Το φυτίλι άναψε

Την ανάληψη της εξουσίας στη χώρα μας από τον Γιώργο Παπανδρέου θα την θυμόμαστε για πολλές δεκαετίες. Η 5η Οκτωβρίου σηματοδότησε την απαρχή μίας νέας χρονικής περιόδου στην ιστορία της χώρας. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αισθάνομαι τυχερός που βρίσκομαι φυλακισμένος. Μήπως είμαι σε καλύτερη κατάσταση από αυτούς που βρίσκονται έξω. Γιατί με όποιον κι αν μιλάω για την κατάσταση έξω, εισπράττω μία μαυρίλα, μία απογοήτευση, έναν φόβο για το τι επιτάσσει το μέλλον. Οι λόγοι σαφώς και δεν είναι μόνο οικονομικοί.
Κυριαρχεί μία πικρία για την κατάντια στην οποία έχουμε οδηγηθεί. Αυτό που έχει θιγεί είναι το «φιλότιμο» του Έλληνα, στο οποίο αναφέρθηκε ο Μπάρακ Ομπάμα. Οι ηγέτες μας κατάφεραν να καταρρακώσουν το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. Η νέα δε, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε μέσα σε πέντε σχεδόν μήνες, να μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε ένα κοπάδι φοβισμένων ανθρώπων. Και δε μιλώ για τα οικονομικά μέτρα, τα οποία πήρε ή θα πάρει. Αναφέρομαι στον τρόπο διαχείρισης του προβλήματος.
Και η Ισλανδία αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα, αλλά δε μετατράπηκε σε καραγκιόζη που με απλωμένο το χέρι του ζητά βοήθεια. Αναφέρομαι ακόμη στην πρόθεση της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα νέο κομματικό κράτος. Όχι παλαιού τύπου, με μαζικούς διορισμούς οπαδών - αυτό άλλωστε δεν είναι σε θέση πια να το κάνει - αλλά μέσω του μαστιγίου των απολύσεων και των περικοπών, το οποίο στρέφει επί συγκεκριμένων τομέων.
Και από την άλλη, επανδρώνει νευραλγικές θέσεις του κράτους, με ομοτράπεζους του Παπανδρέου, οι οποίοι έχουν αποδείξει την προσήλωσή τους στο όραμα μίας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Όπως επίσης και θεσμοποιεί, καθιερώνοντας ως συνομιλητές του κράτους περιθωριακές ομάδες της διεθνιστικής άκρας αριστεράς.
Το πιο σημαντικό όμως απ' όλα είναι το ότι βάζει στο στόχαστρο την ραχοκοκκαλιά του ελληνικού λαού, όλους αυτούς τους ανθρώπους που βασίζονται στην εργασία τους για να επιβιώσουν. Την μικρομεσαία τάξη των ελευθέρων επαγγελματιών, των καταστηματαρχών, όλων αυτών που τρέφονται από τον δημόσιο κορβανά ή τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Των ιδίων ακριβώς που αποτελούν και το μοναδικό ανάχωμα στην πλήρη κομματικοποίηση του κράτους, που δεν αποφασίζουν με βάση το ποιος υπογράφει το μισθολόγιό τους, το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.
Την ίδια στιγμή, σε αγαστή συνεργασία με τους διαπλεκόμενους των ΜΜΕ, η κυβέρνηση έχει καταφέρει να θάψει κυριολεκτικά όλα τα σημαντικά για το μέλλον της χώρας μας θέματα. Δεν πρόκειται να αναφερθώ στα εθνικά ζητήματα που οδηγούνται προς «τακτοποίηση» υπό την ευλογία των υπερατλαντικών συμμάχων μας. Θα το προσπεράσω, διότι γνωρίζω ότι οι περισσότεροι από τους αναγνώστες είναι ενημερωμένοι σχετικά.
Δύο είναι οι τομείς, στους οποίους θέλω να εστιάσω. Ο ένας, η ήδη διακριτή απομάκρυνση της χώρας μας από το διεθνές σύστημα των κρατών με κάποια κυριαρχία και η μετατροπή μας σε «rogue-state» - κράτος του περιθωρίου θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε. Του οποίου την κηδεμονία θα αναλάβει κάποιος. Κι επειδή η «ατμομηχανή» της Ε.Ε., η Γερμανία δεν θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά, θα αποτανθούμε στο ΔΝΤ, που θα μας κάνει μία ακόμη Πολιτεία των ΗΠΑ στην Ν.Α. Ευρώπη, κερδίζοντας την θέση που μας ανήκει δίπλα στο Κοσσυφοπέδιο.
Αν η χώρα μας είχε αυτοβούλως αποτανθεί στο ΔΝΤ από την αρχή, όπως κάποιοι υποστήριζαν, τα πράγματα θα ήταν άσχημα μεν αλλά όχι όπως τώρα. Αν τελικά πάμε στο ΔΝΤ, επειδή μας απέρριψε η Ε.Ε., θα είμαστε σε δεινή θέση.
Ο δεύτερος τομέας, εξίσου σημαντικός, είναι η επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων και αναταραχών. Φυσικά απότοκα όχι τόσο της «οικονομικής κρίσεως» αλλά πολύ περισσότερο του γενικευμένου κλίματος της απογοήτευσης που κυριαρχεί. Ο ελληνικός λαός, στερημένος από κάθε στόχο και κάθε προοπτική, ομοιάζει με ακυβέρνητο σκάφος στη μέση του ωκεανού. Οι «καπετάνιοι» του, αντί να δώσουν στίγμα και να ορίσουν πορεία, αναλώνονται στο να υπερασπίζονται γενικότητες, όπως οι «αγορές» και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον ή προσπαθούν α διαμορφώσουν την ελληνική κοινωνία. Και αυτό δημιουργεί μία φυσιολογική αποξένωση και αντιπαλότητα μεταξύ λαού και κράτους.
Ας το αντιμετωπίσουμε! Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν το ελληνικό κράτος εχθρό τους. Αυτό, σε συνδυασμό με την φτώχεια, την εγκληματικότητα και τον απόλυτο νεποτισμό που χαρακτηρίζει τις ανώτερες βαθμίδες της κοινωνίας, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε κάποιου είδους έκρηξη.
Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, οι «καιροσκόποι» και οι τοκογλύφοι επιβάλλουν στη χώρα μας μία νέα συνθήκη των Βερσαλλιών. Ας προσέξουν. Για πόσο καιρό ένας πληθυσμός θα δέχεται να υφίσταται τέτοιου είδους πιέσεις; Για πόσο καιρό οι «Χριστοφοράκηδες» θα βρίσκουν συνεργάτες για να διαφεύγουν; Για πόσο καιρό οι συνεργάτες τους θα βρίσκουν «παρηγοριά», όταν τίθενται εκτός πολιτικής σκηνής, στα τεράστια κέρδη τους;
Μέχρι κάποιοι να φτάσουν στα όριά τους και να τους πάρουν με τις κλωτσιές!

Δημήτρης Παπαγεωργίου