Είναι κανείς ελεύθερος τελικά;

.:Τελικά ποιός είναι ελεύθερος σε αυτό το κράτος;:.

Στο στέγαστρο

|
Ένα από τα σημάδια μίας υγιούς κοινωνίας είναι η δυνατότητά της να αυτοσαρκάζεται και να κάνει καυστική σάτιρα των παθογενειών της. Στο παρελθόν, η ελληνική κοινωνία το έκανε και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένα. Ποιος δεν θυμάται τους ταλαντούχους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που ανέλυαν μέσα από σπαρταριστές κωμωδίες τα κακώς κείμενα της κοινωνίας του τότε. Νεοπλουτισμός, ξενομανία και πάρα πολλοί άλλοι τομείς είχαν τύχει εξαιρετικής κοινωνικής ανάλυσης από τους κωμικούς της εποχής. Ρόλοι αξέχαστοι, που αντηχούν στο σήμερα. Σήμερα, που όλο το φάσμα των πολιτικών και των δημοσιογράφων, των κρατικών αξιωματούχων τάχα σοκάρεται, ακούγοντας τον πρώην υπουργό κ. Μαντέλη, να ομολογεί ότι δέχθηκε δύο απανωτά δωράκια από την SIEMENS. Πόσο εξαίσια ενσαρκώνεται ο ρόλος της Πάστα-Φλώρας, που παραγεμισμένη με μαρμελάδες δεν καταλαβαίνει δήθεν τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω της. Σήμερα, που παραφουσκωμένοι με ξένα χρήματα εφοριακοί, γιατροί και νεαροί υπουργοί αντιγράφουν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ζώντας ζωή κοσμικών όχι σε κάποιο ξενοδοχείο της Ύδρας, αλλά σε Μύκονο, Ελβετία και Νέα Υόρκη.
Τι κι αν τα χρήματα δεν τα πληρώνει κάποιος πλούσιος που θέλει να κερδίσει κάποιο στοίχημα, αλλά ο ελληνικός λαός, εν αγνοία του. Η λειτουργία του σύγχρονού μας ελληνικού κράτους έχει μεταβληθεί σε μία φαρσοκωμωδία, το σενάριο της οποίας θα ζήλευε ο Σακελλάριος και ο Φίνος. Ακόμη όμως και στις κωμωδίες τους, πριν το happy-ending, υπήρχε η κάθαρση, η «αποκαθήλωση» του κεντρικού προσώπου. Δυστυχώς, όπως δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα στην χώρα μας, την κάθαρση καλείται να την πληρώσει ο απλός λαός, ο οποίος θα καταβάλει το αντίτιμο της συμπεριφοράς αυτών που εμπιστεύθηκε για να παίξουν τον ρόλο των σωτήρων του. Και όσο οι Μαντέληδες θα μπορούν να μας φτύνουν στη μούρη, μιλώντας για χορηγίες ενώπιον της εμβρόντητης εξεταστικής, στο δικό μου μυαλό έρχεται μία συγκεκριμένη εικόνα. Αυτό το στέγαστρο του Καλατράβα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, του οποίο το κόστος καλύφθηκε από τον ελληνικό λαό για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία αυτών που ήθελαν να το παίξουν «Κωνσταντάρες». Αν υπήρχε κάποιου είδους κοσμική δικαιοσύνη, λίγο «κάρμα», ένας απ’ όλους αυτούς τους νεόπλουτους μιζολάβους, θα επέλεγε να αυτοκτονήσει πηδώντας από εκεί. Για να κλείσει και τυπικά η εποχή του «νεοπλουτισμού» της Ελλαδίτσας, που γράφτηκε με τόνους βενζίνης που κατανάλωσαν τα Cayenne και άφθονο ιδρώτα στις πισίνες των προνομιούχων. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται όμως. Η αληθινή ζωή διαφέρει από τις ταινίες. Αντ’ αυτού, έχουμε τον Κώστα Σημίτη να «σοκάρεται» από την παραδοχή Μαντέλη και να μιλά για… αθλιότητες, που αμαυρώνουν την προσφορά του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Θέλουν να μας τρελλάνουν, να ανεβάσουν τον ελληνικό λαό στις στέγες των σπιτιών του, να νιαουρίζει από την πείνα, για να μη ανέβει κανείς από αυτούς στο στέγαστρο του Καλατράβα, έστω μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική να τον κατεβάσει! Έτσι, για να πει μονάχα ότι το έκανε. Και όχι, το συγκεκριμένο στέγαστρο δεν μου έρχεται τυχαία στο μυαλό. Είναι για εμένα ένα πολύ δυνατό σύμβολο της εποχής του επιφανειακού, της λεγομένης και μεταπολίτευσης, κατά την οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Της εποχής που όλη η αξία δόθηκε στο «φαίνεσθαι» και όχι στην ουσία. Την εποχή που είπαμε ψέμματα για να μπούμε στην νομισματική ένωση, λέγαμε ψέμματα για να μείνουμε σε αυτήν, ώστε να μπορούν τα τρωκτικά να μασουλάνε τις επιδοτήσεις και να καταλήξουμε στην βουλγαράκειο λογική του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Που επιβραβεύεται με τα πενηντατόσα ακίνητα του πρώην υπουργού. Έχουμε λίγη ακόμη κατηφόρα να διανύσουμε πριν φτάσουμε εντελώς στον πάτο! Το θέμα είναι τι θα κάνουμε μετά. Και όταν αντί για Σακελλάριο έχουμε τον Λαζόπουλο των κότερων, τα πράγματα δεν δείχνουν καλά!
Δημήτρης Παπαγεωργίου

