Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο μυαλό μου, έρχεται μια λέξη από προηγούμενες δεκαετίες. «Αρμοστεία», «Οικονομική Αρμοστεία» θα μπορούσε κανείς να πει. Η αλήθεια είναι απλή. Καλούμε κάποιους Ευρω-αμερικανούς να αναλάβουν την επανασύσταση του βασικού πυρήνα του ελληνικού κράτους, αφού οι Έλληνες απέτυχαν.
Απέτυχαν, λόγω διαφθοράς, λόγω κομματοκρατίας, ας πούμε ό,τι θέλουμε. Το ζουμί είναι το ότι απέτυχαν. Τα έκαναν μαντάρα, έμπλεξαν τα μπούτια τους, τα έκαναν θάλασσα, ο ελληνικός λαός έχει δεκάδες εκφράσεις, με τις οποίες μπορούμε να περιγράψουμε την αποτυχία του νεοελληνικού κράτους.
Τι ξεκινά τώρα; Ξεκινά μια νέα περίοδος για το ελληνικό κράτος, όπου υπό την νέα «διεύθυνση» θα επιχειρηθεί μία «ανακαίνιση» του «καταστήματος». Χωρίς βέβαια να αναφερόμαστε στην συμβιωτική σχέση της «νέας διεύθυνσης» με έδρα την Ουάσινγκτον (ΔΝΤ) και των «αγορών» που υποτίθεται ότι εκβίασαν το «κλείσιμο» της επιχείρησης. Το θέμα είναι το πώς θα είναι η «νέα επιχείρηση», ποια θα είναι η βιτρίνα της.Το ότι την «ανακαίνιση» θα την πληρώσουν οι απλοί πολίτες της χώρας, οι οποίοι θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος, το θεωρώ δεδομένο. Είναι κάτι που συζητήθηκε και θα συζητηθεί αρκετά. Η «σημαία της ανταγωνιστικότητας» που ήδη σηκώνουν κάποιοι, σημαίνει την «τριτοκοσμοποίηση» της χώρας, προς χαρά των νεοφιλελευθέρων οπαδών της παγκοσμιοποίησης.
Έχω μία φοβία, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές ότι «βιτρίνα» που θα φτιάξει το ΔΝΤ δεν θα έχει καμμία σχέση με την έννοια του «κράτους», όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι το αν η διαδικασία αυτή, στην οποία εισερχόμαστε, θα επιτρέψει την «πολιτική επιβίωση» του γηρασμένου πολιτικού συστήματος. Το ότι ήμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εφήρμοζε ένα φεουδαρχικό σύστημα «οικογενειοκρατίας», σίγουρα έχει κάποια σχέση με το ότι είμαστε η μοναδική χώρα σε αυτή την κατάσταση. Το ότι είμαστε μια χώρα, στην οποία η «επιχειρηματικότητα» συσχετίζεται με τις πολιτικές διασυνδέσεις, σημαίνει επίσης πολλά.
Αν υπάρχει μία «ευκαιρία» σε όλη αυτή την κατάσταση, σίγουρα δεν είναι αυτή για την οποία κάποιοι αδημονούν, την πλήρη μετεξέλιξη της χώρας μας σε χωράφι της «ελεύθερης οικονομίας» και τον εναρμονισμό μας με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης.
Η μοναδική πραγματική ευκαιρία που προβάλλει είναι αυτή της κατεδαφίσεως του πολιτικού κατεστημένου, που έχει τις ρίζες του στην δεκαετία του '50 και εκτείνεται μέχρι σήμερα, τρεις ολόκληρες γενιές μετά. Είναι αλήθεια ότι μας περιμένουν δύσκολα χρόνια, χρόνια στα οποία θα δοκιμασθούμε σαν κοινωνία, όσον καιρό θα είμαστε όμηροι του διεθνούς κεφαλαίου. Θα πρέπει όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια να θέσουμε τις βάσεις μίας υγιούς εναλλακτικής λύσης, την οποία επιτέλους θα μπορούμε να απευθύνουμε προς τον λαό μας, που έχει ίσως κουραστεί να ακούει μόνο κραυγές και επικλήσεις στο συναίσθημά του.
Αυτά τα δύο πάνε χέρι-χέρι. Η κατεδάφιση των «τζακιών» πρέπει να συμβαδίζει με την δημιουργία μίας νέας αντίληψης για την πορεία της χώρας μας. Εάν μία από τις δύο συνθήκες δεν ικανοποιηθεί θα έχουμε χάσει το τραίνο που οδηγεί σε μία πιθανή σωτηρία της πατρίδος μας.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Σύμφωνα με μερικά βιβλία και κάποιες ταινίες, όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, βλέπει ολόκληρη τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του. Τις καλές και τις κακές στιγμές του. Όλα αυτά σε περίοδο κάποιων δευτερολέπτων. Αναρωτιέμαι, αν οι «εγκέφαλοι» και οι εμπλεκόμενοι στα θέματα εξουσίας στην πατρίδα μας, επιχείρησαν να κάνουν μία τέτοιου είδους ανασκόπηση για την πολιτική περίοδο της μεταπολίτευσης. Ή αν περιμένουν την αξιολόγηση της περιόδου αυτής να την κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Να κρίνει αυτός την πορεία της χώρας υπό την επιστασία δύο-τριών οικογενειών τις τελευταίες δεκαετίες, το τι άφησαν πίσω τους. Το πώς τους αξίζει να μείνουν στην συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού. Οι Κινέζοι έχουν μία κατάρα: «Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς». Για κάποιον λόγο, η δική μας γενιά ζει σε τέτοιους. Σε μια μεταβατική περίοδο.Με δεδομένη την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔΝΤ, το οποίο για τα προσχήματα θα φορά έναν ευρωπαϊκό φερετζέ, πολλοί κάνουν λόγο για κοινωνικές εκρήξεις και για επανάληψη του «ουγγρικού φαινομένου», όπου η κυβέρνηση των σοσιαλιστών κατέρρευσε... «Wishful thinking» που λένε και οι υπερατλαντικοί... νταβατζήδες μας.
