Ελευθερία

Planet Terror

Ο αγγλικός τίτλος του κειμένου, προέρχεται από μία ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο, ωδή στα B-movies του Χόλυγουντ, με τους γνωστούς ανθρωποφάγους «απέθαντους» - ζόμπι, τους οποίους με καταιγιστικό ρυθμό σκοτώνουν/καίνε/ παλουκώνουν/ανατινάζουν, ο γοητευτικός – σκληρός πρωταγωνιστής και η ελαφρώς «bimbo» συμπρωταγωνίστριά του. Αφού όμως πρώτα αυτά ξεπαστρέψουν τους κομπάρσους της ταινίας, που μπορεί να είναι περαστικοί, φορτηγατζήδες, καταστηματάρχες, συνταξιούχοι ή έστω απλά ατυχείς κάτοικοι της περιοχής. Τα συγκεκριμένα είδη ταινιών έχουν μεγάλη επιτυχία στην Αμερική! Γιατί; Μα γιατί έχουν δύο πολύ συγκεκριμένα πλεονεκτήματα: α) ένα πολύ δοκιμασμένο απλοϊκό σενάριο, στο οποίο «τσιμπάει» το κοινό και β) πολύ χαμηλές απαιτήσεις και ως εκ τούτου προϋπολογισμό. Ωραία, θα πει κανείς, εμείς γιατί να μάθουμε για τα αμερικάνικα «b-movies»; Δεν έχουμε τίποτε σημαντικότερο να ασχοληθούμε; Δεν έχουμε πιο πιεστικά προβλήματα;Σαφώς και ναι.
Εδώ όμως, πίσω από τα συρματοπλέγματα και τους επτάμετρους τοίχους των φυλακών Κορυδαλλού, το μυαλό μου κάνει περίεργα κόλπα και παραλληλισμούς.

περισσότερα

Ελεύθερος ο Δημήτρης

Παρά την αρνητική εισήγηση του εισαγγελέως, το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών αποφάσισε την με περιοριστικούς όρους αποφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου. Έξι μήνες μετά την άδικη και καθαρά πολιτική προφυλάκισή του, στις 23 Ιανουαρίου, ο αρχισυντάκτης του «ΕΚ» αφήνεται ελεύθερος με χρηματική εγγύηση και απαγόρευση εξόδου από την χώρα.
Προφανώς, για κάποιους εξακολουθεί να θεωρείται «επικίνδυνος», πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα σταματήσουν να επιδιώκουν την φυσική, οικονομική και ηθική εξόντωση του Δημήτρη Παπαγεωργίου και κάθε άλλου ενεργού πατριώτη. Είναι ωστόσο βέβαιο ότι η δίκη που θα πραγματοποιηθεί την επόμενη χρονιά θα καταδείξει την σκευωρία που διαπράχθηκε εις βάρος του αρχισυντάκτη μας αλλά και τους πραγματικά επικίνδυνους για την ελληνική κοινωνία.

Νέες ομάδες, ίδια Ιστορία!

«Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ένωσης, όπου υπάρχει ιδεολογική τρομοκρατία». Τάδε έφη ο Ιταλός δημοσιογράφος Βιτόριο ντα Ρόλντ, με αφορμή την δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, από την «Σέχτα Επαναστατών». Απόλυτο δίκιο, έχει δυστυχώς, ο Ιταλός συνάδελφος που προερχόμενος από μια χώρα που βίωσε τα «χρόνια του μολύβου» έχει επίγνωση του φαινομένου της πολιτικής τρομοκρατίας. Η Ιταλία βίωσε σε μεγαλύτερη έξαρση από την Ελλάδα την τρομοκρατία. Υπήρχε όμως μια βασική διαφορά. Οι ένοπλες οργανώσεις της Αριστεράς στην Ιταλία απέτυχαν, ενώ στην χώρα μας σε μεγάλο βαθμό κατόρθωσαν να επιβάλλουν ένα μεγάλο ποσοστό της ατζέντας τους.
Ποια είναι όμως αυτή η ατζέντα; Γιατί δεν βιώσαμε κάποια «επανάσταση», κάποια ένοπλη εξέγερση της άκρας αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι στην χώρα μας δεν υπήρξαν ποτέ οργανώσεις όπως οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» που να θέλησαν να «μαζικοποιήσουν» την ένοπλη «αντίσταση» κατ’ αυτούς, «βία» κατά τους υπολοίπους. Οι οργανώσεις στην χώρα μας επέλεξαν να δράσουν ως «ένοπλες πτέρυγες» ενός ακαθόριστου κατά τ’ άλλα λαϊκού κινήματος.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την απεμπόληση της επαναστατικής λογικής και ενός επαναστατικού χρονοδιαγράμματος και την «επικαιροποίηση» της δράσης τους. Οι τρομοκράτες στην Ελλάδα δεν είχαν δηλαδή ποτέ ως στόχο την ανατροπή του «αστικού» πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μόνο που ήθελαν ήταν η «παρέμβαση» με μορφή «τιμωρίας» ή «προειδοποίησης». Γι’ αυτό και η αρχική δράση της 17 Νοέμβρη γνώρισε υποστήριξη από ένα μέρος της κεντροαριστεράς. Γιατί δίχως την ανατρεπτική «προοπτική» της επανάστασης, ο καθένας μπορούσε αναλόγως του στόχου, να ταυτιστεί με το ακαθόριστο «λαϊκό κίνημα».
Με αυτούς τους όρους η «τρομοκρατία» είχε αποτελέσματα στην Ελλάδα. Κατάφερε να επιπλεύσει ιδεολογικά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και έως ένα βαθμό να την επιτείνει μέσω της δολοφονίας εκδοτών της δεξιάς και της κατατρομοκράτησης των υπολοίπων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανδρώθηκε και εμπεδώθηκε η κυριαρχία της Αριστεράς, στα ΜΜΕ.