Κάτω τα ξερά σας από τον Δημήτρη

|
Προς εχθρούς και «φίλους»... Ο Δημήτρης  επί τρεισήμισι μήνες παραμένει προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό, προ δεκαημέρου απερρίφθη η τρίτη αίτηση αποφυλακίσεως που έχει κάνει. Τα αίτια της προφυλάκισης του Δημήτρη μπορούν να χωρισθούν σε δύο κατηγορίες: τα νομικά και τα πολιτικά.
Όσον αφορά τα νομικά αίτια, ο αρχισυντάκτης του «ΕΚ» είναι προφυλακισμένος εξαιτίας του νόμου περί κουκούλας. Ενός νόμου, που προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ είχε δεσμευθεί ότι θα αποσύρει και όχι μόνον δεν απέσυρε, αλλά αντίθετα στους μήνες της διακυβέρνησής του, βλέπουμε να τον χρησιμοποιεί επιλεκτικά, κρατώντας έναν πατριώτη δημοσιογράφο στην φυλακή και αποφυλακίζοντας άτομα που έχουν συλληφθεί να πετούν μολότοφ ή να ενέχονται σε εκδηλώσεις που οδήγησαν σε υλικές καταστροφές αλλά και στον θάνατο αθώων πολιτών.
Τα πολιτικά όμως αίτια της κράτησης του Δημήτρη είναι τα πιο ουσιαστικά και αφορούν την ιδεολογική και πολιτική του τοποθέτηση στον πατριωτικό χώρο και όχι σε αυτόν της αριστεράς.
Εκφράζει δε ο Δημήτρης έναν πατριωτικό χώρο καινούριο και χωρίς τις όποιες αμαρτίες του παρελθόντος. Έναν χώρο μακριά από τις όποιες αγκυλώσεις, τους φατριασμούς, τις ύποπτες σχέσεις με υπηρεσίες και πολιτικές παρακάμερες. Και ακριβώς αυτό πληρώνει.
Είδαμε λοιπόν, μετά την τρίτη απόρριψη αιτήσεως αποφυλακίσεώς του, δυστυχώς, αυτές οι λογικές που ο ίδιος τόσο απεχθάνεται να εμφανίζονται και να λειτουργούν στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει στην φυλακή. Χρειάζεται περίσσιο θράσος κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι πριν τα γεγονότα της Πανόρμου στοχοποίησαν τον Δημήτρη ως δήθεν αρχηγό κάποιας οργάνωσης αυτονόμων εθνικιστών, να εμφανίζονται τώρα ως υπερασπιστές του. Χρειάζεται περίσσιο θράσος, κάποιοι άνθρωποι που την ημέρα της προφυλάκισής του τον χαρακτήριζαν ως προβοκάτορα, να εμφανίζονται τώρα ως όψιμοι επικριτές των κρατούντων του.
Βέβαια, σ' αυτόν εδώ τον τόπο, το θράσος πάντα περισσεύει. Όταν όμως αυτό συνδυάζεται με την ηλιθιότητα και την σκοπιμότητα, τότε μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Όλοι οι προηγούμενοι στις αναφορές τους αρνούνται να αναφέρουν την δημοσιογραφική ιδιότητα του Δημήτρη  στις εφημερίδες «Ελεύθερη Ώρα» και «Ελεύθερος Κόσμος». Μία ιδιότητα, εξαιτίας της οποίας βρέθηκε στην Πανόρμου και εξαιτίας της οποίας στοχοποιήθηκε και προφυλακίστηκε.
Ίσως όλοι αυτοί οι διάφοροι ενοχλήθηκαν από το κύμα συμπαράστασης προς αυτόν, το οποίο ξεκινά από τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη, περιλαμβάνει δημοσιογράφους (ακόμη και με αντίθετες ιδεολογικές καταβολές), καθηγητές πανεπιστημίου, ιερωμένους και φτάνει στον βουλευτή της Ν.Δ., Νίκο Νικολόπουλο. Αυτή η συμπαράσταση είναι ίσως που ενοχλεί, καθώς γκρεμίζει τα στεγανά, στα οποία κάποιοι θέλουν τον πατριωτικό χώρο περιχαρακωμένο και αυτοεγκλωβισμένο. Επειδή λοιπόν δεν θα αφήσουμε να παίζονται μικρά και μεγάλα πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη ενός προφυλακισμένου, ο «ΕΚ» παίρνει την πρωτοβουλία για την σύσταση μίας «Επιτροπής Αλληλεγγύης στον Δημήτρη Παπαγεωργίου». Όλα τα κείμενα, οι πρωτοβουλίες, οι εκδηλώσεις και οι προσπάθειες που αφορούν την αποφυλάκισή του, θα γίνονται και θα ανακοινώνονται μέσω αυτής της επιτροπής, ώστε κάθε «ανευθυνο-υπεύθυνος» και κατεργάρης να παραμείνει στο περιθώριο που έχει επιλέξει να τον τρέφει...

