Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ίσως η πιο γαλήνια. 23.24 για την ακρίβεια. Οι πρώτοι - οι πιο τυχεροί - έχουν ήδη κοιμηθεί. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν τηλεόραση. Οι μισοί το κάνουν γιατί τους αρέσει το έργο. Οι άλλοι μισοί, με άδεια μάτια, προσποιούνται ότι παρακολουθούν, ενώ οι σκέψεις τους τρέχουν, λίγο πιο πέρα, ξεπερνώντας ίσως τα κάγκελα που φράζουν το παράθυρο, το συρματόπλεγμα πάνω στον τοίχο, με τα χιλιάδες αγκάθια, τα οποία απειλούν όχι μόνον αυτόν που θέλει να το πηδήξει αλλά ακόμη και το βλέμμα αυτού που επιχειρεί να κοιτάξει απέναντι. Παρ' όλα αυτά, χτες, όλοι κοιτούσαν έξω. Πανσέληνος είπε κάποιος και για 20 περίπου λεπτά όλοι το συζητούσαν. Δεν νομίζω ότι εκτός της φυλακής κάποιος θα αφιέρωνε 20 λεπτά παρατηρώντας το φεγγάρι και κουβεντιάζοντας γι' αυτό. Τελικά αποδείχτηκε από ένα ημερολόγιο ότι δεν ήταν πανσέληνος. Κανέναν όμως δεν νομίζω ότι ένοιαξε αυτό. Η στιγμή ανήκε σε όλους.
Διάβασα κάπου - διαβάζω ασταμάτητα - ότι όταν ένας άνδρας είναι στην φυλακή, το μυαλό του ξεπερνά τον εαυτό του και ταξιδεύει. Και το πρώτο που κάνει δικό του είναι το παρελθόν του. Δεν ξέρω αν ισχύει, μετά από κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην φυλακή. Πάντως εγώ προσωπικά - αλλά το ίδιο διακρίνω και στους περισσότερους συγκρατούμενούς μου - διαισθάνομαι περισσότερο μια σισύφειο καθημερινότητα. Όχι τόσο για την έννοια του μαρτυρίου όσο της αέναης επανάληψης της καθημερινότητας. Κάθε μέρα που περνά είναι αβάστακτα όμοια με την προηγούμενη. Και εάν εγώ σε 8 μέρες κρατούμενος μπορώ να το αντιληφθώ, δεν ξέρω τι συμβαίνει στα μυαλά άλλων. Δεν μπορώ να πω ότι η κατάσταση δεν αντέχεται. Αντέχεται και μάλιστα συνηθίζεις αρκετά εύκολα.
Το δύσκολο είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η συνήθεια αυτή - υποχρεωτική για να επιβιώσεις - σου ροκανίζει μέρα με την ημέρα, την ουσία της ανθρωπιάς σου.
Βρίσκεσαι παγιδευμένος, σαν χρυσοκάνθαρος, σαν τζιτζίκι μέσα σε ένα σπιρτόκουτο. Συνήθιζα να το κάνω αυτό μικρός μαζί με τον πρωτοξάδελφό μου, τον Σπύρο. Να κλείνω τζιτζίκια, μέσα σε σπιρτόκουτα. Δεν θα το ξαναέκανα, όμως, ποτέ πια.
Αυτή η συμπίεση προσωπικοτήτων από την άλλη, δημιουργεί ένα «ατσάλωμα» χαρακτήρων. Όλοι «περπατούν» προσεκτικά. Έξω από την άλλη προσπαθώ να ζω «εντός nirvana». Το να μπεις σε «nirvana», σε μια αδιατάρακτη ύπαρξη στο παρών, είναι το πιο εύκολο. Προσπαθώ να δημιουργήσω την δική μου ρουτίνα. Σηκώνομαι το πρωί, περπατάω με τεντώματα, για 15 περίπου λεπτά. Αμέσως μετά διάβασμα για 1-2 ώρες. Το καλό είναι ότι έκοψαν τον έναν από τους δύο εθισμούς μου. Τον καφέ. Μένουν τα τσιγάρα. Θέλω να κόψω και αυτά, όχι για λόγους υγείας μόνον αλλά και για οικονομία. Δεν θέλω να αισθάνομαι βάρος στους απ' έξω.
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση. Αύριο περιμένω το πρώτο επισκεπτήριο. Η μητέρα μου. Με δυσκολεύει αρκετά η ιδέα. Δεν ξέρω αν το θέλω. Για εμένα θα είναι μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν ξέρω γι' αυτήν, ιδιαίτερα την στιγμή του αποχωρισμού.
