Η κοινωνική συνοχή ως προϋπόθεση εθνικής ανεξαρτησίας

Οι πρώτοι θεωρητικοί του κομμουνισμού, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Μαρξ, θεώρησαν αναπόφευκτη την επιτυχία της «επανάστασής» τους στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, βασιζόμενοι στο υψηλότερο επίπεδο ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου σε αυτές. Αντ’ αυτού, η επιτυχία της ήλθε στην Ρωσία του παρηκμασμένου τσαρισμού, εκεί όπου το κράτος είχε πολύ στενότερα συνδεθεί με την οικογένεια των Ρομανώφ. Το γιατί αυτής της αποτυχίας απασχόλησε τους επόμενους μαρξιστές και οδήγησε σε πληθώρα αναλύσεων.
Η ουσία είναι ότι η εθνική συνείδηση αναδείχθηκε μεσοπολεμικά, ισχυρότερη της ταξικής. Ακόμη και μεταπολεμικά, η κρατική ΕΣΣΔ δεν προσπάθησε να προχωρήσει σε άμεσες ενσωματώσεις κρατών που βρίσκονταν εκτός της παραδοσιακής σφαίρας επιρροής της Ρωσίας. Προτίμησε να διαμορφώσει ένα καθεστώς ασφυκτικής επιρροής των καθεστώτων τους, μίας μικρής ελίτ που ταύτιζε τα συμφέροντά της με αυτά της ΕΣΣΔ.
Σήμερα, η εθνική συνείδηση συνεχίζει να κυριαρχεί ως μέσο αυτοπροσδιορισμού, στην Γηραιά Ήπειρο, καθώς έχει σφυρηλατηθεί μέσα σε χιλιετηρίδες, όχι μόνο πολέμων, επαναστάσεων και δεινών, αλλά και αρμονικής συνύπαρξης. Κι αυτό, διότι αποτελεί μία μορφή αυτοπροσδιορισμού με θετικό πρόσημο. Δεν υπάρχει ως αντιτιθεμένη σε κάποια άλλη μορφή συνείδησης (όπως π.χ. η εργατική κατά της αστικής).

Από την δεκαετία όμως του ’50 παρουσιάζονται κάποια ρήγματα σ’ αυτήν, υπό την σκέπη ιδεολογικών μανδυών, τα οποία οδηγούν στην σημερινή υιοθέτηση συνθημάτων τύπου «Έλληνες είστε και φαίνεστε». Είναι όμως τόσο μικρής επιρροής οι ομάδες που προπαγανδίζουν μία τέτοιου είδους ατομοκεντρική χειραφέτηση, που δεν μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά την κοινωνία. Και βασίζονται στην άρνηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως. Αυτό σημαίνει ότι οι σχεδιασμοί που οδήγησαν στην «αμφισβήτηση» παραγνώρισαν την δυναμική της εθνικής συνείδησης.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: η σχολή της Φρανκφούρτης, παρ’ όλο που κατάφερε να κυριαρχήσει στις «ελίτ» του πνεύματος και στην χειραγώγηση των ΜΜΕ (βλ. σχετικό άρθρο στο Patria) απέτυχε στον να εμφυσήσει τις ιδέες της στην κοινωνία. Ακόμη και οι υποστηρικτές των σοσιαλδημοκρατικών ή και παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν έχουν αποκοπεί από την παραδοσιακή έννοια του έθνους. Δύο είναι οι ομάδες που δείχνουν να απορρίπτουν πλήρως την ιδέα της «εθνική συνείδησης». Και οι δύο αυτοπροσδιορίζονται ως «πολίτες του κόσμου», δίνοντας φυσικά διαφορετικό νόημα στην έννοια «κόσμος», αφαιρώντας κάθε μεταφυσική, ηθική, «ρομαντική» πλευρά, περιορίζοντάς την σε ένα «λιβάδι».
Αυτό που διαφέρει είναι το χρώμα του λιβαδιού. Οι «φιλελεύθεροι» υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης το βλέπουν ως ένα χώρο «ανταγωνισμού», μία τεράστια αγορά. Ένα λιβάδι γεμάτο με αγελάδες για άρμεγμα. Οι «διεθνιστές» της αριστεράς από την άλλη αντιμετωπίζουν τον κόσμο ως έναν τόπο δυστυχίας, γεμάτο πρόβατα, το οποία αυτοί πρέπει να οδηγήσουν στην ουτοπία. Και καθώς δεν μπορούν να την βρουν κάνουν κύκλους. Και οι δύο αντιλαμβάνονται τον κόσμο, ως την μητρόπολη στην οποία ζουν. Και ο «κόσμος» είναι το σπίτι τους. Η ψυχρή «λογική» αντικαθιστά την παράδοση, η απρόσωπη και δίχως ταυτότητα «κοινωνία» την «κοινότητα». Στην δική τους άποψη δεν υπάρχει «λαός» αλλά «μάζα».
Απέναντι σ’ αυτή την λογική, όλοι εμείς πρέπει να αντιπαραθέσουμε την κοινωνική συνοχή, την θέληση των Ελλήνων να παραμείνουν ένα σύνολο, ως συστατικό μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας. Την κοινωνική συνοχή όμως, όχι ως πολιτικοοικονομικό φαινόμενο αλλά ως οργανική πραγματικότητα. Και για να ισχυροποιηθεί αυτή είναι απαραίτητο να εκλείψουν οι παράγοντες που την διασπούν. Τα «καρκινώματα» στο σώμα της. Είναι απαραίτητη η κάθαρση.
Για εμάς η κοινότητα είναι σημαντικότερη από τις «αγορές». Είναι σημαντικότερη από τα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται την χώρα. Σημαντικότερη από τον δήθεν ομαλό πολιτικό βίο που διασφαλίζει την διαιώνιση της ασυλίας και των προνομίων μίας πολύ μικρής ομάδος που ζει πλουσιοπάροχα, με παρασιτικές μεθόδους.
Η ιδεολογία που σήμερα κυριαρχεί, είναι αυτή που θέτει όλους εναντίον όλων, με σκοπό την επιβίωση. Προτεραιότητα για όσους ακόμη σκέπτονται εθνικά, πρέπει να είναι η υπεράσπιση της κοινότητας. Γιατί χωρίς μία ισχυρή κοινότητα η εθνική συνείδηση παρακμάζει. Και δίχως εθνική συνείδηση δεν μπορεί να υφίσταται εθνική ανεξαρτησία. Το μοναδικό που έχουμε να αντιπαρατάξουμε στην ιδεολογική επικυριαρχία της αριστεράς και στην αδηφάγα μπουλντόζα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είναι η ειλικρινής αφοσίωσή μας στο σύνολο και η άρνησή μας στον ατομοκεντρισμό. Η οργανική ενότητα του έθνους είναι για εμάς σημαντικότερη των «αγορών».

Δημήτρης Παπαγεωργίου