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

Από τον Σεπτέμβριο τα χειρότερα

|
Ο Σεπτέμβριος που έρχεται θα είναι μάλλον ο πιο δύσκολος της τελευταίας πεντηκονταετίας για τους κατοίκους του ελληνικού κράτους. Όταν θα αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των «μέτρων» που πήρε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και τα αποτελέσματα της στάσης ορισμένων που θα έχουν χαντακώσει τον τουρισμό. Κούτσα-κούτσα, το καλοκαίρι θα το βγάλουμε. Λίγο τα μπάνια, λίγο η ραστώνη εξ' αιτίας του καύσωνα, ο λαός θα κάνει υπομονή. Οι άνεργοι θα ελπίζουν για το φθινόπωρο και οι επιταγές-βόμβες θα έχουν φυτίλι μέχρι τότε. Τον Σεπτέμβριο όμως, τα ψέματα θα τελειώσουν. Όσα τώρα συζητάμε «φιλολογικά», η ύφεση, την οποία τώρα προσπαθούμε να προσδιορίσουμε με βάση τις ποσοστιαίες μονάδες, θα γίνουν πραγματικότητα. Τα νούμερα και οι στατιστικές θα γίνουν οι γείτονες, οι συγγενείς ή ακόμη και εμείς οι ίδιοι, που θα είμαστε άνεργοι, θα δούμε τα πράγματα αλλιώς. Θα κοιτάξουμε στα μάτια τα αποτελέσματα του «μεταπολιτευτικού κράτους».
Μιας τριακονταπενταετίας, κατά την διάρκεια της οποίας η πορεία της χώρας μας προσδιορίστηκε από έναν βλάχο-νέο-πολιτισμό, όπως αυτός εκφράστηκε μέσω του ευνοιοκρατικού συστήματος που χτίσαμε.Ενός συστήματος, που όχι απλά ανέθρεψε γενιές απατεώνων και προέβαλλε ως πρότυπα τεμπέληδες και τσούλες, αλλά περιθωριοποίησε και απομάκρυνε οποιονδήποτε είχε την διάθεση να σταθεί στα δικά του πόδια. Δεν ξέρω και αν όλα αυτά θα τελειώσουν μαζί με την περίοδο του καλοκαιριού, όσα κι αν λένε οι κυβερνώντες. Δεν υπάρχει κάτι που να τα επιβεβαιώνει. Κατά πάσα πιθανότητα, ο λιγότερος πλούτος, απλά θα μοιράζεται μεταξύ λιγότερων ανθρώπων. Η μέθοδος η ίδια και απαράλλακτη, απλά σε μικρότερη κλίμακα. Για εμάς τους υπολοίπους; Όχι, δεν θα πεθάνουμε, απλά κάποια πράγματα που τα θεωρούσαμε «κεκτημένα» και δεδομένα, θα τα έχουμε πια ως «επιθυμίες». Την ίδια στιγμή, όμως, ο Σεπτέμβρης θα αποτελέσει ένα σταυροδρόμι για την κοινωνία, που θα κληθεί να επιλέξει τον δρόμο για το μέλλον. Θα κληθεί να επιλέξει αν θα σκύψει το κεφάλι και θα ακολουθήσει τις διαταγές των ΜΜΕ και του ΔΝΤ ή θα βυθιστεί στο χάος, μέσω της ενδυνάμωσης των «αυτοκαταστροφικών» δυνάμεων της αριστεράς που δρουν αυτή τη στιγμή ως «προστάτες» εντός των υγιών και των καρκινικών κυττάρων του συστήματος, σε έναν άκρως συντηρητικό ρόλο. Υπάρχει τρίτος δρόμος; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε, πέραν αυτών των δύο; Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται κάτι. Κι αυτό, γιατί ανάμεσα στον λαό μας δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα ισχυρό κίνημα σκαπανέων, που θα σηκώσουν τα μανίκια και θα σκάψουν έναν νέο δρόμο, που θα μας περάσει με ασφάλεια από τις παγίδες που υπάρχουν στους άλλους δρόμους. Κάποια σημάδια αυτού του δρόμου υπάρχουν. Βρίσκονται στις προσπάθειες και τις κινήσεις πολιτών, όχι μόνο στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και της επαρχίας, που δημιουργούν τις δικές τους «επιτροπές πολιτών». Τις δικές τους αχειραγώγητες ομάδες που αγωνίζονται για το συνολικό καλό, απορρίπτοντας τόσο την διαφθορά όσο και την κηδεμονία που η αριστερά προσπαθεί να τους επιβάλει. Βρίσκονται ακόμη και στο διαδίκτυο, εκεί όπου χιλιάδες νέοι εκφράζουν την αγανάκτησή τους. Αλλά βρίσκονται τα σημάδια ακόμη και στους μηχανισμούς των κομμάτων, εκεί όπου οι προστριβές και η σαστιμάρα αποτελούν πλέον τον κανόνα. Ως Έλληνες πατριώτες, οφείλουμε μία επιτέλους φορά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Και να βοηθήσουμε τον λαό μας να μεταστρέψει την οργή και την δυσφορία του σε δημιουργική κατεύθυνση. Κι αυτό δεν θα το καταφέρουμε με γκρίνιες, με διαμαρτυρίες και δείχνοντας με το δάκτυλο. Ας το αφήσουμε αυτό για άλλους. Εμείς ας μετατραπούμε στη «νεότητα» αυτού του λαού, επιλέγοντας ένα νέο δρόμο. Ας βγούμε από τα διαμερίσματα και τις δουλειές μας, ας γνωρίσουμε τον διπλανό μας, ας συζητήσουμε μαζί του, επιδιώκοντας λύσεις σε τοπικό επίπεδο και οργανώνοντας δίκτυα αλληλεγγύης, πριν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε την «διεθνή σκηνή». Δεν είναι εύκολο. Σημαίνει όμως πολλά. Από αυτό θα εξαρτηθεί το μέλλον της πατρίδος μας. Όταν όλα γύρω μας καταρρέουν, κάποιοι θα πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε το χέρι μας και στους άλλους.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Απερρίφθη η αίτηση αποφυλακίσεως του Δημήτρη

