώ που λεηλάτησαν οι εγχώριοι και αλλοδαποί νταβατζήδες (δεν είναι βρισιά, πρώην πρωθυπουργός το είπε). Χάσαμε την αίσθηση του κοινού πεπρωμένου μας ως λαού. Όταν το ’50 και το ’60 οι Έλληνες στριμωγμένοι οικονομικά έφευγαν μετανάστες στο εξωτερικό είχαν το όνειρο να επιστρέψουν στην πατρίδα ή να φτιάξουν μια ελληνική κοινότητα ή έστω να κτίσουν ένα σχολείο ή μία εκκλησία στον τόπο καταγωγής τους. Σήμερα, αυτοί που φεύγουν ή που το σκέφτονται - είναι πολλοί και θα γίνουν περισσότεροι – το μόνο που επιθυμούν είναι να ξεφύγουν. Είναι η λήθη! Αυτό κατάφερε η προηγούμενη γενιά. Να καταναλώσει το απόθεμα ψυχής του λαού μας και να μετατρέψει την Ελλάδα σε κάτι το αποκρουστικό. Και το κατάφερε, τιμώντας τα «πρώτα» της…

Δημήτρης Παπαγεωργίου