Ανανεώσιμες πηγές

Μία από τις πλέον συνήθεις προεκλογικές δεσμεύσεις του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας Γιώργου (πρώην Γιωργάκη) Παπανδρέου ήταν η έμφαση προς την «πράσινη ανάπτυξη» και ιδιαίτερα τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (Α.Π.Ε.) που κατά κάποιους θα ήταν κάτι σε νέο «Ελ Ντοράντο» στην ελληνική κοινωνία. Οι αντικειμενικές συνθήκες, δηλαδή η πραγματικότητα, ήλθε να «προσγειώσει» τον πρωθυπουργό μας, ο οποίος αναγκαστικά μαζεύτηκε λίγο. Και ήλθε αντιμέτωπος με τις ανανεώσιμες πηγές βλακείας του ελληνικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος την ίδια στιγμή που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, επιμένει να δρα με μικροκομματικό προσανατολισμό. Περιπτώσεις, όπως αυτή του μέλους της εξεταστικής επιτροπής που ανάγκασε όλη τη χώρα να ασχολείται με τα ντουλάπια ενός ύποπτου επιχειρηματία, δεν θα είναι «εξαιρέσεις». Ο νεοέλληνας έχει μία τάση να ενθουσιάζεται παρακολουθώντας βλακείες. Όπως τώρα μου έρχεται στο μυαλό ο περσινός Ιούνιος όταν όλη η χώρα έτρεχε να βρει μάσκες και αντιγριπικά, για να προφυλαχθεί από την περιώνυμη γρίπη, που θα μας «αφάνιζε» και της οποίας τελικά τα θύματα ήταν κατά τι λιγότερα από μια μέση πασχαλινή «απόδραση» των νεοελλήνων.
Έτσι τώρα όλοι ψάχνουν την SIEMENS και το Βατοπαίδι, όχι σε αληθινό και πραγματιστικό επίπεδο, αλλά με μία μέθοδο που μου φέρνει στο μυαλό κυνήγι πεταλούδας, όπου περιφερόμενοι με απόχες στα τηλεοπτικά λειβάδια, μετράνε πράσινες και μπλε πεταλούδες που έπιασαν. Και γύρω μας τα πάντα καταρρέουν, οι συνταξιούχοι μετατρέπονται σε επαίτες, νέοι στην πιο δημιουργική τους ηλικία ψάχνουν να βρουν δουλειά και όσοι τυχεροί την έχουν, δέχονται ό,τι και να τους ζητήσουν. Και κάποιοι πιστεύουν ότι το ίδιο το σύστημα εξουσίας μπορεί να αυτοκαθαρθεί και να συνεχίσουμε «όπως πριν». Πιστεύουν ότι μία κοινωνία μπορεί να επανέλθει σ' ένα πρότερο στάδιο με καθαρά οικονομικού και διαχειριστικού τύπου αλλαγές.
Δυστυχώς όμως, όταν σε μια κοινωνία υπερέχει ως αξία και ως αντικείμενο η οικονομία, τότε ο πολιτισμός της κοινωνίας αυτή τελεί υπό κατάρρευση. Για να επιβιώσει η δική μας κοινωνία από αυτή την κρίση, χρειάζεται κάτι άλλο, πέραν των «μέτρων» που πήρε και όσων ακόμη πάρει η κυβέρνηση της χώρας. Χρειάζεται να βρούμε «ανανεώσιμες πηγές ελληνικότητος» που θα ανατροφοδοτήσουν την λειτουργία του ελληνικού κράτους, το οποίο - δικαιολογημένα - αντιμετωπίζουν πλέον ως εχθρό οι Έλληνες πολίτες. Να μετατραπεί ο κρατικός μηχανισμός από μία τυπική δικαστική διάταξη, ελεγχόμενη από διεθνείς οργανισμούς σε εκπεφρασμένη οντότητα του κοινού των Ελλήνων. Η μόνη δύναμη που μπορεί να το καταφέρει αυτό, η μόνη ανανεώσιμη πηγή ελληνικότητας που διαθέτει η χώρα μας είναι οι νέοι Έλληνες. Τους οποίους όμως, εδώ και χρόνια προσπαθεί να μετατρέψει το κράτος σε απάτριδες και κοσμοπολίτες, αποκόπτοντάς τους από την έννοια του έθνους. Η γενιά που κάποτε «επαναστάτησε» προτάσσοντας την «παιδεία» ανάμεσα στο ψωμί και την ελευθερία, χαντάκωσε την ελληνική παιδεία, λόγω ιδεοληπτικών συμπλεγμάτων και εξόρισε όσα ελληνικά μυαλά δεν κατάφερε να να αφομοιώσει στο σύστημα της μίζας, της συνδιαλλαγής και του κομματισμού. Και κάθε χρόνο που περνά, δεκάδες χιλιάδες νέοι Έλληνες καταφεύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν, πολλοί από τους οποίους μένουν εκεί, ανίκανοι πια να ελιχθούν στο διεφθαρμένο ελληνικό σύστημα. Για να ξεκινήσει μία πραγματική αλλαγή να λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, η αφετηρία της θα πρέπει να βρίσκεται, όχι στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά στο Υπουργείο Παιδείας. Όταν όμως αυτό στελεχώνεται από άτομα όπως η κυρία Δραγώνα, που με την στάση της σε μια πλειάδα θεμάτων αποδεικνύει, ότι πνίγεται στην Ελλάδα, πώς μπορεί να έχει κανείς ελπίδες; Όταν η κυβέρνηση «αγωνιά» για τις πηγές ενεργείας, αλλά δεν φροντίζει για τις πηγές της ελληνικότητας ως «Ανανεώσιμες πηγές εισοδήματος», τι ελπίδα υπάρχει στον ορίζοντα;

Δημήτρης Παπαγεωργίου