|
Απερρίφθη προ ολίγου η αίτηση αποφυλακίσεως του Δημήτρη, ο οποίος θα συμπληρώσει σε λίγες μέρες τον τέταρτο μήνα της πολιτικής προφυλακίσεώς του. Απ' ό,τι φαίνεται, ο αρχισυντάκτης του «ΕΚ» θα συνεχίσει να αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα της «σολωμοντίου» πολιτικής των «επιτυχημένων» υπουργών του ΠΑΣΟΚ. Μίας πολιτικής που αποφυλακίζει τρομοκράτες και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κρατεί μόνο για τα προσχήματα, για λίγες ώρες, άτομα που έχουν συμμετάσχει σε δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις.
Πρόκειται για την ίδια πολιτική που στέλνει για ψήλου πήδημα κάθε πατριώτη πίσω απ' τα σίδερα και επιβραβεύει τους εποίκους της χώρας μας με την... ιθαγένεια. Πρόκειται για την πολιτική που τρέφει τον ανθελληνισμό, αφήνει ατιμώρητη την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, εξευτελίζει το στράτευμα, οπισθοχωρεί στις προκλήσεις και του πιο αδύναμου γείτονα και - το χειρότερο - περιθωριοποιεί τον μέσο Έλληνα πολίτη, απογυμνώνοντάς τον από κεκτημένα, από περιουσία, από πόρους και από εθνική αξιοπρέπεια.
Όπως και ο ίδιος ο Δημήτρης όμως έχει πει, η πολιτική του αυτή κράτηση, από αυτήν την κάστα ολιγαρχών, αποτελεί τίτλο τιμής και το μόνο που αυτοί πετυχαίνουν είναι να τον δικαιώνουν ακόμη περισσότερο στην συνείδηση κάθε Έλληνα. Κι αυτό, όχι επειδή ο Δημήτρης διώκεται απλά επειδή υπερασπίστηκε τα πιστεύω του, αλλά διότι αυτά τα πιστεύω συνδέονται με την επιβίωση της πατρίδας, των συμπατριωτών του και κάθε νέου Έλληνα που βγαίνει εξ' αρχής περιθωριοποιημένος σε μία αλωμένη κοινωνία.
Ο «ΕΚ» ηεφημερίδα που εργάζεται αλλά και όλοι φίλοι του και οι σύντροφοι του θα συνεχίσει ανένδοτος την προσπάθεια για την αποφυλάκιση του αρχισυντάκτη του, ενώ ο τελευταίος, εις πείσμα εκείνων που θέλουν να τον φιμώσουν, εις πείσμα όλων αυτών που προσπαθούν να τον «νουθετήσουν», θα συνεχίσει, έστω και μέσα από τη φυλακή, το έργο που η χούντα του ΠΑΣΟΚ θέλει πάση θυσία να αποτρέψει.

Παράδειγμα ή προεπισκόπηση;

