Η κοινωνική συνοχή ως προϋπόθεση εθνικής ανεξαρτησίας

Οι πρώτοι θεωρητικοί του κομμουνισμού, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Μαρξ, θεώρησαν αναπόφευκτη την επιτυχία της «επανάστασής» τους στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, βασιζόμενοι στο υψηλότερο επίπεδο ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου σε αυτές. Αντ’ αυτού, η επιτυχία της ήλθε στην Ρωσία του παρηκμασμένου τσαρισμού, εκεί όπου το κράτος είχε πολύ στενότερα συνδεθεί με την οικογένεια των Ρομανώφ. Το γιατί αυτής της αποτυχίας απασχόλησε τους επόμενους μαρξιστές και οδήγησε σε πληθώρα αναλύσεων.
Η ουσία είναι ότι η εθνική συνείδηση αναδείχθηκε μεσοπολεμικά, ισχυρότερη της ταξικής. Ακόμη και μεταπολεμικά, η κρατική ΕΣΣΔ δεν προσπάθησε να προχωρήσει σε άμεσες ενσωματώσεις κρατών που βρίσκονταν εκτός της παραδοσιακής σφαίρας επιρροής της Ρωσίας. Προτίμησε να διαμορφώσει ένα καθεστώς ασφυκτικής επιρροής των καθεστώτων τους, μίας μικρής ελίτ που ταύτιζε τα συμφέροντά της με αυτά της ΕΣΣΔ.
Σήμερα, η εθνική συνείδηση συνεχίζει να κυριαρχεί ως μέσο αυτοπροσδιορισμού, στην Γηραιά Ήπειρο, καθώς έχει σφυρηλατηθεί μέσα σε χιλιετηρίδες, όχι μόνο πολέμων, επαναστάσεων και δεινών, αλλά και αρμονικής συνύπαρξης. Κι αυτό, διότι αποτελεί μία μορφή αυτοπροσδιορισμού με θετικό πρόσημο. Δεν υπάρχει ως αντιτιθεμένη σε κάποια άλλη μορφή συνείδησης (όπως π.χ. η εργατική κατά της αστικής).

Από την δεκαετία όμως του ’50 παρουσιάζονται κάποια ρήγματα σ’ αυτήν, υπό την σκέπη ιδεολογικών μανδυών, τα οποία οδηγούν στην σημερινή υιοθέτηση συνθημάτων τύπου «Έλληνες είστε και φαίνεστε». Είναι όμως τόσο μικρής επιρροής οι ομάδες που προπαγανδίζουν μία τέτοιου είδους ατομοκεντρική χειραφέτηση, που δεν μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά την κοινωνία. Και βασίζονται στην άρνηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως. Αυτό σημαίνει ότι οι σχεδιασμοί που οδήγησαν στην «αμφισβήτηση» παραγνώρισαν την δυναμική της εθνικής συνείδησης.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: η σχολή της Φρανκφούρτης, παρ’ όλο που κατάφερε να κυριαρχήσει στις «ελίτ» του πνεύματος και στην χειραγώγηση των ΜΜΕ (βλ. σχετικό άρθρο στο Patria) απέτυχε στον να εμφυσήσει τις ιδέες της στην κοινωνία. Ακόμη και οι υποστηρικτές των σοσιαλδημοκρατικών ή και παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων δεν έχουν αποκοπεί από την παραδοσιακή έννοια του έθνους. Δύο είναι οι ομάδες που δείχνουν να απορρίπτουν πλήρως την ιδέα της «εθνική συνείδησης». Και οι δύο αυτοπροσδιορίζονται ως «πολίτες του κόσμου», δίνοντας φυσικά διαφορετικό νόημα στην έννοια «κόσμος», αφαιρώντας κάθε μεταφυσική, ηθική, «ρομαντική» πλευρά, περιορίζοντάς την σε ένα «λιβάδι».
Αυτό που διαφέρει είναι το χρώμα του λιβαδιού. Οι «φιλελεύθεροι» υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης το βλέπουν ως ένα χώρο «ανταγωνισμού», μία τεράστια αγορά. Ένα λιβάδι γεμάτο με αγελάδες για άρμεγμα. Οι «διεθνιστές» της αριστεράς από την άλλη αντιμετωπίζουν τον κόσμο ως έναν τόπο δυστυχίας, γεμάτο πρόβατα, το οποία αυτοί πρέπει να οδηγήσουν στην ουτοπία. Και καθώς δεν μπορούν να την βρουν κάνουν κύκλους. Και οι δύο αντιλαμβάνονται τον κόσμο, ως την μητρόπολη στην οποία ζουν. Και ο «κόσμος» είναι το σπίτι τους. Η ψυχρή «λογική» αντικαθιστά την παράδοση, η απρόσωπη και δίχως ταυτότητα «κοινωνία» την «κοινότητα». Στην δική τους άποψη δεν υπάρχει «λαός» αλλά «μάζα».
Απέναντι σ’ αυτή την λογική, όλοι εμείς πρέπει να αντιπαραθέσουμε την κοινωνική συνοχή, την θέληση των Ελλήνων να παραμείνουν ένα σύνολο, ως συστατικό μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας. Την κοινωνική συνοχή όμως, όχι ως πολιτικοοικονομικό φαινόμενο αλλά ως οργανική πραγματικότητα. Και για να ισχυροποιηθεί αυτή είναι απαραίτητο να εκλείψουν οι παράγοντες που την διασπούν. Τα «καρκινώματα» στο σώμα της. Είναι απαραίτητη η κάθαρση.
Για εμάς η κοινότητα είναι σημαντικότερη από τις «αγορές». Είναι σημαντικότερη από τα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται την χώρα. Σημαντικότερη από τον δήθεν ομαλό πολιτικό βίο που διασφαλίζει την διαιώνιση της ασυλίας και των προνομίων μίας πολύ μικρής ομάδος που ζει πλουσιοπάροχα, με παρασιτικές μεθόδους.
Η ιδεολογία που σήμερα κυριαρχεί, είναι αυτή που θέτει όλους εναντίον όλων, με σκοπό την επιβίωση. Προτεραιότητα για όσους ακόμη σκέπτονται εθνικά, πρέπει να είναι η υπεράσπιση της κοινότητας. Γιατί χωρίς μία ισχυρή κοινότητα η εθνική συνείδηση παρακμάζει. Και δίχως εθνική συνείδηση δεν μπορεί να υφίσταται εθνική ανεξαρτησία. Το μοναδικό που έχουμε να αντιπαρατάξουμε στην ιδεολογική επικυριαρχία της αριστεράς και στην αδηφάγα μπουλντόζα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είναι η ειλικρινής αφοσίωσή μας στο σύνολο και η άρνησή μας στον ατομοκεντρισμό. Η οργανική ενότητα του έθνους είναι για εμάς σημαντικότερη των «αγορών».