Γι’ αυτά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι ένας παλιάτσος, που συνεχώς μας πληροφορούν ότι η δημοτικότητά του φθίνει, γι’ αυτά ο Σαρκοζί είναι τυχαία Πρόεδρος της Γαλλίας, λόγω «προσωρινών προβλημάτων» των Σοσιαλιστών. Το πόσο αντιστοιχούν αυτές οι απόψεις τους στην πραγματικότητα, είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα, όμως, σιγά – σιγά τα κλασικά ΜΜΕ αποκαθηλώνονται από τον θρόνο του μονοπωλίου της ενημέρωσης. Τα νέα media, αποσπούν όλο και περισσότερο μερίδιο. Και παρ’ όλο που ακόμη υπάρχουν οι κλασικοί παίκτες, υπάρχει χώρος στο διαδίκτυο και για διαφορετικές φωνές. Κάτι που από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Γι’ αυτό και οι σφαίρες που σκότωσαν τον Σωκράτη Γκιόλια ήταν πολλές, 17 ή 18. Γιατί έστελναν μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες. Στην Κούβα, οι bloggers φυλακίζονται (κάποιοι τελευταία αποφυλακίζονται κιόλας). Στην Ελλάδα δολοφονούνται. Αυτή η δολοφονία υπέδειξε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι οι νεότερες οργανώσεις ακολουθούν την πεπατημένη. Επικαιροποιούν την δράση τους, έτσι ώστε να συμβάλλουν στην διατήρηση του Status Quo. Η αντίληψή τους, παρ’ όλο που διακηρύσσουν την «επαναστατικότητά» τους, είναι αυτή της συμπόρευσης με τα αιτήματα του «κινήματος» όπως αυτά εκφράζονται, στα διάφορα «indy». Δεν ξέρω αν ήταν «άγιος» ο μακαρίτης. Ξέρω, όμως, ότι την όποια επιρροή του δεν την αντλούσε μέσω «εκδοτών – εργολάβων» αλλά σε απ’ ευθείας σχέση με το κοινό που τον προτιμούσε. Ξέρω επίσης ότι επέτρεψε στο «troktiko» την πολυφωνία. Ξέρω, ακόμη ότι ήταν ένα ακόμα θύμα της βίας που προέρχεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ο έκτος φέτος. Και ξέρω τις συνέπειες που θα έχει η δολοφονία του, κάτω από το σπίτι του. Κάποιοι προσπαθούν να χαρακτηρίσουν «ποινικούς» τους δολοφόνους του. Δεν είναι όμως. Οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να βγάλουν λεφτά. Δεν έγιναν «πιστολέρο» της νύχτας. Είναι στρατιώτες της ιδεολογίας τους, με την οποία διαφωνώ. Και τις θεωρίες συνωμοσίας δεν τις χάφτω. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρο. Το δυστύχημα είναι ότι στην χώρα μας, οι αποχρώσεις αυτής της ιδεολογίας κυριαρχούν. Εκεί βρίσκεται το κλειδί της μάχης.
Όσο το «άσυλο» και το «άβατο» θα τροφοδοτούν τις οργανώσεις και θα προσφέρουν ζωτικό χώρο για την εκκόλαψη νεότερων μελών, όσο το μηντιακό κατεστημένο θα δημιουργεί συνθήκες ακροαριστερής κορύφωσης, όσο οι Λαζόπουλοι θα μπορούν να προπαγανδίζουν με ψυχαγωγικό μανδύα, η Ελλάδα θα παραμένει η μοναδική χώρα στην Ένωση, όπου υπάρχει ιδεολογική τρομοκρατία.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Αθήνα 2010