|
Mετά τα γεγονότα της Τετάρτης, αλλά και τα όσα επακολούθησαν αυτών στα ΜΜΕ, στο μυαλό μου κυριαρχεί ένα δίλημμα. Η χώρα μας, η Ελλάδα, στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, έχει μπει εδώ και μήνες στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος.
Βρισκόμαστε στο επίκεντρο της παγκόσμιας αναστάτωσης, που ξεκίνησε με την οικονομική κρίση του 2008. Αυτό είναι το δεδομένο. Όλα αυτά, τα οποία επικαλούμαστε, οι ελληνικές παράμετροι, η διαφθορά, η αδιαφορία, η κομματοκρατία, είναι σαφώς παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν στο να γιγαντωθεί στην χώρα μας η κρίση, την οποία αντιμετώπισε στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της «ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου» όλη η υφήλιος.
Δεν είναι όμως αυτά η γενεσιουργός αιτία της κρίσης. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν οφείλεται η κατάρρευση της Lehman Brothers και της AIG (αμερικανική τράπεζα και ασφαλιστική) στο ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι κατά τι υπεράριθμοι. Δεν οφείλεται η κατάρρευση ενός συστήματος που παρήγαγε «φανταστικό χρήμα» (τοξικά ομόλογα) στο ότι κάποιοι πολιτικοί στην Ελλάδα έπαιρναν μίζες.
 Οι ελληνικές παράμετροι λειτούργησαν - ναι - σαν πολλαπλασιαστές ή μάλλον επιταχυντές της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας. Δεν την προκάλεσαν αυτοί όμως.
Αυτό που αναρωτιέμαι τώρα είναι το αν η χώρα μου, η χώρα σας, η χώρα μας είναι το πεδίο ενός μεγάλου κοινωνικού πειράματος. Αυτό που υπάρχει ως δεδομένο αυτή τη στιγμή, είναι το ότι πάνω από το κουφάρι του κράτους της Ελλάδος, πέφτει βαριά η σκιά κάποιων υπερεθνικών οργανισμών. Από τη μία υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, υπάρχουν οι ΗΠΑ, μέσω του ΔΝΤ και τέλος η οργανική ένωση σημαντικότατων οικονομικών παραγόντων, που ονομάζεται - για λόγους ευπρέπειας - αγορά.
Οι τρεις αυτοί παράγοντες διαπλέκονται, συμψηφίζονται, ισορροπούν, διαπραγματεύονται κάθε στιγμή και λεπτό. Δεν είναι μονοδιάστατοι και η εικόνα της καλής Ε.Ε. που θέλει να μας σώσει από τους κακούς των αγορών, είναι μία οφθαλμαπάτη, που τεχνηέντως καλλιεργείται. Δυστυχώς, το κράτος μας πέθανε. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα διαχειρισθούν το θάνατό του.
Οι Γερμανοί θέλουν - ίσως δικαίως - να μας κάνουν ένα παράδειγμα προς αποφυγή, διατηρώντας το πτώμα, μη επιτρέποντάς του να αποσυντεθεί, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό μηχανικής υποστήριξης και φορμαλδεΰδης (δάνεια και μέτρα αντίστοιχα). Χρειάζονται το παράδειγμά μας προκειμένου να πείσουν τους άλλους νότιους να καταπιούν το «πικρό φάρμακο» της ευρωπαϊκής ακαμψίας στην οικονομική πολιτική.
Από την άλλη, οι «αγορές» έχουν την καταπληκτική ευκαιρία να δημιουργήσουν έναν μικρό Φρανκενστάιν, για μία προεπισκόπηση του μέλλοντος με την σφραγίδα της παγκοσμιοποίησης. Μία ευρωπαϊκή χώρα με τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας. Το κοινωνικό «οχυρό» της Ευρώπης, που δημιουργήθηκε την δυναμική περίοδο του καπιταλισμού και των κοινωνικών διεκδικήσεων, πρέπει επιτέλους να εξισορροπηθεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Η συνεχής αποβιομηχάνιση της Ευρώπης και η μεταφορών των παραγωγικών δραστηριοτήτων της στον «Τρίτο Κόσμο», αφήνει τα ευρωπαϊκά κράτη να δημιουργούν ολοένα και μεγαλύτερα ελλείμματα, προκειμένου να διατηρούν ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τους «απορριφθέντες» πρώην παραγωγούς. Και σύντομα τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. θα αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοια με αυτά της χώρας μας.
Οι «αγορές» δεν αντιμετωπίζουν αρνητικά την πιθανότητα μίας «τριτοκοσμοποίησης» των ευρωπαϊκών κρατών. Θα δώσει μία νέα αφετηρία στον φαύλο κύκλο τους, που από τη μία επιζητά φθηνή παραγωγή και από την άλλη κατανάλωση.
Για το κράτος της «Ελληνικής Δημοκρατίας» οι δύο αυτές προοπτικές έχουν λίγες διαφορές. Όσες μεταξύ ενός «φυτού» και ενός «ζόμπι». Για τους Έλληνες όμως;
Μία πολύ καλή ερώτηση, στην οποία την απάντηση δεν έχω βρει ακόμη. Τι μπορούμε να κάνουμε; Σίγουρα, το να κάψουμε το κέντρο της Αθήνας (και όσους τυχαίνει να παγιδευθούν σε αυτό) θυμίζει, όπως έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος «ένα γουρουνάκι, που την ώρα που το θυσιάζουν σκούζει και τινάζει τα πόδια». Αν οι εργατοπατέρες θέλουν να διακόψουν την «μηχανική υποστήριξη» ελπίζοντας ότι κάποιο θαύμα του Αποστόλου Μαρξ θα νεκραναστήσει το πτώμα της Ελλάδος, δικαίωμά τους να σκούζουν.
Εγώ προτιμώ να κάτσω και να σκεφθώ - για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να κάνω και τίποτε άλλο, αφού είμαι στις Φυλακές Κορυδαλλού - περί μίας νέας προοπτικής, που θα έχει να κάνει με τους Έλληνες πολίτες και την δική τους επιβίωση, ως οργανικής ενότητος. Γιατί ούτε «φυτό» αλλά ούτε και «ζόμπι» είμαι, ούτε και θέλω να γίνω.
Και αυτό σημαίνει δημιουργική διαδικασία. Και όχι αντίδραση, αλλά δράση. Και εναλλακτικές!

