Ποια είναι όμως αυτή η ατζέντα; Γιατί δεν βιώσαμε κάποια «επανάσταση», κάποια ένοπλη εξέγερση της άκρας αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι στην χώρα μας δεν υπήρξαν ποτέ οργανώσεις όπως οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» που να θέλησαν να «μαζικοποιήσουν» την ένοπλη «αντίσταση» κατ’ αυτούς, «βία» κατά τους υπολοίπους. Οι οργανώσεις στην χώρα μας επέλεξαν να δράσουν ως «ένοπλες πτέρυγες» ενός ακαθόριστου κατά τ’ άλλα λαϊκού κινήματος.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απεμπόληση της επαναστατικής λογικής και ενός επαναστατικού χρονοδιαγράμματος και την «επικαιροποίηση» της δράσης τους. Οι τρομοκράτες στην Ελλάδα δεν είχαν δηλαδή ποτέ ως στόχο την ανατροπή του «αστικού» πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μόνο που ήθελαν ήταν η «παρέμβαση» με μορφή «τιμωρίας» ή «προειδοποίησης». Γι’ αυτό και η αρχική δράση της 17 Νοέμβρη γνώρισε υποστήριξη από ένα μέρος της κεντροαριστεράς. Γιατί δίχως την ανατρεπτική «προοπτική» της επανάστασης, ο καθένας μπορούσε αναλόγως του στόχου, να ταυτιστεί με το ακαθόριστο «λαϊκό κίνημα».
Με αυτούς τους όρους η «τρομοκρατία» είχε αποτελέσματα στην Ελλάδα. Κατάφερε να επιπλεύσει ιδεολογικά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και έως ένα βαθμό να την επιτείνει μέσω της δολοφονίας εκδοτών της δεξιάς και της κατατρομοκράτησης των υπολοίπων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανδρώθηκε και εμπεδώθηκε η κυριαρχία της Αριστεράς, στα ΜΜΕ.
Γι’ αυτά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι ένας παλιάτσος, που συνεχώς μας πληροφορούν ότι η δημοτικότητά του φθίνει, γι’ αυτά ο Σαρκοζί είναι τυχαία Πρόεδρος της Γαλλίας, λόγω «προσωρινών προβλημάτων» των Σοσιαλιστών. Το πόσο αντιστοιχούν αυτές οι απόψεις τους στην πραγματικότητα, είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα, όμως, σιγά – σιγά τα κλασικά ΜΜΕ αποκαθηλώνονται από τον θρόνο του μονοπωλίου της ενημέρωσης. Τα νέα media, αποσπούν όλο και περισσότερο μερίδιο. Και παρ’ όλο που ακόμη υπάρχουν οι κλασικοί παίκτες, υπάρχει χώρος στο διαδίκτυο και για διαφορετικές φωνές. Κάτι που από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Γι’ αυτό και οι σφαίρες που σκότωσαν τον Σωκράτη Γκιόλια ήταν πολλές, 17 ή 18. Γιατί έστελναν μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες. Στην Κούβα, οι bloggers φυλακίζονται (κάποιοι τελευταία αποφυλακίζονται κιόλας). Στην Ελλάδα δολοφονούνται. Αυτή η δολοφονία υπέδειξε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι οι νεότερες οργανώσεις ακολουθούν την πεπατημένη. Επικαιροποιούν την δράση τους, έτσι ώστε να συμβάλλουν στην διατήρηση του Status Quo. Η αντίληψή τους, παρ’ όλο που διακηρύσσουν την «επαναστατικότητά» τους, είναι αυτή της συμπόρευσης με τα αιτήματα του «κινήματος» όπως αυτά εκφράζονται, στα διάφορα «indy». Δεν ξέρω αν ήταν «άγιος» ο μακαρίτης. Ξέρω, όμως, ότι την όποια επιρροή του δεν την αντλούσε μέσω «εκδοτών – εργολάβων» αλλά σε απ’ ευθείας σχέση με το κοινό που τον προτιμούσε. Ξέρω επίσης ότι επέτρεψε στο «troktiko» την πολυφωνία. Ξέρω, ακόμη ότι ήταν ένα ακόμα θύμα της βίας που προέρχεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ο έκτος φέτος. Και ξέρω τις συνέπειες που θα έχει η δολοφονία του, κάτω από το σπίτι του. Κάποιοι προσπαθούν να χαρακτηρίσουν «ποινικούς» τους δολοφόνους του. Δεν είναι όμως. Οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να βγάλουν λεφτά. Δεν έγιναν «πιστολέρο» της νύχτας. Είναι στρατιώτες της ιδεολογίας τους, με την οποία διαφωνώ. Και τις θεωρίες συνωμοσίας δεν τις χάφτω. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο. Το δυστύχημα είναι ότι στην χώρα μας, οι αποχρώσεις αυτής της ιδεολογίας κυριαρχούν. Εκεί βρίσκεται το κλειδί της μάχης.
Όσο το «άσυλο» και το «άβατο» θα τροφοδοτούν τις οργανώσεις και θα προσφέρουν ζωτικό χώρο για την εκκόλαψη νεότερων μελών, όσο το μηντιακό κατεστημένο θα δημιουργεί συνθήκες ακροαριστερής κορύφωσης, όσο οι Λαζόπουλοι θα μπορούν να προπαγανδίζουν με ψυχαγωγικό μανδύα, η Ελλάδα θα παραμένει η μοναδική χώρα στην Ένωση, όπου υπάρχει ιδεολογική τρομοκρατία.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου