Η κρίση ως... κρίση

Είναι ίσως μάταιο να ασχολείται κάποιος με τα των οικονομικών της χώρας μας, τόσο κοντά πια στην περίοδο των… μπάνιων του λαού, όταν όλα περνάνε σε δεύτερο βαθμό. Αυτό το γνωρίζει φυσικά και η κυβέρνηση, η οποία δείχνει αποφασισμένη να περάσει τις οδυνηρότερες «μεταρρυθμίσεις» μέσα σ’ αυτήν την καλοκαιρινή περίοδο, προκειμένου να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις. Και από ό,τι φαίνεται θα τα καταφέρει, παρά τις «μυξογκρίνιες» και τα «τραβάτε με κι ας κλαίω» των κυβερνητικών βουλευτών. Κύριοι σύμμαχοί της σ’ αυτό το εγχείρημα, συγκεκριμένα συγκροτήματα του χώρου των ΜΜΕ αλλά και μυωπική «επαναστατική άσκηση» του ΚΚΕ που απαξιώνει κάθε είδος αντίστασης στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας. Με αυτό ως δεδομένο, η οικονομική κρίση, που μέχρι πριν λίγους μήνες σημειωνόταν με κόκκινα ψηφία σε υπολογιστές των διεθνών Funds και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο θα αποτυπωθεί στην πραγματικότητα σε συνθήκες κοινωνικού νεοβαρβαρισμού με σοσιαλιστική… σαντιγί.
Ο νόμος της ζούγλας δεν θα επικρατήσει μόνο στα εργασιακά, αλλά στην καθημερινότητα, καθώς για πολλούς, το «ο θάνατός σου η ζωή μου» θα γίνει δόγμα, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη αύξηση της εγκληματικότητας. Και για όσους αμφισβητούν την συμβολή των αλλοδαπών μεταναστών στον συγκεκριμένο τομέα, ας κάνουν τον κόπο να περάσουν μια βόλτα από ‘δω, στις Φυλακές Κορυδαλλού, για να το διαπιστώσουν με τα μάτια τους. Ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της χώρας ούτε η ένταση των κοινωνικών φαινομένων. Ο πραγματικά μεγάλος φόβος μου είναι ότι η οικονομική κρίση θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κοινωνικής μηχανικής για να επιτύχει συγκεκριμένα αποτελέσματα που θα μετατρέψουν τους Έλληνες σε πρόβατα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Η πλήρης αποσύνθεση των κοινωνικών δομών της χώρας, η απόλυτη υποταγή του οικονομικά απελπισμένου αλλά και η αποδημητική πορεία χιλιάδων νεαρών Ελλήνων θα έχουν ως αποτέλεσμα τον διαμελισμό του σώματος (corpus) των Ελλήνων και την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε μία νομικίστικη δομή επιβολής συγκεκριμένων αποφάσεων. Η απώλεια της αίσθησης της συλλογικότητος σε εθνικό επίπεδο θα διευκολύνει την δημιουργία μιας κοινωνίας κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και των διακινητών και των επιτηρητών του. Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, θα περάσει μία κρίση που ομοιάζει με αυτή του τοξικομανή, που του έκοψαν τις ουσίες. Ή θα σκύψει το κεφάλι και θα υπακούσει στους εμπόρους, ξεπουλώντας ό,τι έχει και δεν έχει, δίνοντας ακόμη και κ**ο για να πάρει λίγο πράμα (βλ. δάνεια) ή θα πρέπει να στηλώσει τα πόδια, να βασισθεί στις δικές τις δυνάμεις και με έναν συνδυασμό πείσματος και σκληρής δουλειάς να βγει από την κρίση υγιής. Και λέγοντας υγιής, δεν εννοούμε την διατήρηση της εξάρτησης, δηλαδή των σημερινών και χθεσινών παθογενειών, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Εννοούμε μία κοινωνία με δυνατές ρίζες, με αίσθηση της κοινής πορείας στον χρόνο, ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης και ένα πεπρωμένο. Είμαι πεπεισμένος ότι κάποιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την οικονομική κρίση για να απονευρώσουν τον Έλληνα, αλλά και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς και να εξομοιώσουν την Γηραιά Ήπειρο με τον Τρίτο Κόσμο. Και ως πειραματόζωα εξέλεξαν εμάς. Υπάρχει όμως ακόμη περιθώριο οι σχεδιασμοί τους να αποτύχουν. Γιατί , αν στις δύσκολες στιγμές, όταν σου βάζουν ζυγό, δεν γονατίσεις, τότε γίνεσαι πιο δυνατός και αποκτάς χαρακτηριστικά που σε οδηγούν στην απελευθέρωση. Με την ευκαιρία της κρίσης, δίδεται σ’ έναν λαό η ευκαιρία να επιλέξει τι θέλει για το μέλλον του. Την μετατροπή του στο γκρίζο κατάπλασμα της παγκοσμιοποίησης ή την αναγέννησή του.

Δημήτρης Παπαγεωργίου