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Το αίμα στα χέρια τους

|
Έρμοι νεκροί, που δεν φροντίσατε από μικροί να γλύψετε κανέναν κώλο, για να μπείτε στο δημόσιο και να κερδίσετε το δικαίωμα να διαδηλώνετε, ενώ οι άλλοι δουλεύουν.
Έρμοι νεκροί, που δεν είχατε γονείς από το Ψυχικό και τα Βριλήσσια, ώστε να είστε αιώνιοι φοιτητές και να τα σπάτε με σπόνσορες!
Έρμοι νεκροί, που η δολοφονία σας έγινε προβοκάτσια στα χείλη των «προστατών» σας, που στο όνομά σας, επικαλέστηκαν την «ομοψυχία» του έθνους, για να καλύψουν τις πομπές και τις απάτες τους.
Έρμοι νεκροί, που σας επικαλέστηκαν ως… αιτία θλίψης, αυτοί που «νανούριζαν» τους δολοφόνους σας.
Έρμοι νεκροί, που ούτε να τους φτύνατε δεν θα θέλατε.
Ας πάρουν στα χέρια τους το αίμα σας. Ας το δουν να κυλάει ανάμεσα από τα δάκτυλά τους. Τόσο αυτοί όσο και οι άλλοι, που μας έριξαν στο χείλος της φωτιάς. Αυτοί που τρίβουν τα χέρια τους καθώς βλέπουν τον εκβαρβαρισμό μιας κοινωνίας, τους κανιβάλους, που μας βλέπουν σαν αριθμούς που εισρέουν στα χαρτοφυλάκιά τους.
Το αίμα όμως και στα χέρια όλων αυτών, των επαγγελματιών που μετά από λίγες μόνο ώρες από τον θάνατό σας έσπευσαν να προσπαθήσουν να διαστρέψουν την πραγματικότητα. Όπως αυτός ο κλασσικός ο μαλάκας, ο νεοέλληνας που δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι είναι δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος σε βίντεο που παίζεται, φωνάζει στους άνδρες της αστυνομίας και στους πυροσβέστες: «Πείτε στη μάνα ότι το παιδί της είναι καλά», σίγουρος ότι οι τρεις νεκροί είναι μία φήμη, που το σύστημα διέσπειρε για να του διαταράξει την… μεγαλειώδη πορεία του. Και στα δικά του χέρια, μερικές σταγόνες απ’ το αίμα σας.
Τυχεροί είστε, που δεν βγήκε ακόμη κανένας να σας κατηγορήσει ότι επίτηδες πεθάνατε, για να προβοκάρετε τις «επαναστατικές δυνάμεις».

