Planet Terror

Ο αγγλικός τίτλος του κειμένου, προέρχεται από μία ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο, ωδή στα B-movies του Χόλυγουντ, με τους γνωστούς ανθρωποφάγους «απέθαντους» - ζόμπι, τους οποίους με καταιγιστικό ρυθμό σκοτώνουν/καίνε/ παλουκώνουν/ανατινάζουν, ο γοητευτικός – σκληρός πρωταγωνιστής και η ελαφρώς «bimbo» συμπρωταγωνίστριά του. Αφού όμως πρώτα αυτά ξεπαστρέψουν τους κομπάρσους της ταινίας, που μπορεί να είναι περαστικοί, φορτηγατζήδες, καταστηματάρχες, συνταξιούχοι ή έστω απλά ατυχείς κάτοικοι της περιοχής. Τα συγκεκριμένα είδη ταινιών έχουν μεγάλη επιτυχία στην Αμερική! Γιατί; Μα γιατί έχουν δύο πολύ συγκεκριμένα πλεονεκτήματα: α) ένα πολύ δοκιμασμένο απλοϊκό σενάριο, στο οποίο «τσιμπάει» το κοινό και β) πολύ χαμηλές απαιτήσεις και ως εκ τούτου προϋπολογισμό. Ωραία, θα πει κανείς, εμείς γιατί να μάθουμε για τα αμερικάνικα «b-movies»; Δεν έχουμε τίποτε σημαντικότερο να ασχοληθούμε; Δεν έχουμε πιο πιεστικά προβλήματα;Σαφώς και ναι.
Εδώ όμως, πίσω από τα συρματοπλέγματα και τους επτάμετρους τοίχους των φυλακών Κορυδαλλού, το μυαλό μου κάνει περίεργα κόλπα και παραλληλισμούς.

περισσότερα

Κι αυτό που ζούμε στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, ξαφνικά όλο και περισσότερο μοιάζει με φθηνή παραγωγή ταινίας τρόμου σαν την παραπάνω. Και τα συνδυάζω στο μυαλό μου και κάπως έτσι σας τα μεταφέρω, μία συρραφή, μισή από δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης, μισή από ταινία. Η μικρή λοιπόν, κωμόπολη, της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας, που ονομάζεται «Greece» ή Ελλάδα ιθαγενιστί, δέχθηκε επίθεση εκεί γύρω στον Δεκέμβριο – Ιανουάριο από έναν απρόσωπο απροσδιόριστο εχθρό, δίχως τις συνήθεις ανθρώπινες αδυναμίες και με εμφανείς τάσεις κανιβαλισμού. Τον ονομάσαμε «αγορές» ή «κερδοσκόπους» αλλά στην δική μου φαντασία, την επηρεασμένη, θύμιζε περισσότερο τα ζόμπι, γεμάτα φουσκάλες, από τις οποίες δεν έβγαινε πύον αλλά χρυσόσκονη. Αυτές λοιπόν οι αγορές – ζόμπι εμφανίσθηκαν ξαφνικά στην πόλη μας και ξεκίνησαν να τρώνε τους καημένους τους κομπάρσους. Στην αρχή βέβαια, ακούσαμε μόνο από μακριά τα γρυλίσματά τους. Φώναζαν κάτι περίεργα: «Έλλειμμα, «spreads», προϋπολογισμοί κλπ. Ο πρωταγωνιστής, γελούσε και προσπαθούσε να ηρεμήσει τους κομπάρσους γύρω του. Κάπου εκεί όμως κύλησε το πρώτο αίμα: «Πάγωμα μισθών και περικοπή επιδομάτων». Μπούκαραν τα ζόμπι στο νοσοκομείο και δεν άφησαν γέρο για γέρο – τέρμα η 13η και 14η σύνταξη. Εντάξει, λυπηθήκαμε για τα γερόντια, υπήρχαν όμως ακόμη οι υπόλοιποι κομπάρσοι που έπεφταν σιγά-σιγά θύματα των αγορών. Νέοι, έφηβοι και μεσήλικες, οικογενειάρχες και μη έχαναν τα μέλη τους, καθώς διάφορα ζόμπι, φορώντας μπλουζάκια που έγραφαν πάνω «ΦΠΑ» ή «Ανατιμήσεις» έπεφταν πάνω τους σ’ ένα όργιο αίματος. Κάπου εκεί όμως, στο σπίτι, που έχει καταφύγει ο πρωταγωνιστής και η παρέα του - κάπως σε ελληνικό ακριτικό νησί μου έφερνε – μπήκε στην ταινία και ο έμπειρος στρατιώτης που θα καταστρώσει το σχέδιο μάχης. Περίεργο πράγμα στην φαντασία μου, είχε τρία τατουάζ στο γυμνασμένο χέρι του. Το ένα έγραφε «ΔΝΤ», το άλλο «ΕΕ» και το τρίτο «ΕΚΤ». Αυτός αρχικά, επέβαλε απαγόρευση της κυκλοφορίας στην κωμόπολη και τότε πολλοί φίλοι μου έμειναν άνεργοι. Αμέσως μετά, έκανε μία ομάδα επιλέκτων για να πάνε να φέρουν βοήθεια και ξεκίνησαν. Φυσικά, κάπου εκεί τελείωσε και ο ρόλος των κομπάρσων, που αφέθηκαν θηράματα των αγορών – ζόμπι, ενώ ο πρωταγωνιστής με την παρέα του αναζητούσαν τον δρόμο για την σωτηρία. Δεν ξέρω, πώς τελικά γλίτωσαν ο πρωθυπουργός – πρωταγωνιστής και οι κολλητοί του, γιατί έμεινα πίσω στην πόλη, που λεηλατούσαν τα ζόμπι! Τότε πετάχτηκε ένας σχολιαστής δελτίου ειδήσεων και με έβρισε, με είπε λαϊκιστή και μετά εξαφανίστηκε. Είμαι βέβαιος όμως, ότι γλίτωσε κι αυτός τελικά, γιατί πάντα οι πρωταγωνιστές γλιτώνουν. Αλίμονο στους κομπάρσους που λέγαμε, τους περαστικούς, τους μαγαζάτορες, τους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, τους κατοίκους γενικότερα. Τεχνικά, αφού οι πρωταγωνιστές γλίτωσαν, αυτό που φαντάστηκα χαρακτηρίζεται ως «happy end» ή στα καστελλοριζίτικα «ασφαλές λιμάνι». Έζησαν αυτοί καλά και ή άλλοι καθόλου. Μήπως έχω νοσηρή φαντασία...

Δημήτρης Παπαγεωργίου