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Αλληλεγγύη από την Κύπρο

Από την Σαλαμίνα στο πλευρό του Δημήτρη

πηγή ediktyo.gr

Κοντά και μακριά

Καθήκον όλων των Ελλήνων Εθνικιστών είναι σήμερα να ταχθούν αλληλέγγυοι των 45 διωκομένων συναγωνιστών μας. Να βρεθούν κοντά τους με κάθε μέσον με κάθε εκδήλωση συμπαραστάσεως. Είναι καιρός ΤΩΡΑ να μιλήσουν και να τοποθετηθούν δημόσια οι πάντες στον χώρο μας. Και οι “επιφανείς” και οι “αφανείς».
ΚΟΝΤΑ λοιπόν στους διωκόμενους όλοι μας αλλά και συγχρόνως μακριά- ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ από τις παγίδες και από τα ναρκοπέδια που θέλουν κάποιοι κύκλοι να μας οδηγήσουν. Για να μας οδηγήσουν άλλωστε εκεί αφήνουν ΑΣΥΔΟΤΟΥΣ τους άνανδρους που τρομοκρατούν, όποιον σηκώνει κεφάλι στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.
Για να μας κατευθύνουν εκεί αφήνουν ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΥΣ αυτούς που καίνε την σημαία μας και που χειροδικούν όποτε η αναλογία και η θρασυδειλία τους το επιτρέπει. Για να μας εγκλωβίσουν εκεί άφησαν, αφήνουν και θα ξαναφήσουν ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΥΣ όσους καίνε μέρα – μεσημέρι τα πατριωτικά βιβλιοπωλεία συνέχεια.
Ελπίζοντας, επιδιώκοντας , προσμένοντας και αναμένοντας να μας προκαλέσουν και να μας στρέψουν στο τέλος σε αντίποινα. Κι’ ευθύς με τους παντοδύναμους μηχανισμούς τους να μας εξομοιώσουν στα μάτια της κοινή γνώμης με τους κατευθυνόμενους πρακτορίσκους τους και τους ηλίθιους προστατευόμενούς τους.
ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Από τέτοιες λοιπόν παγίδες ΜΑΚΡΙΑ. Χρήσιμους βλάκες ας βρούν εκεί που βρίσκουν συνήθως. Στους άλλους. ΚΟΝΤΑ λοιπόν στους ανθρώπους μας που διώκονται και συκοφαντούνται, ΚΟΝΤΑ Ο ΕΝΑΣ στον ΑΛΛΟ σαν συναγωνιστές σαν αδέλφια σε δύσκολα χρόνια. Τότε θα μας φοβηθούν. Και πιο ΚΟΝΤΑ να σταθούμε με τις καρδιές και τις σκέψεις μας και τον αγώνα μας στο νεαρό φυλακισμένο συστρατιώτη μας Δημήτρη Παπαγεωργίου που βαδίζει σήμερα τον δικό του Γολγοθά μεσ’ τον χειμώνα.
Κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται υπό αντίξοες συνθήκες άλλωστε – για τις έντιμες ιδέες του- τον περιμένει κάποτε ένας μικρός ή μεγάλος Γολγοθάς. Όταν θα πρέπει μόνος του να κουβαλήσει έναν μικρό ή μεγάλο «σταυρό» και να διασχίσει τις παρατάξεις του εχθρικού όχλου μόνος του, ανάμεσα από λακτίσματα και απειλές.
Κι’ ο Γολγοθάς τυγχάνει άλλωστε και μια βαθιά μεταφυσική του πνεύματος και της πίστεως κάθε ιδεαλιστή. Όμως τον Γολγοθά – το ξέρουν και οι πέτρες – τον ακολουθεί η Ανάσταση. Και την ανάσταση των εθνικιστών θα την τρέμουν.

Π.Μ.

Ο Δημήτρης "στον αέρα" των αδελφών Λούμπεν

Σήμερα ο Δημήτρης επικοινώνησε τηλεφωνικός και βγήκε στον αέρα της εκπομπής των «Αδελφών Λούμπεν», μέσα από τις φυλακές του κορυδαλλού. Ακμαιότατος όπως τον ξέρουμε, σχολίασε τα θέματα που συζητιόντουσαν εκείνη την ώρα στο στούντιο με την γνωστή εύθυμη Λούμπεν διάθεση.

Περιέγραψε μετά, τις συνθήκες που βιώνει μέσα στην φυλακή χωρίς τα κλαψουρίσματα και τις υπερβολές που έχουμε ακούσει κατά καιρούς από Αριστερούς τρομοκράτες που τυγχάνει καμιά φορά να συλληφθούν. Μας περιέγραψε επίσης κωμικοτραγικά περιστατικά από τις «αναγνωρίσεις» και τις αποδώσεις κατηγοριών στην ΓΑΔΑ, όπου οι μεγαλοπαράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο εισαγγελέως, «αναγνώριζαν» όποιον ήθελαν, απέδιδαν κατηγορίες και σχεδόν διέταζαν τους αξιωματικούς της αστυνομίας για τις διαδικασίες που θα ακολουθηθούν.
Αποτέλεσμα να βρεθούν οι θύτες στο ρόλο του θύματος και του κατηγόρου, πολλοί από αυτούς σπάζοντας ρεκόρ, με δεκάδες «αναγνωρίσεις» ατόμων που κατά τα άλλα, σύμφωνα με τις κατηγορίες, φορούσαν στην διάρκεια των επεισοδίων… κουκούλες.

Αυτό το ταλέντο κάποιων ΣΥΡΙΖΑίων, να μπορούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα που «φορούσαν κουκούλες», σίγουρα θα πρέπει να αξιοποιηθεί από την αστυνομία, αλλά και από τις διεθνείς διωκτικές αρχές, καθώς αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο.