Aνήκω σε μία ιδιαίτερη γενιά. Γεννημένος το 1980 στο κέντρο της Αθήνας, έζησα μέχρι τα δύο μου πρώτα χρόνια, τα οποία φυσικά δεν πολυθυμάμαι, στον Άγιο Χαράλαμπο, στα Ιλίσια και μετά, λόγω έλευσης της αδελφής μου, μετακομίσαμε στους Αμπελοκήπους, δίπλα σχεδόν στο παλαιό γήπεδο του Παναθηναϊκού, την θρυλική Λεωφόρο. Οι ζωηρότερες και αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις προέρχονται από τον περιορισμένο ελεύθερο χώρο, πίσω από το γήπεδο, όπου άλλοτε παίζαμε ποδόσφαιρο στην αλάνα και άλλοτε μπάσκετ, ενθουσιασμένοι από την κατάκτηση το 1987 του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική. Γύρω στα 13 με 14 κάναμε συχνές επισκέψεις στην «υπόγα» με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα ποδοσφαιράκια, όπου σίγουροι ότι δεν θα πέρναγε κανείς γνωστός, κάναμε και κανένα κρυφό τσιγάρο. Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ο «Τριφυλλιακός» ούτε η «Άμυνα Αμπελοκήπων», η μπασκετική και ποδοσφαιρική ομάδα, αντίστοιχα, της περιοχής. Τις έθαψε η καινούρια Αθήνα που δημιουργήθηκε από τα μέσα του ’90 και πήρε την οριστική της μορφή τα τελευταία πέντε χρόνια.
Μια μορφή «πολυπολιτισμική», δυσώδης και πλαστική, που αποτυπώνεται στους λαβύρινθους των γκέτο, στις περιοχές που εξουσιάζουν τα συμφέροντα της νύχτας και στον φόβο των Αθηναίων να κυκλοφορήσουν την νύχτα. Που αποτυπώνεται στην επιθυμία χιλιάδων, να δραπετεύσουν από το κέντρο και να πάνε βόρεια ή νότια, ανατολικά ή δυτικά, οπουδήποτε, για να ξεφύγουν αν μπορούν. Λίγο καιρό πριν την προφυλάκισή μου, βρέθηκα σ’ ένα μικρό «reunion» συμμαθητών από την τάξη μου, στο 3ο Λύκειο – και αυτό πίσω απ’ το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Από τους περίπου 20 συμμαθητές που βρεθήκαμε, μόλις δύο ή τρεις από εμάς μέναμε ακόμη στην ίδια περιοχή, στο κέντρο. Κι εμείς, φυσικά, με τάσεις φυγής, καθώς ξεκινούσαμε τις δικές μας οικογένειες και αποζητούσαμε καλύτερες συνθήκες ζωής. Αποζητούσαμε να «δραπετεύσουμε» από μία Αθήνα που μας πνίγει, εμάς που είμαστε εκεί γύρω στα 30, και από την οποία είχαμε τόσο ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια. Δεν ξέρω αν το «στατιστικό μου δείγμα», οι 20 συμμαθητές μου, που βγάλαμε μαζί όλο το Γυμνάσιο και το Λύκειο, θα γινόταν αποδεκτό από κάποια εταιρεία δημοσκοπήσεων, εμένα όμως μου λέει πολλά. Όχι, δεν είμαι νοσταλγός! Είμαι υπέρ των αλλαγών και καταλαβαίνω ότι μια πόλη, μια μητρόπολη εξελίσσεται. Αλλά δυστυχώς, στην δική μας πόλη, όλες σχεδόν οι αλλαγές έγιναν προς το χειρότερο. Προς την υποβάθμιση της ζωής των πολιτών, προς την αποψίλωση των ανοικτών χώρων, προς τον ακρωτηριασμό από τον ιστό της πόλης ολόκληρων περιοχών, που μετετράπησαν σε «γκέτο», προς την κομματικοποίηση και ως εκ τούτου την διάλυση των πολιτιστικών πνευμόνων της πόλης. Άλλες «αλλαγές» περιμέναμε μεγαλώνοντας. Περιμέναμε πράγματα, όπως την διάχυση νέων τεχνολογιών, ασυρμάτων δικτύων για πρόσβαση στο διαδίκτυο. Περιμέναμε ανοικτές αθλητικές εγκαταστάσεις, περιμέναμε τον εξορθολογισμό των συγκοινωνιών, περιμέναμε μια πιο ανθρώπινη πόλη. Αντ’ αυτού, μας έσπειραν κεραίες κινητής τηλεφωνίας δίπλα σε σχολεία, κατέστησαν «ταμπού» ολόκληρες περιοχές και μας γέμισαν πράσινα καγκελάκια τα πεζοδρόμια, πάνω στα οποία φίλοι μοτοσικλετιστές έλιωσαν τα κεφάλια τους. Μετέτρεψαν την πόλη μας τον Δεκέμβρη του 2008 σε στίβο μάχης για επίδοξους επαναστάτες και το παλιό αγαπημένο στέκι των πρώτων «κομπιουτεράδων» του ’90, την Στουρνάρη σε δρόμο που θυμίζει Καμπούλ και όχι Αθήνα. Μας γέμισαν τους δρόμους με αμερικανοειδή τέρατα 3.500 κυβικών και τις πλατείες μας με εγκληματίες. Έκαναν το σπίτι του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά εστία μόλυνσης και άντρο τοξικομανών, ενώ την ίδια στιγμή πετσόκοβαν το πάρκο του «Βενιζέλου» στην Βασιλίσσης Σοφίας για να κάνουν πάρκινγκ για τις λουσάτες κυρίες με τις γούνες που πήγαιναν στο Μέγαρο. Και τώρα, φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Τώρα που η πόλη μας, μας αντικαθιστά με νέο, φθηνότερο εργατικό δυναμικό, με ορδές βασανισμένων από την Ασία και την Αφρική. Φταίμε εμείς; Δεν νομίζω. Δεν προλάβαμε να της κάνουμε κακό. Αυτή, απλά ίσως δεν μας θέλει πια. Και στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι του Αγγελάκα από τις «Τρύπες», ένα κομμάτι του «soundtrack» της εφηβείας μας: «Γρια πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της
γίναμε άρρωστοι από αυτήνα όλοι
ψυχομαμά που σκοτώνει τα αγόρια της
είναι παράξενη αυτή η πόλη…»

