Η βουβουζέλα της αριστεράς

Eίναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω καταφέρει, χάρις στον εγκλεισμό μου στον Κορυδαλλό - να παρακολουθήσω το σύνολο των αγώνων ενός μουντιάλ (βλ. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου). Λόγω της μη ύπαρξης εναλλακτικών δραστηριοτήτων - εκτός του διαβάσματος - έχω βαλθεί να βλέπω τον κάθε αγώνα με μία ιδιαίτερη προσήλωση. Υπάρχει όμως κάτι που μ' ενοχλεί ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των αναμεταδόσεων - μάλλον δεν είμαι ο μόνος. Αναφέρομαι φυσικά στον ήχο από τις βουβουζέλες, ο οποίος εκτός από το ότι με κάνει να ψάχνω για το κουνούπι που με γυροφέρνει, σκεπάζει και τα συνθήματα που παραδοσιακά με πάθος φωνάζουν οι υποστηρικτές των ομάδων και για μένα είναι τόσο δομικό στοιχείο του ποδοσφαίρου όσο και ο τερματοφύλακας. Για χάρη της νοτιοαφρικανικής παράδοσης και... πολιτισμού, η FIFA αποφάσισε να μην τις απαγορεύει από τα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Υπάρχουν όμως οι βουβουζέλες, που σκεπάζουν τα συνθήματα, μόνο στα γήπεδα; Εν μέσω οικονομικής κρίσης στην χώρα μας και των λαϊκών αντιδράσεων σ' αυτή, αρχίζω να υποψιάζομαι ότι οι βουβουζέλες βρίσκονται σε ευρεία χρήση και εδώ. Και εάν δεν έχουν την ίδια ακριβώς μορφή, παράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Τον ενοχλητικό θόρυβο - βουητό το έλεγαν στο χωριό μου - που σκεπάζει τα συνθήματα. Γιατί τι άλλο ρόλο, παρά αυτόν της βουβουζέλας έχουν όλες αυτές οι προσπάθειες συγκεκριμένων φορέων - κομματικής υφής - που προσπαθούν να ακουστούν πάνω από τα συνθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να τα συνδέσουν με τα κομματικά τους συμφέροντα; Οι δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες ίσως, που θα ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις κατά των μέτρων που επιβάλλει η Τρόικα και ως υπεργολάβος υιοθετεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, φοβούνται ότι η δική τους φωνή θα σκεπαστεί από τις κομματικές βουβουζέλες του Περισσού ή και της Κουμουνδούρου σε ένα «ξέπλυμα» - όχι μαύρου χρήματος - αλλά κοινωνικής αγανάκτησης, με την χρήση αυτής για την κτήση πολιτικής υπεραξίας από τις δυνάμεις της αριστεράς. Όσο τρομάζουν τους Έλληνες πολίτες τα μέτρα της κυβέρνησης άλλο τόσο τους τρομάζει η προοπτική, σταλινικού τύπου ομάδες να «χτίσουν» πάνω στην δική του πλάτη. Τον ρόλο αυτό της «βουβουζέλας», τον οποίο έχει αναλάβει η αριστερά, φαίνεται ότι σιγά-σιγά τον αντιλαμβάνονται κάποιοι. Γράφει στην «Ελευθεροτυπία» ο Κώστας Βεργόπουλος για τις δυνάμεις της αριστεράς: «Αντί να είναι κοινωνιοκεντρικοί, παραμένουν εξουσιοκεντρικοί. Αντί να απευθύνονται προς την κοινωνία, της στρέφουν τα νώτα και απλώς την επικαλούνται καιροσκοπικά στις μεταξύ τους διενέξεις. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της γραφειοκρατικοποίησης των αριστερών σχημάτων και μορφωμάτων, που καταλήγουν σήμερα να εμπνέουν περισσότερη καχυποψία, παρά εμπιστοσύνη. Καταγεγραμμένη φιλοδοξία όλων είναι να ηγεμονεύσουν σε κάποιο μυθικό κοινωνικό κίνημα, που φαντάζονται ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την ηγεσία τους.» Η διάγνωση λοιπόν, είναι πλέον εύκολη. Δύσκολη είναι η θεραπεία του προβλήματος. Το πώς δηλαδή θα μπορέσει να εκφραστεί στις πραγματικές της διαστάσεις η οργή του ελληνικού λαού. Πώς θα μπορέσει να εκφραστεί ο Έλληνας χωρίς την παρεμβολή διαφόρων «ενδιάμεσων» που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν; Την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί προεδρικά διατάγματα για να παρακάμψει αντιδράσεις στην βουλή και οι συνδικαλιστές έχουν μετατραπεί σε εχθρούς της κοινωνίας, που χρησιμοποιούν ως ομήρους τους πολίτες, καμμία απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Μήπως κάποιοι θα έπρεπε να ανασκουμπωθούν και να ασχοληθούν με αυτό το ζήτημα;

Δημήτρης Παπαγεωργίου