Η επικοινωνία έκλεισε με ανοικτό το ραντεβού της επόμενης τηλεφωνικής παρουσίας του Δημήτρη στην εκπομπή, καθώς δεν μπορεί εύκολα να παίρνει τηλέφωνο αφού του απαγορεύεται η χρήση του κινητού.
Η εκπομπή μας, με το ήμισυ της φυλακισμένο στις φυλακές του ΠΑΣΟΚιστάν, θα συνεχίσει την επίθεσή της ακόμα πιο δυναμικά, στην διεθνιστική Χούντα που καταδυναστεύει την Πατρίδα μας. Όπως υποσχεθήκαμε στον Δημήτρη, αυτό που περνάει δεν θα πάει χαμένο, αφού ήδη γυρνάει μπούμερανγκ στα κεφάλια των διωκτών του. Δουλειά δική του είναι να παραμένει ακμαίος και δυνατός, δουλειά δική μας να διαδώσουμε παντού και με όλα τα μέσα, πως οι ιδέες, η ψυχή και η συνείδησή μας δεν φυλακίζονται…

http://afoilumpen.blogspot.com/

Σημεία και ανάγκες των καιρών

Μετατρέπεται σιγά-σιγά σε κοινό τόπο η αίσθηση του ότι έχουμε μπει σε μία εποχή, στην οποία προωθούνται με άκρως επιθετικό τρόπο η επιδιώξεις της «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Μία εποχή, στην οποία οι κρατούντες στην εξουσία δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να επιβάλουν – έστω και με τη βία – όσα μέχρι πριν λίγα χρόνια, προωθούσαν εμμέσως ή εντέχνως.
Οι πραίτορες του Χρυσοχοΐδη, παιδιά στην πλειονότητά τους, αναγκάζονται να δέχονται διαταγές από ανθρώπους, που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να προωθήσουν την επαγγελματική τους ανέλιξη, ή μέλη πολιτικών κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής ή άκρας αριστεράς, που πλέον κατέχουν «θεσμικό ρόλο» υπό την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ.  Και οι οποίοι με περισσό ζήλο αναλαμβάνουν ρόλο αστυφύλακα.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, την οποία μερικές μέρες πριν χαρακτήρισα ως «πολυκατοικία» της αριστεράς – στης οποίας τα υπόγεια έχουν στεγασθεί και ομάδες «ιδιαίτερου χαρακτήρα» - είναι απαραίτητη η συστηματική και συνεχής αντίσταση.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει βαλθεί ν’ αλλάξει την όψη του Ελληνικού Κράτους. Οι αλλαγές όμως δεν θα επέλθουν στα σημεία που πρέπει - δεν θα αλλάξει δηλαδή κάτι όσον αφορά στην διαφθορά, στον παρασιτισμό διαφόρων ομάδων και στην διαπλοκή που χαρακτηρίζει το σύστημα εξουσίας. Αυτά που θα αλλάξουν είναι ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά που αξίζει να διατηρηθούν. Αυτά που αποτελούν για εμάς τον ίδιο τον ορισμό του έθνους, όπως τον έθεσε ο Ηρόδοτος. Το όμαιμον, το ομότροπον και το ομόγλωσσον. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, θεωρούνται από την «σύγχρονη διανόηση» και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ως εν δυνάμει «διχαστικοί παράγοντες» της κοινωνίας του Ελληνικού Κράτους (ως έννοια αντίθετη στην ελληνική κοινωνία).
Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν μία ολάκερα διαφορετική αντίληψη της έννοιας του κράτους από αυτήν που έχουν οι υπόλοιποι. Για τους Έλληνες πατριώτες το «κράτος» ως σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού για αυτοδιάθεση, που λειτουργεί ως μία ασπίδα προστασίας του έθνους, του κοινού των Ελλήνων. Αντίθετα, γι’ αυτούς που αποδέχονται την «ανάγκη» της παγκοσμιοποίησης ως μονόδρομο, το Ελληνικό Κράτος δεν είναι παρά ο διαχειριστικός μηχανισμός της συγκεκριμένης γωνιάς της γης. Παγκοσμιοποίηση δε, σημαίνει μετατροπή της υφηλίου σε μία και μόνο μία σφαίρα οικονομικής επιρροής. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν μπορούν να κατανοήσουν το πώς μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται απαρχαιωμένες – γι’ αυτούς – έννοιες, όπως το όμαιμον, το ομότροπον και το ομόγλωσσον στο επίπεδο του έθνους.
Δεν μπορούν να κατανοήσουν και ως εκ τούτου να εξηγήσουν τις αντιδράσεις του Ελληνικού λαού στο ζήτημα των μεταναστών παρά ως κοινωνικές προστριβές, καθώς η συντριπτική τους πλειονότητα έχει ήδη αποκοπεί αυτοβούλως από την έννοια της κοινότητας και δεν μπορούν να κατανοήσουν το αίσθημα της εγγύτητας που έχουν όσοι ανήκουν σε αυτήν.
Πρωτοδιαχωρίστηκαν, αρχικά με ταξικούς και μετά με πολιτιστικούς όρους και σιγά-σιγά μετατράπηκαν σε πολιτιστικούς κανίβαλους. Το μεταναστευτικό είναι μόνο μία όψη του ζητήματος που στοχεύει στο όμαιμον των παραδοσιακών κοινοτήτων. Ένας άλλος στόχος είναι το ομότροπον, ένας ακόμη θεσμός σφυρηλατημένος στην διάρκεια χιλιετηρίδων. Με αφορμή την απόφαση ενός δικαστηρίου, τεχνητής και όχι φυσικής προέλευσης, η κυβέρνηση έκανε επίσημη την πρόθεσή της για την μεταφορά της χώρας σε καθεστώς «ανεκτικής» αθεΐας, με την αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων από τα δημόσια καταστήματα. Το σημαντικό είναι ότι η «θρησκευτική ουδετεροποίηση» του κράτους, δεν έρχεται ως αίτημα του ελληνικού λαού αλλά ως αποτέλεσμα πιέσεων συγκεκριμένης υφής ομάδων, που δίχως την στήριξη κέντρων συμφερόντων δεν θα είχαν καμιά τύχη.
Στο ομόγλωσσον δεν θα αναφερθούμε καν. Τα χάλια και η απαξίωση της ελληνικής παιδείας λένε όσα δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γράψουμε στον περιορισμένο χρόνο ενός άρθρου.
Αν θα μπορούσε κανείς να κάνει μία αναλογία, θα έλεγε ότι η εποχή μας είναι η πλήρωση ενός ιστορικού κύκλου. Η επιστροφή στην εποχή των «Ιμπέρια», των αυτοκρατοριών. Η κατάργηση της έννοιας του έθνους-κράτους όμως δεν επιτυγχάνεται με την κατάργηση του κράτους, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά με την καταστροφή του έθνους. Η ήπειρος, στην οποία το έθνος παίζει το μεγαλύτερο ιστορικό – πολιτιστικό – οικονομικό ρόλο είναι η Ευρώπη. Και είναι στην Ευρώπη που παίζεται το παιχνίδι. Στην Ευρώπη, όπου παρατηρείται το φαινόμενο της αντικατάστασης των ιθαγενών πληθυσμών με τριτοκοσμικούς μετανάστες.
Στην χώρα μας η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δραματική. Και το κράτος δεν λειτουργεί πια ως ασπίδα, υποταγμένο καθώς είναι σε συγκεκριμένες ιδεοληψίες διεθνιστικού χαρακτήρα. Ως ανάγκη λοιπόν των καιρών παρουσιάζεται η μαζική κινητοποίηση όλων όσων δεν είναι διατεθειμένοι να μετατραπούν από πολίτες σε υπηκόους της PAX-AMERICANA.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Αλληλεγγύη παντού...

Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στον Σύντροφο στον Φίλο τον Συναγωνιστή… Παντού…

Σε δρόμους… Σε γειτονιές… Σε πόλεις. Κανένα κελί δεν θα μας λυγίσει…

από www.ediktyo.gr/

Σπάστε τα δεσμά

Η Νέα Εποχή άρχισε να δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Το ειδεχθές της μήνυμα είναι ξεκάθαρο: όποιοι στέκονται απέναντι στον πολυπολιτισμικό ολετήρα, χάνουν την ελευθερία τους! Και όταν δεν μπορούν να φυλακίσουν την φωνή και τη σκέψη, θα φυλακίζουν ανθρώπους.
Η βιομηχανία ποινικοποίησης της ελεύθερης σκέψης και της ανεξάρτητης δράσης μπήκε πλέον σε πλήρη λειτουργία, και αυτό γιατί αυτά ακριβώς είναι που δεν μπορεί να ελέγξει ο πολυπολιτισμικός ολετήρας.
Σε μια εποχή που όλοι και όλα φαίνεται να έχουν θυσιαστεί στον βωμό του νεοταξικού Μολώχ, κάποιοι επιμένουν στην αντίσταση, στην άρνηση του μοντέρνου τρόπου ζωής, στην καταστροφή του σύγχρονου way of life, με ιδέες και μάχες, με σκέψη και δράση, με Πίστη και αποφασιστικότητα, ενάντια σε όλα αυτά που αντιπροσωπεύει ο σύγχρονος εφιάλτης. Χωρίς συμπλέγματα, χωρίς φόβους, πέρα από στερεότυπα και κατεστημένες αντιλήψεις. Αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται οι σύγχρονοι εξουσιαστές, και οι παγκόσμιοι εντολοδότες τους.
Φοβούνται μια νέα γενιά που έρχεται σαν χείμαρρος, φοβούνται την οργή που αρχίζει να εκτινάσσεται μέσα από τις γειτονιές της πόλης, από τα σχολεία, από τους απελπισμένους ανέργους, από τους καταρρακωμένους εργαζόμενους βιοπαλαιστές, και τέλος απ’ αυτούς που ποτέ δεν έκρυψαν πως πιστεύουν σε έναν νέο κόσμο.
Όλοι εκείνοι που είδαν τις γειτονιές τους να μετατρέπονται σε αφρικανικά και ασιατικά τριτοκοσμικά παζάρια και να βρίσκονται ένοχοι όταν μιλούν γι’ αυτό, εκείνοι που από τις οικογένειες του έμαθαν πως είναι Έλληνες και πρέπει να είναι περήφανοι γι’ αυτό και στον αντίποδα στα σχολειά και στα πανεπιστήμια έπρεπε να ντρέπονται . Σ’ αυτούς που το think tank των εκσυγχρονιστών τους δηλητηρίαζε με το μικρόβιο της «ανεκτικότητας» και του πολυπολιτισμού αλλά εκείνοι τους έγραφαν σχολικές εκθέσεις για την Πατρίδα και τον Ελληνισμό. Όλοι εκείνοι που είδαν να χάνουν την δουλεία τους, να κλείνει το κατάστημα του πατέρα τους και να ακούν για αντιρατσιστικές φιέστες. Όλοι εκείνοι που για την ζωή τους έκαναν όνειρα για οικογένεια και ευτυχία, και είδαν αυτά τους τα όνειρα να σκυλεύονται και να ποδοπατούνται στο «interview» κάποιου νεόπλουτου καπιταλιστή, απ’ αυτούς που ξαφνικά είδαν ότι η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο είναι άχρηστα σε ένα κόσμο γεμάτο «meetings» και πλαστικούς αριθμούς.
Οι άνθρωποι που βλέπουν πως για πετύχεις στη ζωή σου πρέπει να ξεβρακωθείς στα τηλεπαράθυρα, που έμαθαν πως υπάρχει επάγγελμα «παίχτης reality» και «πανελίστας», πως είναι μόδα και life style να είσαι κίναιδος, και όμως όλα αυτά τα έφτυσαν κατάμουτρα και τράβηξαν την δική τους καθημερινή οδό του προσωπικού τους αγώνα.
Τέλος όλοι αυτοί που έμαθαν από την νεόπλουτη σαρκαστική κοινωνία των εκσυγχρονιστών και των αντιφασίστων πως όποιος δεν έχει λεφτά και συγκεκριμένα πάρα πολλά λεφτά, αυτό είναι άλλωστε το πρότυπο της τηλεπροπαγάνδας, είναι ένα τίποτα, ένα απόλυτο τίποτα, ένα μηδενικό στην σύγχρονη Ελλάδα.
Αυτοί οι σύγχρονοι Άθλιοι είναι που ξεσηκώθηκαν, αυτοί που δημιουργούν μια πραγματική επανάσταση απέναντι στο σύγχρονο κόσμο. Μεγάλωσαν μέσα στον κήπο της πολιτισμικής Εδέμ, αλλά δεν τους συνεπήρε ο πειρασμός. Αντίθετα εξέφρασαν την απολυτή άρνηση, την πιίστη σε έναν νέο τρόπο ζωής, σε μια νέα πίστη για τον κόσμο που έρχεται.
Αυτούς ακριβώς φοβάται το καθεστώς. Αυτούς γιατί είναι οι μόνοι που δεν μπορεί να ελέγξει. Τους λίγους, τους εκλεκτούς, αυτούς που χτες ήταν σκλάβοι μιας κοινωνίας ψυχικών κάτεργων, σήμερα «ακραίοι» μα που το αύριο θα τους δώσει την τιμή του οδηγού. Αυτοί θα οδηγήσουν τον αγώνα μας ενάντια στον επερχόμενο εφιάλτη, ενάντια σε μια κοινωνία που δεν θέλει τον άνθρωπο αλλά τον πολυπολιτισμικό αριθμό.
Πλέον δεν μας απομένει άλλη διέξοδος πάρα αυτή του αγώνα. Πολλές φορές αναρωτιόμουν ποια επιτέλους είναι η κόκκινη γραμμή που θα περάσουμε και μετά απ’ αυτήν δεν θα υπάρχει επιστροφή. Βλέποντας δέσμιους του καθεστώτος Έλληνες νέους να στέκονται περήφανα και με το κεφάλι ψηλά, με μάτια γεμάτα φλόγες οργής, και με καρδιά ζέστη γεμάτη ορμή για αγώνα και Νίκη, κατάλαβα πως αυτή είναι η κόκκινη γραμμή. Πως υπάρχουν Έλληνες που αντιστέκονται, πως ο σπόρος ιδεών και αγώνων τόσων χρόνων έχει πλέον ανθίσει, και πως εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα τώρα πια να κάνουμε πίσω. Ήρθε η ώρα γι’ όλους να επιλέξουν ποιους θα αφήσουν και ποιους θα ακολουθούσουν, σε τελική ανάλυση ήρθε η στιγμή να φανούμε αντάξιοι όλων αυτών που λέμε πως πιστεύουμε.
Ένας από τους εκλεκτότερους συντρόφους μας βρίσκεται φυλακισμένος γιατί τόλμησε να αντισταθεί, γιατί τόλμησε όλα αυτά τα χρονιά να αγωνίζεται για τις ιδέες μας. Αυτός μπροστάρης και εμείς μαζί του στο βαθύ σκοτάδι του μοντέρνου κόσμου. Μα μη ξεχνάτε «αντιρατσιστές» πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το ξημέρωμα.