Δημήτρης Παπαγεωργίου 

Το καταστροφικό ΠΑΣΟΚ

Με την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου (πρώην Προεδρικού Διατάγματος), η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο μεταρρυθμίσεων, που με κάθε τρόπο ζητούσε η Τρόικα. Η χρεοκοπία της χώρας στην ουσία και σε κάθε τι, εκτός από το όνομα, πραγματοποιήθηκε. Μπροστά στην επιλογή της στάσης πληρωμών προς τους διεθνείς πιστωτές, τις ξένες τράπεζες, τα Funds, οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ επέλεξαν επί της ουσίας να προβούν σε «haircut» έναντι των εγχώριων (βλ. ιθαγενών) πιστωτών, δηλαδή των Ελλήνων πολιτών που για δεκάδες χρόνια πλήρωναν κάθε μήνα τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους αυτή, επέλεξαν να επικεντρώσουν την συζήτηση στα εγγενή προβλήματα και τις δυσλειτουργίες του συστήματος, τις υπερβολές του και την εκμετάλλευσή του από συγκεκριμένες ομάδες. Τέλος, για να γλυκάνουν το χάπι επέλεξαν να δώσουν ανέξοδες υποσχέσεις για μελλοντική «επανόρθωση αδικιών». Η ουσία όμως είναι η ίδια: η κυβέρνηση προχώρησε σε «haircut» έναντι των ασφαλισμένων. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι «καταστροφικό» για την ελληνική κοινωνία.
Σαφώς σημαίνει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου πολλών και την οικονομική εξαθλίωση κάποιων, αλλά δεν φέρνει την καταστροφή, την περιδίνηση της οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα. Αυτήν την προκάλεσαν ξεκάθαρα οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και όχι τα δημοσιονομικά προβλήματα.

 περισσότερα

Διαδικτυακή κινητοποίηση αλληλεγγύης

Εντείνεται με κάθε διαθέσιμο τρόπο η εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για την πολιτική δίωξη και προφυλάκιση του Δημήτρη Παπαγεωργίου. Πέρα από την καθημερινή ενημέρωση από το site του Ελευθέρου Κόσμου, της Ελεύθερης Ώρας, των Ελληνικών Γραμμών, και βέβαια αυτού του blog, αλλά και από πολλά άλλα ιστόλογια, έχουν δημιουργηθεί δυο ομάδες αλληλεγγύης και ενημέρωσης στο facebook, η μία με τίτλο «Λευτεριά στον Δημήτρη Παπαγεωργίου», η οποία μέχρι στιγμής έχει 2.500 μέλη, και από την πρώτη μέρα της πολιτικής προφυλάκισης του Δημήτρη, ενημερώνει άμεσα και καθημερινά για τις εξελίξεις της υπόθεσης και για τα μηνύματα του φυλακισμένου δημοσιογράφου μέσα από τις φυλακές. Η δεύτερη ομάδα με τίτλο «Όλοι μαζί για τον Δημήτρη Παπαγεωργίου» μέχρι στιγμής αριθμεί 260 μέλη.
Εκτός από το facebook ιδιαίτερα σημαντική είναι η κινητοποίηση στο YouTube, όπου το κανάλι του Ευώνυμου έχει όλα τα βίντεο με τις εκπομπές, τις παρεμβάσεις στην βουλή, τις ομιλίες, και την συνέντευξη τύπου για την υπόθεση του Δημήτρη. Επιπλέων πολύ σύντομα θα υπάρξει δραστηριοποίηση και μέσω twitter για αμεσότερη και ταχύτερη ενημέρωση σχετικά με τις εξελίξεις στην υπόθεση του Δημήτρη.