Το σημαντικό είναι άλλο. Παραμένω ελεύθερος. Το πνεύμα και η ψυχή, τα δύο από τα τρία συστατικά του ανθρώπου, δεν σταματιούνται από τοίχους και συρματοπλέγματα! Και επίσης πλέον έχω στυλό και χαρτί. Ο περιορισμός που υπάρχει είναι αντίστοιχος του να είχα σπάσει το πόδι μου και να μην μπορούσα να μετακινηθώ. Δεν είναι κάτι παραπάνω! Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι η οικογένειά μου. Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Τι διάολο, άντρες είμαστε. Και αν πρέπει να κάτσουμε και λίγο μέσα για να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε εντάξει με τον ίδιο τον εαυτό μας, θα το αντέξουμε. Γεννηθήκαμε άλλωστε στην χώρα που έριξε άλλους και άλλους στην φυλακή, στο όνομα της «πολιτικής βούλησης». Άντρες μακράν ανωτέρους από τον μέσο όρο. Γράφω σχεδόν μια ώρα, με τα φώτα μόνο από την τηλεόραση. Μην στραβωθούμε κιόλας! Το αύριο μας περιμένει και εμείς πρέπει να το βρούμε πιο δυνατοί από ότι ήμασταν σήμερα! Τόσο στο πνεύμα, το μυαλό όσο και στο σώμα.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
11 σχόλια:
ελεύθερο το πνεύμα σου πάντα ρε Δημήτρη και έτσι να το κρατήσεις! η υπομονή σου το κουράγιο μας φίλε
ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΗ,ΚΡΑΤΑ ΨΗΛΑ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΣΟ ΕΣΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΣΤΕ ΜΙΑ ΑΚΤΙΔΑ ΦΩΤΟΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ,ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ ΔΗΜΗΤΡΗ.ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ essetaihmar.blogspot.com
Nα σαι καλα συναγωνιστη και γρηγορα να γυρισεις στην πρωτη γραμμη των μαχων που δεινουν καθημερινα οι ενικιστες.
Η κρητη μαζι σου!!!!!
Πρώτη φορά διαβάζω κάτι δικό σου....αλλά "ξεπερνώντας το μυαλό σου και ταξιδεύοντας" μας ταξίδεψες και εμάς. Δεν ξέρω τίποτα από τη δράση σου πάντως και μόνο που γράφεις τόσο αληθινά ,ειλικρινά σε θαυμάζω. Εύχομαι να λογικευτούν και να σε αφήσουν ελεύθερο.
Δημήτρη, σου αφιέρωσα κάτι στο ιστολόγιό μου. Δες το (και άκουσέ το) αν θες:
http://a-ergodes.blogspot.com/2010/02/blog-post.html
Σου στέλνω πολλούς χαιρετισμούς, αν και δεν σε γνωρίζω προσωπικά.
ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1974!!!
ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΡΑ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΖΕΙ.
Χωρίς κορδόνια
Ποια πρόσωπα κρύβονται στις άκρες
Στις σκιές σερφάρουν ροζέ χαφιέδες
Αυτοί που μόνοι τους βυθίσανε τις βάρκες
Κι’ αράξανε φουμάροντας χασίς στους καφενέδες
Σκουλήκια που κατέφαγαν τις σάρκες
Και βρήκαν άσυλο στους μιναρέδες
Ποιος νιός στα σίδερα γαντζώνεται
Φυλλομετρώντας δοξασμένα χρόνια
Δίνεται βορά σε θεριά ανήμερα
Ποιος τα όπλα της ψυχής μας αρματώνεται
Δίχως ζώνη, χωρίς κορδόνια
Και ταράζει νερά που ήταν ήρεμα
Αφού κάψαν τις γαλανόλευκες σημαίες
Κάθε λογής ρετάλια και φαντασμένα ψώνια
Κι’ εκτρώματα ιστορικά έβγαλαν οι μαίες
Ασέλγεια παρά φύση σε ηρώων εγγόνια
Θώρησαν πως ξόφλησαν με σύμβολα και σημαίες
Μα παντιέρα γίνανε ένα ζεύγος κορδόνια
-ΔΗΜΗΤΡΗ,ΚΟΥΡΑΓΙΟ,
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ ΟΤΙ Η ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ
ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ.
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
Koyragio File.
Se gnwrhsa molis mesw aytou toy gegonotos mesw toy Web (eimai Ellhnas toy e3wterikoy), kai skeftomai oti esy phrwneis gia oloys mas.
Politikos kratoymenos ths xwras mas.
Oso kai an 8eoyn na to kalypsoyn me alla.
Sympasxoyme kai eyxomaste kalh eley8eria kai se sena kai sthn Patrida.
Κουράγιο Δημήτρη.. Ειμαστε μαζί σου..
Δημήτρη,
με την περήφανη στάση σου μας δείχνεις στην πράξη ότι: "Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία".
Είμαστε μαζί σου.
Ν.Ο. ΛΑ.Ο.Σ. Κοζάνης
http://www.laoskozanis.gr
Δημοσίευση σχολίου