E.X.

No Platform

Είναι περίεργος, ορισμένες φορές, ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με τρομακτικές ομοιότητες και ουσιώδεις διαφορές. Σήμερα, αφού κλείσαμε την πρώτη δεκαετία της τρίτης μετά Χριστό χιλιετίας, ξαναζούμε μια περίοδο, που έχει αναρίθμητες φορές διαδραματιστεί. Σαν τη νιοστή επανάληψη ενός σαιξπηρικού δράματος. Με την «εκτελεστική εξουσία» στο ρόλο του διεφθαρμένου άρχοντα, τις διάφορες μη κυβερνητικές, αντιρατσιστικές και κάθε είδους αριστερόστροφες και διεθνιστικές οργανώσεις στο ρόλο του ζηλωτή ιεροεξεταστή, ενώ όσους ακόμα πιστεύουν σε έννοιες όπως το έθνος, η φυλή, η θρησκεία, στον άχαρο ρόλο των αιρετικών.
Έτσι ακριβώς μας αντιμετωπίζουν. Ως «αιρετικούς», στους οποίους δεν πρέπει να δίδεται ούτε ακόμη και αέρας για να αναπνέουν. Διάβαζα πρόσφατα, λίγο πριν οι τοίχοι των φυλακών Κορυδαλλού περιορίσουν την πρόσβασή μου στο διαδίκτυο, περί της πολιτικής «no platform» για την οποία πιέζει έντονα ολόκληρο το σύστημα, να υιοθετηθεί έναντι του βρετανικού κόμματος BNP. Τι σημαίνει «no platform»;
Είναι η ολοκληρωτική άρνηση του δικαιώματός του να υπάρχει δημόσια και αυτό περιλαμβάνει εμπάργκο, από τον τηλεοπτικό αέρα ως και τις κλειστές εκδηλώσεις του. Κανένα όριο δεν τίθεται ως προς τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη αυτού του στόχου. Απαγορεύσεις, απειλές και βία. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών.
Στην Ελλάδα, η κατάσταση δεν διαφέρει καθόλου. Κράτος και παρακράτος (της άκρας αριστεράς και του άβατου των Εξαρχείων) διαγωνίζονται στην καταπίεση των αιρετικών. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα καμένα βιβλιοπωλεία, τις «δημοκρατικές» απαγορεύσεις στα πανεπιστήμια, τις δολοφονικές επιθέσεις σε μικρά παιδιά; Όλα στο ίδιο πνεύμα με τη δική μου προφυλάκιση. Είναι σαφές. Στο μυαλό τους, οποιοσδήποτε δεν αποδέχεται το μονόδρομο της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και είναι διατεθειμένος να στηρίζει έμπρακτα τις ιδέες του, πρέπει να τεθεί στο περιθώριο, να καταστραφεί οικονομικά ή και να φυλακιστεί. Μας έχουν με την πλάτη στον τοίχο. Ο τοίχος όμως αυτός δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Μπορεί κάλλιστα να είναι η αφετηρία. Να μας δώσει το μέρος που θέλουμε, για να στηρίξουμε τα πόδια μας.
Έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα που δεν έχουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές. Μία ιστορία χιλιετηρίδων, από την οποία αντλούμε δύναμη. Και την – έστω ενδόμυχη – υποστήριξη του λαού μας που σθεναρά αντιτίθεται στην μετατροπή του σε «πληθυσμό». Οι δεσμοί – οι κοινωνικοί – τους οποίους προσπαθούν να σπάσουν, είναι δυνατοί. Υπ’ αυτήν την έννοια είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ό,τι θα μπορέσουν ποτέ να είναι οι «υπουργοί», οι «πρωθυπουργοί» με τους «πραίτορές» τους, που μπορούν να φυλακίζουν και να καταδικάζουν.
Αυτή είναι η ώρα για να εντείνουμε τις φωνές μας και να υποστηρίξουμε κάθε προσπάθεια που έχει ως σκοπό την αντίσταση στην Νέα Τάξη που οραματίζονται. Ας γίνουμε το ιστορικό απρόοπτο στους σχεδιασμούς τους. Και κάτι τέτοιο, μαθαίνοντας για τα ανακλαστικά που επεδείχθησαν στην δική μου περίπτωση, μου φαίνεται ολοένα και πιο πιθανό. Το ότι αρκετός κόσμος αντέδρασε στην μεθόδευση αυτή – με τον τρόπο που έγινε δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι άλλο παρά για μεθόδευση – είναι ελπιδοφόρο. Για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα – σε αυτήν την ένταση – ούτε εγώ αλλά ούτε και η «πολυκατοικία» ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από τα υπόγεια της οποίας εκπορεύονται οι διάφορες «αντί» οργανώσεις. Και όσο ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα, τόσο δυσάρεστη ήταν γι’ αυτούς.
Σιγά-σιγά, συνηθίζω και πάλι το στυλό και μαθαίνω να γράφω στα γόνατά μου ή στην «κουκέτα» που κοιμάμαι. Έτσι και οι κάτοικοι της «αριστερής πολυκατοικίας» θα πρέπει να συνηθίσουν στο ότι δεν είναι μόνοι τους στην χώρα μας.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Να «μην πάει τζάμπα»...

