Σημεία και ανάγκες των καιρών

Μετατρέπεται σιγά-σιγά σε κοινό τόπο η αίσθηση του ότι έχουμε μπει σε μία εποχή, στην οποία προωθούνται με άκρως επιθετικό τρόπο η επιδιώξεις της «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Μία εποχή, στην οποία οι κρατούντες στην εξουσία δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να επιβάλουν – έστω και με τη βία – όσα μέχρι πριν λίγα χρόνια, προωθούσαν εμμέσως ή εντέχνως.
Οι πραίτορες του Χρυσοχοΐδη, παιδιά στην πλειονότητά τους, αναγκάζονται να δέχονται διαταγές από ανθρώπους, που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να προωθήσουν την επαγγελματική τους ανέλιξη, ή μέλη πολιτικών κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής ή άκρας αριστεράς, που πλέον κατέχουν «θεσμικό ρόλο» υπό την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ.  Και οι οποίοι με περισσό ζήλο αναλαμβάνουν ρόλο αστυφύλακα.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, την οποία μερικές μέρες πριν χαρακτήρισα ως «πολυκατοικία» της αριστεράς – στης οποίας τα υπόγεια έχουν στεγασθεί και ομάδες «ιδιαίτερου χαρακτήρα» - είναι απαραίτητη η συστηματική και συνεχής αντίσταση.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει βαλθεί ν’ αλλάξει την όψη του Ελληνικού Κράτους. Οι αλλαγές όμως δεν θα επέλθουν στα σημεία που πρέπει - δεν θα αλλάξει δηλαδή κάτι όσον αφορά στην διαφθορά, στον παρασιτισμό διαφόρων ομάδων και στην διαπλοκή που χαρακτηρίζει το σύστημα εξουσίας. Αυτά που θα αλλάξουν είναι ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά που αξίζει να διατηρηθούν. Αυτά που αποτελούν για εμάς τον ίδιο τον ορισμό του έθνους, όπως τον έθεσε ο Ηρόδοτος. Το όμαιμον, το ομότροπον και το ομόγλωσσον. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, θεωρούνται από την «σύγχρονη διανόηση» και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ως εν δυνάμει «διχαστικοί παράγοντες» της κοινωνίας του Ελληνικού Κράτους (ως έννοια αντίθετη στην ελληνική κοινωνία).
Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν μία ολάκερα διαφορετική αντίληψη της έννοιας του κράτους από αυτήν που έχουν οι υπόλοιποι. Για τους Έλληνες πατριώτες το «κράτος» ως σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού για αυτοδιάθεση, που λειτουργεί ως μία ασπίδα προστασίας του έθνους, του κοινού των Ελλήνων. Αντίθετα, γι’ αυτούς που αποδέχονται την «ανάγκη» της παγκοσμιοποίησης ως μονόδρομο, το Ελληνικό Κράτος δεν είναι παρά ο διαχειριστικός μηχανισμός της συγκεκριμένης γωνιάς της γης. Παγκοσμιοποίηση δε, σημαίνει μετατροπή της υφηλίου σε μία και μόνο μία σφαίρα οικονομικής επιρροής. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν μπορούν να κατανοήσουν το πώς μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται απαρχαιωμένες – γι’ αυτούς – έννοιες, όπως το όμαιμον, το ομότροπον και το ομόγλωσσον στο επίπεδο του έθνους.
Δεν μπορούν να κατανοήσουν και ως εκ τούτου να εξηγήσουν τις αντιδράσεις του Ελληνικού λαού στο ζήτημα των μεταναστών παρά ως κοινωνικές προστριβές, καθώς η συντριπτική τους πλειονότητα έχει ήδη αποκοπεί αυτοβούλως από την έννοια της κοινότητας και δεν μπορούν να κατανοήσουν το αίσθημα της εγγύτητας που έχουν όσοι ανήκουν σε αυτήν.
Πρωτοδιαχωρίστηκαν, αρχικά με ταξικούς και μετά με πολιτιστικούς όρους και σιγά-σιγά μετατράπηκαν σε πολιτιστικούς κανίβαλους. Το μεταναστευτικό είναι μόνο μία όψη του ζητήματος που στοχεύει στο όμαιμον των παραδοσιακών κοινοτήτων. Ένας άλλος στόχος είναι το ομότροπον, ένας ακόμη θεσμός σφυρηλατημένος στην διάρκεια χιλιετηρίδων. Με αφορμή την απόφαση ενός δικαστηρίου, τεχνητής και όχι φυσικής προέλευσης, η κυβέρνηση έκανε επίσημη την πρόθεσή της για την μεταφορά της χώρας σε καθεστώς «ανεκτικής» αθεΐας, με την αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων από τα δημόσια καταστήματα. Το σημαντικό είναι ότι η «θρησκευτική ουδετεροποίηση» του κράτους, δεν έρχεται ως αίτημα του ελληνικού λαού αλλά ως αποτέλεσμα πιέσεων συγκεκριμένης υφής ομάδων, που δίχως την στήριξη κέντρων συμφερόντων δεν θα είχαν καμιά τύχη.
Στο ομόγλωσσον δεν θα αναφερθούμε καν. Τα χάλια και η απαξίωση της ελληνικής παιδείας λένε όσα δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γράψουμε στον περιορισμένο χρόνο ενός άρθρου.
Αν θα μπορούσε κανείς να κάνει μία αναλογία, θα έλεγε ότι η εποχή μας είναι η πλήρωση ενός ιστορικού κύκλου. Η επιστροφή στην εποχή των «Ιμπέρια», των αυτοκρατοριών. Η κατάργηση της έννοιας του έθνους-κράτους όμως δεν επιτυγχάνεται με την κατάργηση του κράτους, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά με την καταστροφή του έθνους. Η ήπειρος, στην οποία το έθνος παίζει το μεγαλύτερο ιστορικό – πολιτιστικό – οικονομικό ρόλο είναι η Ευρώπη. Και είναι στην Ευρώπη που παίζεται το παιχνίδι. Στην Ευρώπη, όπου παρατηρείται το φαινόμενο της αντικατάστασης των ιθαγενών πληθυσμών με τριτοκοσμικούς μετανάστες.
Στην χώρα μας η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δραματική. Και το κράτος δεν λειτουργεί πια ως ασπίδα, υποταγμένο καθώς είναι σε συγκεκριμένες ιδεοληψίες διεθνιστικού χαρακτήρα. Ως ανάγκη λοιπόν των καιρών παρουσιάζεται η μαζική κινητοποίηση όλων όσων δεν είναι διατεθειμένοι να μετατραπούν από πολίτες σε υπηκόους της PAX-AMERICANA.

Δημήτρης Παπαγεωργίου