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Το καταφύγιο του απατεώνα

|
Άκουσα και διάβασα αρκετές φορές στο παρελθόν από χείλη και πένες της αριστεράς μία έκφραση: «Ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο του απατεώνα». Πάντοτε απορούσα, καθώς είναι πολλά αυτά, για τα οποία μπορεί κάποιος να κατηγορήσει αυτούς που ανήκουν στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο» αλλά όχι για απατεώνες. Μπορείς να τους πεις εύπιστους, κολλημένους, ψιλομαλάκες, ό,τι θέλει ο καθένας. Αλλά απατεώνες; Άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν μόνο να δώσουν είναι οι περισσότεροι.
Τον τελευταίο όμως μήνα άρχισα να σκέφτομαι ολοένα και περισσότερο αυτή τη φράση, καθώς άκουγα κάθε είδους λαμόγια να αναφέρονται στον πατριωτισμό που πρέπει να δείξουν οι Έλληνες για να «διώξουν» το ΔΝΤ από την χώρα, αφού πρώτα εκπληρώσουν όλους τους όρους που αυτό θέτει και οι οποίοι οδηγούν στην λεηλασία των κοινωνικών δομών της πατρίδος μας.
Ανοίγει παρένθεση: Τότε όμως κύριοι, δεν θα διώξουμε το ταμείο. Θα φύγουν από μόνοι τους οι άνθρωποι, αφού θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους. Κλείνουμε την παρένθεση.
Όπως και να έχει, η παραπάνω φράση δείχνει να βρίσκει νόημα στις σημερινές συνθήκες, όπου ακούμε την έννοια του έθνους να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αυτούς ακριβώς που μέχρι πρόσφατα την θεωρούσαν ως ύβρη και φρόντιζαν να απομακρύνουν την ίδια την λέξη «εθνικό» ακόμη και από τίτλους υπουργείων. Αναρωτιέμαι πώς μπορούν οι υπεύθυνοι για το «Greek Tragedy», όπως αρέσκονται να το αποκαλούν οι Ευρωπαίοι, που ζούμε σήμερα, να μιλούν για «εθνική προσπάθεια» που πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί. Αναρωτιέμαι, πώς μπορούν αυτοί που τα μάσησαν για τα καλά, να ζητούν απ' όλους μας σήμερα «εθνική συναίνεση».
Μπούρδες! Και πάλι μπούρδες, που σαν σκοπό έχουν να συγκινήσουν τους Έλληνες πολίτες, έτσι ώστε να βοηθήσουν να επιβιώσει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Καταφεύγουν οι χθεσινοί απατεώνες, αυτοί που δημιούργησαν τους κομματικούς στρατούς, που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, τα χθεσινά «golden boys» που απομίζησαν τον ελληνικό λαό για βγάλουν μίζες, σε έναν πατριωτισμό - Φρανκενστάιν. Έναν πατριωτισμό που σύμφωνα με την δική τους διαστροφή πρέπει να «στίψει» τους Έλληνες για να κρατήσουν τα προνόμιά τους οι διάφορες «ελίτ».
Δεν μεταμελήθηκαν ξαφνικά οι άλλοτε σοσιαλιστές και νυν νεοφιλελεύθεροι και έγιναν πατριώτες. Δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν καμμία σχέση με τον δικό μας αγνό και τίμιο πατριωτισμό οι εκπρόσωποι της διαφθοράς. Είναι απλά άλλη μία μάσκα που φόρεσαν μετά από αυτήν του «επαναστάτη», του «ριζοσπάστη» και του «εκσυγχρονιστή». Τώρα έγιναν «πατριώτες» και θεωρούν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν, έτσι ώστε να βάλουμε ώμο στα σχέδιά τους. Δεν θα πρέπει όμως να ελπίζουμε άδικα, παρ' όλο που δίπλα τους έχουν τα συστημικά ΜΜΕ, που προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο και να μας πείσουν ότι η βαριά νύχτα που έπεσε στη χώρα μας είναι «ακτίδα ελπίδας». Εάν κάποιοι περιμένουν από τους Έλληνες να κάνουν τα μουλάρια, πρέπει να τους διαψεύσουμε. Και ο τρόπος είναι απλός.
Για την συναίνεση που μας ζητούν, να ζητήσουμε συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Πρώτο και σημαντικότερο, το τέλος των τζακιών. Την τιμωρία όλων αυτών που τόσα χρόνια έπιναν στην υγεία του κερατά. Δηλαδή όλων των απλών και ανωνύμων Ελλήνων. Χωρίς αυτά, η συναίνεση το μόνο που θα μας εξασφαλίσει είναι η περαιτέρω διαμονή των φεουδαρχών στις θέσεις τους. Δεν θα είναι όμως πια άδικο. Κανείς δεν θα μπορεί να πει ότι τον κορόιδεψαν. Ο Έλληνας θα έχει κάνει την επιλογή του να είναι σκλάβος.

Δημήτρης Παπαγεωργίου