Από την στιγμή που θα αντικρίσεις την ελευθερία, δεν αποστρέφεις εύκολα το βλέμμα σου από αυτήν. Το να το κάνεις σημαίνει να νεκρώσεις τα πλέον ζωντανά κομμάτια τού είναι σου. Διανύω την 12η μέρα κράτησης στα «φιλόξενα» κελιά του Κορυδαλλού. 12 ημέρες μιας «ψυχοσωματικής δοκιμασίας» όπως το έθεσε ένας στενός φίλος. Δοκιμασίας, όμως, όχι για εμένα, αλλά για τους κοντινούς μου ανθρώπους. Η «πολιτική βούληση» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να επιδείξει «σιδηρά πυγμή», όσον αφορά τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού, βρήκε σε μένα μια ευκαιρία να «παραδειγματίσει». Δεν πιστεύω όμως ότι θα το επιτύχει.
Πιστεύω ότι θα έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η «εξουσιαστική ελίτ» της χώρας αποδεικνύει ότι σε επανάληψη του αιώνιου κύκλου της παρακμής, έχει χάσει κάθε είδους επαφή με τον ελληνικό λαό. Μια κυβέρνηση, που σηκώνοντας το «σκιάχτρο» της οικονομίας - στην κακή κατάσταση της οποίας έχει συμβάλλει καίρια - προσπαθεί να προωθήσει την πλέον «παγκοσμιοποιητική» και ως εκ τούτου «αντιεθνική» ατζέντα.
Και το κάνει άμεσα, προσπαθώντας να «στριμώξει» όσα περισσότερα μπορεί, σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. «Μεταναστευτικό», «Σκοπιανό», «Κυπριακό». Και δεν είναι μόνο αυτά. Ταυτόχρονα θέτει σε κίνηση τους κρατικούς αλλά και παρακρατικούς μηχανισμούς, που ανατροφοδοτούμενοι προσπαθούν να αποκαθηλώσουν τα σημεία κοινωνικής και εθνικής αναφοράς του ελληνικού λαού. Σηκώνεται ένα μέλος π.χ. μιας ακροαριστερής οργάνωσης και φωνάζει: «Εξω οι εικόνες από τα σχολεία».
Ο υπεύθυνος Υπουργός υιοθετεί την πρόταση για το εγγύς μέλλον. Η ακροαριστερή ομάδα, διαδηλώνει σχετικά, ώστε να το μετατρέψει σε δήθεν λαϊκό αίτημα. Και ούτω καθ' εξής. Την ίδια στιγμή, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, προσπαθούν να «ουδετεροποιήσουν» τον Ελληνικό λαό, «στολίζοντας» όποιον αντιδρά με συναισθηματικά φορτισμένους χαρακτηρισμούς ή γραφικοποιώντας τον.
Οι εξελίξεις πολλές, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ο «μετασχηματισμός» της κοινωνίας μας από έθνος - κράτος σε ένα κακέκτυπο φέουδο όπου οι «ελίτ» διατάσσουν τους υπηκόους - οι οποίοι δεν έχουν μεταξύ τους συνεκτικούς δεσμούς ώστε να αντισταθούν - είναι προ των πυλών. Και όποιος τολμά να υψώσει λόγο αντίθεσης, στο «μπουντρούμι».
Χαίρομαι πολύ, προσωπικά, για τα μηνύματα που λαμβάνω απ' έξω, μιλώντας με τους δικούς μου ανθρώπους. Χαίρομαι γιατί καταλαβαίνω, ότι η μεγαλύτερή μου «αγωνία» το να «μην πάει τζάμπα» αυτό που περνάω, αποδεικνύεται αβάσιμη. Γιατί, μέρα με την ημέρα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος σήμερα.
Γιατί όσο και αν «γαυγίζουν» τα σκυλιά της «αυλής», ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτή την στιγμή βρίσκομαι κρατούμενος, μετά από ένα ξεκάθαρο πολιτικό παιχνίδι με τους Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην ΓΑΔΑ σε ρόλο εισαγγελέα, και τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ σε ρόλο δικαστή. Δεν είναι κάτι που με «πληγώνει» ή το θεωρώ «άδικο». Αν είχε τύχει να γεννηθώ πριν 20 χρόνια στο σιδηρούν παραπέτασμα, δεν θα ήμουν απλά κρατούμενος, αλλά σε κάποιο γκουλαγκ ή τρελοκομείο. Είμαι απλά κρατούμενος γιατί κάποιοι «παππούδες» μου πότισαν με αίμα το δένδρο της ελευθερίας. Ο καιρός όμως περνά.
Απ' ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής πάντως «δεν πάει τζάμπα». Οφείλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους όσους θεώρησαν ότι η δική μου υπόθεση είναι και δική τους. Και να τους διαβεβαιώσω, ότι έτσι είναι.
Αυτή την στιγμή, ο αγώνας δεν είναι πια πολιτικός. Είναι ένας αγώνας για την υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξής μας. Εάν οι κομισάριοι της κυβέρνησης, τα αργυρώνητα τσιράκια τους και τα «εξημερωμένα» ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να τον σταματήσουν, κλείνοντάς μας σε φυλακές, φιμώνοντάς μας και ελπίζοντας να καταρρακώσουν το ηθικό μας, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι άδικα προσπαθούν.
Γιατί είμαστε απόγονοι, της μικρής αυτής δράκας ανθρώπων που τόσες χιλιάδες έτη ζουν σε αυτήν εδώ την μικρή γωνιά του χάρτη και όσο τους χτυπούν, τόσο πεισμώνουν. Και κάθε ένας από εμάς, θα ήταν πρόθυμος να τα δώσει όλα για να έχει μια πλάκα από πάνω του που θα λέει: «Ξένε, πες στους πατριώτες μου, ότι εδώ κείτομαι, πιστός στις δικές τους προσταγές».

