Πατησίων γωνία

Στον θάλαμό μου, στις φυλακές του Κορυδαλλού ζουν 18 κρατούμενοι. 18 άτομα με τα οποία μοιράζομαι κάθε λεπτό της κάθε ημέρας, τους τελευταίους δύο μήνες και κάτι παραπάνω. 18 άτομα με τα οποία γνωρίζεσαι και μαθαίνεις αναγκαστικά όλη την ζωή τους, προκειμένου να περάσει η κάθε ημέρα. Προσωπικά, αισθάνομαι τυχερός που βιώνω αυτή την εμπειρία, καθώς έρχομαι σε επαφή με εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Αλλά αυτή είναι μία άλλη υπόθεση.

Εν προκειμένω, θα ασχοληθώ με την αντίδραση ενός από αυτούς, του Αχμέντ από την Συρία, στο άκουσμα της βομβιστικής επίθεσης στα Πατήσια: «Ποιος πάει και μένει στα Πατήσια πια;» Ο Αχμέντ μένει στον Κολωνό, για τον οποίο ισχυρίζεται ότι καμία σχέση δεν έχει με τα Πατήσια από πλευράς εγκληματικότητας. Γι’ αυτόν, το ζήτημα είναι οι Πακιστανοί και οι Βορειοαφρικανοί, που έχουν μετατρέψει την περιοχή σε ζούγκλα.