Η παράνομη προφυλάκιση του Δημήτρη "Στον ιστό της αράχνης"

Η κρίση ως... κρίση

Είναι ίσως μάταιο να ασχολείται κάποιος με τα των οικονομικών της χώρας μας, τόσο κοντά πια στην περίοδο των… μπάνιων του λαού, όταν όλα περνάνε σε δεύτερο βαθμό. Αυτό το γνωρίζει φυσικά και η κυβέρνηση, η οποία δείχνει αποφασισμένη να περάσει τις οδυνηρότερες «μεταρρυθμίσεις» μέσα σ’ αυτήν την καλοκαιρινή περίοδο, προκειμένου να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις. Και από ό,τι φαίνεται θα τα καταφέρει, παρά τις «μυξογκρίνιες» και τα «τραβάτε με κι ας κλαίω» των κυβερνητικών βουλευτών. Κύριοι σύμμαχοί της σ’ αυτό το εγχείρημα, συγκεκριμένα συγκροτήματα του χώρου των ΜΜΕ αλλά και μυωπική «επαναστατική άσκηση» του ΚΚΕ που απαξιώνει κάθε είδος αντίστασης στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας. Με αυτό ως δεδομένο, η οικονομική κρίση, που μέχρι πριν λίγους μήνες σημειωνόταν με κόκκινα ψηφία σε υπολογιστές των διεθνών Funds και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο θα αποτυπωθεί στην πραγματικότητα σε συνθήκες κοινωνικού νεοβαρβαρισμού με σοσιαλιστική… σαντιγί.
Ο νόμος της ζούγλας δεν θα επικρατήσει μόνο στα εργασιακά, αλλά στην καθημερινότητα, καθώς για πολλούς, το «ο θάνατός σου η ζωή μου» θα γίνει δόγμα, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη αύξηση της εγκληματικότητας. Και για όσους αμφισβητούν την συμβολή των αλλοδαπών μεταναστών στον συγκεκριμένο τομέα, ας κάνουν τον κόπο να περάσουν μια βόλτα από ‘δω, στις Φυλακές Κορυδαλλού, για να το διαπιστώσουν με τα μάτια τους. Ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της χώρας ούτε η ένταση των κοινωνικών φαινομένων. Ο πραγματικά μεγάλος φόβος μου είναι ότι η οικονομική κρίση θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κοινωνικής μηχανικής για να επιτύχει συγκεκριμένα αποτελέσματα που θα μετατρέψουν τους Έλληνες σε πρόβατα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Η πλήρης αποσύνθεση των κοινωνικών δομών της χώρας, η απόλυτη υποταγή του οικονομικά απελπισμένου αλλά και η αποδημητική πορεία χιλιάδων νεαρών Ελλήνων θα έχουν ως αποτέλεσμα τον διαμελισμό του σώματος (corpus) των Ελλήνων και την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε μία νομικίστικη δομή επιβολής συγκεκριμένων αποφάσεων. Η απώλεια της αίσθησης της συλλογικότητος σε εθνικό επίπεδο θα διευκολύνει την δημιουργία μιας κοινωνίας κομμένης και ραμμένης στα μέτρα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και των διακινητών και των επιτηρητών του. Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, θα περάσει μία κρίση που ομοιάζει με αυτή του τοξικομανή, που του έκοψαν τις ουσίες. Ή θα σκύψει το κεφάλι και θα υπακούσει στους εμπόρους, ξεπουλώντας ό,τι έχει και δεν έχει, δίνοντας ακόμη και κ**ο για να πάρει λίγο πράμα (βλ. δάνεια) ή θα πρέπει να στηλώσει τα πόδια, να βασισθεί στις δικές τις δυνάμεις και με έναν συνδυασμό πείσματος και σκληρής δουλειάς να βγει από την κρίση υγιής. Και λέγοντας υγιής, δεν εννοούμε την διατήρηση της εξάρτησης, δηλαδή των σημερινών και χθεσινών παθογενειών, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Εννοούμε μία κοινωνία με δυνατές ρίζες, με αίσθηση της κοινής πορείας στον χρόνο, ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης και ένα πεπρωμένο. Είμαι πεπεισμένος ότι κάποιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την οικονομική κρίση για να απονευρώσουν τον Έλληνα, αλλά και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς και να εξομοιώσουν την Γηραιά Ήπειρο με τον Τρίτο Κόσμο. Και ως πειραματόζωα εξέλεξαν εμάς. Υπάρχει όμως ακόμη περιθώριο οι σχεδιασμοί τους να αποτύχουν. Γιατί , αν στις δύσκολες στιγμές, όταν σου βάζουν ζυγό, δεν γονατίσεις, τότε γίνεσαι πιο δυνατός και αποκτάς χαρακτηριστικά που σε οδηγούν στην απελευθέρωση. Με την ευκαιρία της κρίσης, δίδεται σ’ έναν λαό η ευκαιρία να επιλέξει τι θέλει για το μέλλον του. Την μετατροπή του στο γκρίζο κατάπλασμα της παγκοσμιοποίησης ή την αναγέννησή του.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Η υπόθεση του Δημήτρη στο προσκήνιο