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Η Πίστη μας είναι η Δύναμη μας

Από τη μέρα που ο Δημήτρης προφυλακίστηκε οι φωνές που τάσσονται με το μέρος του και οι δράσεις που ξεκίνησαν λαμβάνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Ξεκινώντας από τους απλούς πολίτες και φίλους που επικοινώνησαν με τους συντρόφους του, προσφέροντας οικονομική βοήθεια, μέχρι τις αμέτρητες ιστοσελίδες και ιστολόγια που ανήρτησαν το μπανεράκι που φτιάξαμε, παραπέμποντας στο μπλογκ του Δημήτρη.
Αρκετοί είναι εκείνοι που περιμένουν από εμάς και από τον ίδιο τον Δημήτρη να τους πούμε πώς θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Πέραν της οικονομικής βοήθειας, την οποία θα χρειαστεί και ο Δημήτρης αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που εντελώς άδικα θα βρεθούν στο εδώλιο του δικαστηρίου, υπάρχουν διάφορες ενέργειες, στις οποίες μπορεί κανείς να προβεί, για να συμβάλει στην ανάδειξη του θέματος.
1. Μπορεί να τοποθετήσει το μπανεράκι που έχουμε φτιάξει με σύνδεση στο μπλογκ του «χωρίς κορδόνια».
2. Μπορεί να εκτυπώσει αυτοκόλλητα με συνθήματα για τον Δημήτρη, όπως:
• ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
• ΟΧΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ
• ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ -ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ
• ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ -ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ

3. Μπορεί να προβάλει και να έρθει και ο ίδιος με όσους περισσότερους φίλους του στην γιορτή του PATRIA που θα είναι αφιερωμένη στον Δημήτρη.

4. Μπορεί να προωθεί με SMS στους γνωστούς του το ακόλουθο μήνυμα.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΥΒΕΡΝΑ. Η ΝΔ ΣΙΓΕΙ. ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ!

5. Μπορεί να υπογράψει και να στείλει με φαξ ή email την συνημμένη επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με κοινοποίηση προς τον πρωθυπουργό, τον Υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ., τον Υπουργό Δικαιοσύνης, τους αρχηγούς των κομμάτων της βουλής, τους Διευθυντές των γνωστών εφημερίδων.
6. Μπορεί να συμμετάσχει σε σχετικές ομάδες στο Facebook.
7. Μπορεί να συμμετάσχει σε σχετικά δρώμενα που διοργανωθούν στο ερχόμενο χρονικό διάστημα, μέχρι να αποφυλακισθεί ο Δημήτρης.
Και πάνω απ’ όλα δεν ξεχνάμε πως βρισκόμαστε απέναντι σε ένα εχθρικό κράτος. «Κάποιος από εσάς θα πάει φυλακή. Και θα πάει, γιατί εσείς είστε το μέλλον» ήταν η… παρατήρηση ενός «περαστικού» αριστεριστή στην Ευελπίδων, στη διάρκεια της ανάκρισης των 44 Εθνικιστών και πήρε σάρκα και οστά. Εμείς όμως είμαστε εδώ, θυμόμαστε και πάνω απ’ όλα αγωνιζόμαστε. Λευτεριά στον Συναγωνιστή μας!