περισσότερα

Όταν το επόμενο πρωί συζητούσαμε τόσο για την βόμβα, όσο και για την δολοφονία του ιδιοκτήτη πρακτορείου ΠΡΟΠΟ από τους όποιας εθνικότητας ληστές, επανέλαβε την άποψή του για την κατάσταση στα Πατήσια.
Μία άποψη με ιδιαίτερη σημασία, καθώς επιβεβαιώνει όλους αυτούς που επί τόσα χρόνια φωνάζουν για την υποβάθμιση και την γκετοποίηση περιοχών της Αθήνας. Όλους αυτούς που επί τόσους μήνες, ενώ φώναζαν στην Πολιτεία για βοήθεια και την παρακαλούσαν να σκύψει στο πρόβλημά τους, αντιμετωπίστηκαν ως παρίες και περιθωριακοί από το σύστημα και ειδικότερα από τα αριστεροκρατούμενα ΜΜΕ, τα οποία τους αντιμετώπισαν ως εγκληματίες. Το περίεργο είναι ότι το ίδιο αυτό κύκλωμα σήμερα αναρωτιέται, γιατί η κατάσταση έχει φτάσει εκεί που έφτασε σε αυτές τις περιοχές, με καθημερινές ληστείες, δολοφονίες και μύρια όσα.
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για «στρουθοκαμηλισμό». Να πει ότι οι άνθρωποι αυτοί χώνουν το κεφάλι τους στο χώμα, για να μη δουν το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους. Αυτή όμως δεν είναι η αλήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί κρύβονται πίσω από δάκτυλό τους. Γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει. Και φροντίζουν να αποφεύγουν τις «νάρκες», ζώντας σε «ασφαλείς» περιοχές. Απλά αρνούνται να παραδεχθούν το τι συμβαίνει, γιατί αυτό θα καθιστούσε «άκυρη» την ιδεοληψία τους. Γι’ αυτό και αναγκάζονται να κάνουν τους… χαζούς όταν ασχολούνται με το ζήτημα της εγκληματικότητας.
Είναι ο «ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο», τον οποίο όλοι βλέπουν, αλλά για τον οποίο κανείς δεν συζητά. Και «ελέφαντας» είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας στο μεταναστευτικό. Οι «ιθύνοντες» και οι «γνώστες» στα ΜΜΕ μιλούν για τον ρόλο της αστυνομίας, για την φτώχεια, για τα κοινωνικά προβλήματα. Τα πάντα θέτονται στο τραπέζι, εκτός από το μεταναστευτικό. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω, γιατί το συγκεκριμένο ζήτημα είναι κάποιο είδος «ταμπού», ένα «τοτέμ» που κανείς δεν επιτρέπεται ν’ αγγίξει. Κι αν το κάνει, δεν είναι «σφαιρικός» ή «ανοικτόμυαλος», αλλά «ρατσιστής και ακροδεξιός» και άρα εν δυνάμει έγκλειστος στον Κορυδαλλό, όπως ο γράφων.
Είναι μια τρομακτική κατάσταση. Ο «αντιρατσισμός» που εκφράζουν ως πολιτική ορθότητα οι τηλεοπτικοί ταγοί του έθνους, έχει πάρει την μορφή θρησκείας, την οποία όποιος δεν αποδέχεται, πρέπει να υφίσταται τα μαρτύρια της «ιεράς εξέτασης».
Ως λυδία λίθος για όλα τα προβλήματα, για πάσα νόσον και μαλακίαν, παρουσιάζεται μία αξιοπερίεργη έννοια. Η «ανεκτικότητα» ή αγγλιστί «tolerance». Σε απλά ελληνικά τώρα: σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, όποιος κάνει την πάπια σε ό,τι συμβαίνει γύρω του, στην γειτονιά του, είναι de facto καλός άνθρωπος, ενώ όποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί είναι μετενσάρκωση του Νέρωνα, έτοιμος να πετάξει στα λιοντάρια όποιον δεν… γουστάρει.
Ως κοινωνικό φαινόμενο είναι απλό. Οι «ελίτ» του Π. Ψυχικού, της Κηφισιάς και των τηλεοπτικών πλατό, αντιμετωπίζουν με θυμηδία και αηδία τα «λούμπεν» στοιχεία που στις φτωχογειτονιές τους τολμούν να θέλουν να υψώσουν τον λόγο. «Όλος ο κόσμος φοβάται» λένε στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ όσοι Έλληνες ερωτούνται. «Δεν τολμάμε να βγούμε απ’ το σπίτι μας» λένε άλλοι. Και οι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται, τι κάνει η αστυνομία. Μα τι να πρωτοκάνει η αστυνομία; Και να τους πιάσει, τι να τους κάνει; Πού να τους βάλει; Κάθε αστυνομικό τμήμα είναι γεμάτο. Και στις φυλακές; Πόσοι να χωρέσουν; Αλλά οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι συνεχίζουν να ασχολούνται με άλλ’ αντ’ άλλων.
Ακούγαμε τόσον καιρό, ότι τα ζητήματα «ασφαλείας» στο εξωτερικό ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Σιγά-σιγά θα μπούμε και σ’ αυτήν την κατάσταση και στην Ελλάδα. Τη στιγμή που φοβάσαι για τη ζωή σου, όλα τα’ άλλα έρχονται δεύτερα. Ήδη αντιλαμβανόμενα το γεγονός τα κόμματα της Αριστεράς, κατηγορούν το ΛΑ.Ο.Σ. για εμπόριο φόβου. Όμως, δεν κάνει το ΛΑ.Ο.Σ. τις ληστείες, δεν βάζει τις βόμβες ούτε και έχει την ευθύνη του υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη». Αντιθέτως, αντιμετωπίζει το ζήτημα ρεαλιστικά.
Η ΝΔ από την πλευρά της, έχει μεγάλα βήματα να κάνει για να αποτινάξει την κληρονομιά του κ. Προκόπη Παυλόπουλου και των συν’ αυτώ. Πρέπει όμως να πούμε ότι η επίσκεψη του κ. Σαμαρά στο Α.Τ. Πατησίων ήταν μια κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση.
Μεγαλύτερος ίσως εχθρός της ασφάλειας του πολίτη, είναι ο ίδιος ο υπουργός, υπεύθυνος για την προστασία του. Ο κ. Χρυσοχοΐδης φαίνεται ότι αντί να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που ταλανίζουν τον ελληνικό λαό, προσπαθεί να υλοποιήσει τις πολιτικές φαντασιώσεις του, σκεπτόμενος ίσως ένα χολυγουντιανό σενάριο για τη ζωή του. Κι εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι στην Αθήνα πέφτουν σαν τις μύγες.

Δημήτρης Παπαγεωργίου