Κλιμακώνεται η εκστρατεία ενημέρωσης της κοινής γνώμης για την πρωτοφανή στα νομικά μας χρονικά υπόθεση της προσωρινής κράτησης του Δημήτρη.
Την Κυριακή, η ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» κάλυψε την υπόθεση, ενώ είχαν προηγηθεί και δημοσιεύματα εθνικής κυκλοφορίας ημερήσιων εφημερίδων, για τα οποία σας ενημερώσαμε. Ακολούθησε η κατάθεση ερώτησης στην Κομισιόν από τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπανικολάου και η παρουσίαση των πτυχών της υπόθεσης από το δημοσιογράφο Άρη Σπίνο στην εκπομπή του στον τηλεοπτικό δίαυλο EXTRA.
Πολύ σημαντική και κομβική για την υπόθεση εξέλιξη, ήταν η συζήτηση στη Βουλή της επίκαιρης ερώτησης του Θάνου Πλεύρη. Εκεί, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης επικαλέστηκε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, κράτησε όμως χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας να αναφερθεί στην πολιτική χροιά της υπόθεσης, που εκθέτει ανεπανόρθωτα την αριστερά αλλά δυστυχώς και τις αρχές ασφαλείας, που στην υπόθεση αυτή «συνεργάστηκαν».
Από την πλευρά του, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ αναρωτήθηκε πως είναι δυνατόν να κρατείται επί πέντε μήνες κάποιος που κατηγορείται για διατάραξη της ειρήνης, ενώ αναφέρθηκε και στο ρόλο που είχαν στη ΓΑΔΑ το βράδυ των επεισοδίων στην Πανόρμου, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Μουλόπουλος και Στρατούλης.Την Πέμπτη, το θέμα κάλυψαν οι εφημερίδες «Απογευματινή», «Βραδυνή» και «ΕΩ», ενώ την Παρασκευή εκ νέου και η εφημερίδα «Αδέσμευτος», ενώ μεγάλο είναι και το ενδιαφέρον εκ μέρους του επαρχιακού τύπου, που από την πρώτη στιγμή συμπαραστάθηκε στον Δημήτρη Παπαγεωργίου.Είναι πλέον σαφές ότι η δίωξη εναντίον του Δημήτρη έχει φρονηματικά χαρακτηριστικά, καθιστώντας τον στην ουσία πολιτικό κρατούμενο. Επίσης, η έλλειψη ισονομίας που παρατηρείται, δεδομένου ότι αριστεριστές που συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω να διαπράττουν σοβαρά αδικήματα αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι, κλονίζει την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας στους θεσμούς και δίνει μια εικόνα χειραγώγησής τους από την καθεστηκυία τάξη.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια υπόθεση, που ντροπιάζει τη χώρα μας διεθνώς.