Casus Belli

Φυλακισμένες σκέψεις

Το πιο δύσκολο στην φυλακή δεν είναι όπως αρχικά φοβόμουν η μοναξιά. Αυτήν είχα ετοιμαστεί να αντιμετωπίσω. Αντίθετα, στην δική μου κατάσταση τουλάχιστον, το πρόβλημα είναι η συμπιεστική συνύπαρξη πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων. Ευτυχώς γι' αυτό, με προετοίμασαν άλλοι. Από την μια το αυστηρό ιδιωτικό σχολείο με το ακριβές πρόγραμμά του και από την άλλη ο στρατός. Αν το σκεφθεί κανείς με απλή λογική, οι τριτοκοσμικές ελληνικές φυλακές δεν είναι παρά μια ακραία έκφραση του αστικού τρόπου ζωής. Το μόνο που αλλάζει είναι η κλίμακα. Αντί να στριμώχνονται 1.500 ψυχές σε 4-5-10 οικοδομικά τετράγωνα, στριμώχνονται σε 1. Αντί του διαμερίσματος, υπάρχει ο θάλαμος, με τις διθέσιες κουκέτες του, που στο μυαλό - και ξέρω γιατί - μου φέρνει εικόνες από μεσαιωνικό αμπάρι πλοίου. Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι από τους συγκρατούμενούς μου.
Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι ίσως η πιο γαλήνια. 23.24 για την ακρίβεια. Οι πρώτοι - οι πιο τυχεροί - έχουν ήδη κοιμηθεί. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν τηλεόραση. Οι μισοί το κάνουν γιατί τους αρέσει το έργο. Οι άλλοι μισοί, με άδεια μάτια, προσποιούνται ότι παρακολουθούν, ενώ οι σκέψεις τους τρέχουν, λίγο πιο πέρα, ξεπερνώντας ίσως τα κάγκελα που φράζουν το παράθυρο, το συρματόπλεγμα πάνω στον τοίχο, με τα χιλιάδες αγκάθια, τα οποία απειλούν όχι μόνον αυτόν που θέλει να το πηδήξει αλλά ακόμη και το βλέμμα αυτού που επιχειρεί να κοιτάξει απέναντι. Παρ' όλα αυτά, χτες, όλοι κοιτούσαν έξω. Πανσέληνος είπε κάποιος και για 20 περίπου λεπτά όλοι το συζητούσαν. Δεν νομίζω ότι εκτός της φυλακής κάποιος θα αφιέρωνε 20 λεπτά παρατηρώντας το φεγγάρι και κουβεντιάζοντας γι' αυτό. Τελικά αποδείχτηκε από ένα ημερολόγιο ότι δεν ήταν πανσέληνος. Κανέναν όμως δεν νομίζω ότι ένοιαξε αυτό. Η στιγμή ανήκε σε όλους.
Διάβασα κάπου - διαβάζω ασταμάτητα - ότι όταν ένας άνδρας είναι στην φυλακή, το μυαλό του ξεπερνά τον εαυτό του και ταξιδεύει. Και το πρώτο που κάνει δικό του είναι το παρελθόν του. Δεν ξέρω αν ισχύει, μετά από κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην φυλακή. Πάντως εγώ προσωπικά - αλλά το ίδιο διακρίνω και στους περισσότερους συγκρατούμενούς μου - διαισθάνομαι περισσότερο μια σισύφειο καθημερινότητα. Όχι τόσο για την έννοια του μαρτυρίου όσο της αέναης επανάληψης της καθημερινότητας. Κάθε μέρα που περνά είναι αβάστακτα όμοια με την προηγούμενη. Και εάν εγώ σε 8 μέρες κρατούμενος μπορώ να το αντιληφθώ, δεν ξέρω τι συμβαίνει στα μυαλά άλλων. Δεν μπορώ να πω ότι η κατάσταση δεν αντέχεται. Αντέχεται και μάλιστα συνηθίζεις αρκετά εύκολα.
Το δύσκολο είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι η συνήθεια αυτή - υποχρεωτική για να επιβιώσεις - σου ροκανίζει μέρα με την ημέρα, την ουσία της ανθρωπιάς σου.
Βρίσκεσαι παγιδευμένος, σαν χρυσοκάνθαρος, σαν τζιτζίκι μέσα σε ένα σπιρτόκουτο. Συνήθιζα να το κάνω αυτό μικρός μαζί με τον πρωτοξάδελφό μου, τον Σπύρο. Να κλείνω τζιτζίκια, μέσα σε σπιρτόκουτα. Δεν θα το ξαναέκανα, όμως, ποτέ πια.
Αυτή η συμπίεση προσωπικοτήτων από την άλλη, δημιουργεί ένα «ατσάλωμα» χαρακτήρων. Όλοι «περπατούν» προσεκτικά. Έξω από την άλλη προσπαθώ να ζω «εντός nirvana». Το να μπεις σε «nirvana», σε μια αδιατάρακτη ύπαρξη στο παρών, είναι το πιο εύκολο. Προσπαθώ να δημιουργήσω την δική μου ρουτίνα. Σηκώνομαι το πρωί, περπατάω με τεντώματα, για 15 περίπου λεπτά. Αμέσως μετά διάβασμα για 1-2 ώρες. Το καλό είναι ότι έκοψαν τον έναν από τους δύο εθισμούς μου. Τον καφέ. Μένουν τα τσιγάρα. Θέλω να κόψω και αυτά, όχι για λόγους υγείας μόνον αλλά και για οικονομία. Δεν θέλω να αισθάνομαι βάρος στους απ' έξω.
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση. Αύριο περιμένω το πρώτο επισκεπτήριο. Η μητέρα μου. Με δυσκολεύει αρκετά η ιδέα. Δεν ξέρω αν το θέλω. Για εμένα θα είναι μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν ξέρω γι' αυτήν, ιδιαίτερα την στιγμή του αποχωρισμού.
Το σημαντικό είναι άλλο. Παραμένω ελεύθερος. Το πνεύμα και η ψυχή, τα δύο από τα τρία συστατικά του ανθρώπου, δεν σταματιούνται από τοίχους και συρματοπλέγματα! Και επίσης πλέον έχω στυλό και χαρτί. Ο περιορισμός που υπάρχει είναι αντίστοιχος του να είχα σπάσει το πόδι μου και να μην μπορούσα να μετακινηθώ. Δεν είναι κάτι παραπάνω! Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι η οικογένειά μου. Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Τι διάολο, άντρες είμαστε. Και αν πρέπει να κάτσουμε και λίγο μέσα για να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε εντάξει με τον ίδιο τον εαυτό μας, θα το αντέξουμε. Γεννηθήκαμε άλλωστε στην χώρα που έριξε άλλους και άλλους στην φυλακή, στο όνομα της «πολιτικής βούλησης». Άντρες μακράν ανωτέρους από τον μέσο όρο. Γράφω σχεδόν μια ώρα, με τα φώτα μόνο από την τηλεόραση. Μην στραβωθούμε κιόλας! Το αύριο μας περιμένει και εμείς πρέπει να το βρούμε πιο δυνατοί από ότι ήμασταν σήμερα! Τόσο στο πνεύμα, το μυαλό όσο και στο σώμα.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Για τον Συναγωνιστή…

Αυτό το blog φτιάχτηκε με μοναδικό σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για την άδικη και πολιτικά κατασκευασμένη δίωξη και προφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου. Εμείς οι σύντροφοι του που διαχειριζόμαστε αυτό το βήμα μάχης προσπαθούμε να σας ενημερώνουμε άμεσα τόσο για τα μηνύματα του Δημήτρη μέσα από την φυλακή, αλλά και γενικότερα για τις εξελίξεις στην υπόθεση της ξεκάθαρα πολιτικής σκευωρίας εις βάρος του. Ας γίνει αυτό εδώ το βήμα η φωνή της κατακραυγής των μεθοδεύσεων του πρασίνου «κράτους» και του μαρξιστικού παρακράτους τα οποία στοχοποίησαν τον Συναγωνιστή μας. Μέχρι την τελική δικαίωση

Επίκαιρο όσο ποτέ το ποίημα του Robert Brasillach.

Ο Συναγωνιστής
Σε είδαμε το κατώφλι να διαβαίνεις
σε είδαμε το μέτωπό σου να γυρίζεις
σε είδαμε στη μελανή τη νύχτα να πηγαίνεις
να προχωράς τους διαδρόμους να διασχίζεις.
Εμείς σε είδαμε όπως και τόσους άλλους
στης κρίσεως την ώρα, έξω απ’ τα τείχη μακριά ήταν δικοί μας ή με τους αντιπάλους…
…Σε είδαμε την καταδίκη που βαστούσες
του φθινοπώρου αυτό το σάπιο πρωινό
σε είδαμε σιγά σαν προχωρούσες
μ’ εμάς να μοιάζει το βλέμμα σου το γελαστό.
Στης αυγής τα σταλάγματα σε είδαμε εμείς
ανάμεσα στα χαίρε εσύ να ξεχωρίζεις
για μας βαριά κυλούσανε ώρες αναμονής
μα σαν η νύχτα ξαναρθεί σε μας θε να γυρίζεις.

Δημήτρη, η σκέψη μας και η ψυχή μας διπλά στον αγώνα σου!