Συζήτηση στην βουλή για την παράνομη προφυλάκιση του Δημήτρη

Ερώτηση στην Ευρωβουλή για τον Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με αφορμή τη σύλληψη και τη συνεχιζόμενη προσωρινή κράτηση του Δημήτρη, κατέθεσε ο ευρωβουλευτής της ΝΔ (και πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ), Γιώργος Παπανικολάου. Παραθέτουμε την ερώτηση, που αφορά σε μια πρωτοφανή υπόθεση-όνειδος για τη χώρα μας και το νομικό της πολιτισμό και αναδεικνύει θεσμικές δυσλειτουργίες:
"Η απρόσκοπτη άσκηση της δημοσιογραφίας θεωρείται - δικαίως - πυλώνας της σύγχρονης δημοκρατίας. Το δημοσιογραφικό λειτούργημα βασίζεται στην ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ελευθερία της γνώμης και η ελευθερία της λήψης η μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών. Τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται τόσο από τους συνταγματικούς χάρτες των κρατών - μελών όσο και από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, κατοχυρώνονται δε ρητώς στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ και στο άρθρο 10 του Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο στις μέρες μας, που η οικονομική κρίση δημιουργεί σοβαρές κοινωνικές εντάσεις, εκφράζονται φόβοι ότι η άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και ειδικότερα της μάχιμης δημοσιογραφίας θα δυσχεραίνεται ολοένα και περισσότερο.



Ερωτάται η Επιτροπή:
1. Έχουν αναφερθεί και διαπιστωθεί σε σχέση με τα κράτη μέλη και ειδικότερα σε σχέση με την Ελλάδα περιστατικά περιορισμού της έκφρασης των ατόμων που ασκούν το δημοσιογραφικό επάγγελμα και πιο συγκεκριμένα περιστατικά όπως διώξεις κατά δημοσιογράφων, ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης ή ακόμα και μέτρα στέρησης της ελευθερίας τους, όπως πχ η προσωρινή κράτηση;
2. Αν ναι, καταδικάζει η Επιτροπή τέτοιου είδους πρακτικές; Αναμένονται πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της προστασίας του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;"

Όχι στη φρονηματική δίωξη
Είναι πλέον σαφές ότι η συνεχιζόμενη προσωρινή κράτηση του αρχισυντάκτη του «ΕΚ» και δημοσιογράφου της Ελεύθερης Ώρας», έχει προκαλέσει αντιδράσεις, οι οποίες κλιμακώνονται. Είναι επίσης σαφές ότι η αναπόφευκτη διεθνοποίηση της υπόθεσης, αναδεικνύει τις εν Ελλάδι θεσμικές αδυναμίες που οδηγούν σε παρακμιακές καταστάσεις, όπως είναι ο τραυματισμός, η σύλληψη και η προσωρινή κράτηση (επί πεντάμηνο πλέον) ενός επαγγελματία δημοσιογράφου. Καιρός είναι λοιπόν οι αρμόδιοι να προβληματισθούν και να αναλογιστούν ποιες θα είναι οι συνέπειες για τη χώρα μας από τη φρνηματική δίωξη κατά του Δημήτρη.


Συζήτηση και στην Βουλή των Ελλήνων
Αύριο το πρωί στις 10:00 αναμένεται να συζητηθεί και η επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε προ μερικών ημερών ο βουλευτής Αθηνών του ΛΑ.Ο.Σ. Θάνος Πλεύρης, σχετικά με την προνομιακή μεταχείριση αριστεριστών και αναρχικών έναντι της αντιμετώπισης του Δημήτρη Παπαγεωργίου, ο οποίος να θυμίσουμε ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας πολίτης, στον οποίον έχει εφαρμοσθεί ο νόμος περί κουκούλας. Την συζήτηση θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε είτε από το κανάλι της βουλής είτε από την διαδικτυακή της πύλη (πιέστε εδώ) είτε μαγνητοσκοπημένη στην ιστοσελίδα μας.