Οι τάσεις στην Ελλάδα δείχνουν προς μία άλλη κατεύθυνση. Προς μία «αποπολιτικοποίηση» των μαζών που έχουν πλήρως απογοητευθεί. Η απογοήτευση αυτή δεν οφείλεται στην ανάγνωση της διαφθοράς των πολιτικών ελίτ και της διαπλοκής τους με το ντόπιο και διεθνές επιχειρηματικό κατεστημένο. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την ευθύνη για το φαινόμενο αυτό έχει η εξάπλωση της διαφθοράς στις χαμηλότερες βαθμίδες της εξουσίας, που πνίγει στην κούνια κάθε προσπάθεια παραγωγικής διαδικασίας. Την ευθύνη για την απογοήτευση αυτή έχει η συμπεριφορά μικρής εμβελείας «αξιωματούχων», οι οποίοι μεταφέρουν το κλίμα του πολιτικού γίγνεσθαι στον μικρόκοσμό τους. Παραδείγματος χάριν, οι διάφοροι «συνδικαλιστές», τους οποίους κάποιοι έχουν φουσκώσει με υποσχέσεις για «πολιτική ανέλιξη», τυφλώνοντάς τους έναντι των ζητημάτων επιβίωσης των ιδίων τους των κλάδων. Παραδείγματα πολλά. «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ζητάνε στην TV, «να πάει κάποιος φυλακή» λένε οι άλλοι. Αυτά εκφράζουν το αίσθημα οργής του λαού όμως.
Το δίκαιο αλλά ανεκπλήρωτο, αφού το σύστημα «έχει δέσει τον γάιδαρό του», πίσω από τόνους χαρτιού, διατάξεων και παραδιατάξεων. Αυτό που πρέπει να ανατραπεί, να αλλάξει, είναι η «απογοήτευση».
Να πάρει ο μέσος Έλληνας την πρωτοβουλία που μέχρι τώρα άφηνε στα χέρια των «αντιπροσώπων» του. Για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να κινητοποιήσουμε τους ίδιους τους ενδιαφερομένους και όχι να τους ζητήσουμε απλά τη «συγκατάθεση», τη «στήριξη» ή τελικά την «ψήφο» τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το τι συνέβη στην Ερμού, το περασμένο Σάββατο, όπου οι ίδιοι οι καταστηματάρχες αποφάσισαν να επέμβουν για να αλλάξουν μία συγκεκριμένη κατάσταση που τους «γονάτιζε».
Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας, είναι ο πολλαπλασιασμός τέτοιων καταστάσεων. Και δεν αναφέρομαι στο ζήτημα των επεισοδίων αλλά στην κινητοποίηση των ιδίων των καταστηματαρχών, έξω από αυτό που κάποιοι τους είχαν οριοθετήσει ως «τρόπο αντίδρασης».
Αυτό που θ' αλλάξει την κατάσταση δεν είναι και δεν μπορεί να είναι οι αριθμοί από μόνοι τους. Χρειαζόμαστε ένα νέο αποτύπωμα του θυμικού στο χώρο της πραγματικότητας, της ίδιας της ζωής. Που θα ξεκινήσει μία σειρά διαδικασιών, που ίσως οδηγήσουν σε μία αναγέννηση της πολιτικής στην καθημερινότητα των πολιτών εκτός του βούρκου της διαφθοράς και του συμβιβασμού.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Ας δείξουμε όλοι την αλληλεγγύη μας και ας συμβάλουμε όλοι ενεργά στην απελευθέρωση του Δημήτρη Παπαγεωργίου. Κατεβάστε την επιστολή εδώ και αποστείλετέ την - επωνύμως ή ανωνύμως, όπου μπορείτε είτε με φαξ είτε με email.
Ο Δημήτρης δεν είναι μόνος!
Κατά την διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα, οι πρωτοπόροι καπιταλιστές δημιούργησαν μία υπόσχεση ευμάρειας για όποιον τολμούσε να ξεφύγει από τον μέσο όρο. Μία υπόσχεση ευμάρειας που στον δικό μας αιώνα, τον 20ο, μεταφράστηκε στην οικονομικά κατεστραμμένη λόγω του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου Ευρώπη, ως το «American Dream». Γύρω του πετούσαν σαν πυγολαμπίδες οι ελπίδες ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων!Στην χώρα μας, στην ευρωπαϊκή περιφέρεια που ονομάζεται Ελλάδα, την ξεκομμένη από τους πραγματικούς μηχανισμούς εξουσίας, έχει ανοίξει μία συζήτηση σχετικά με το αν βρισκόμαστε στο τέλος της μεταπολίτευσης.
Κάποιοι, φαίνεται, το αποδέχονται και κάποιοι τρέφουν ακόμη ελπίδες. Προσωπικά, πιστεύω ότι η μεταπολίτευση έχει τελειώσει εδώ και αρκετά χρόνια. Τοποθετώ το τέλος της κάπου κοντά στην περίοδο της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη. Όταν πια ήταν κατανοητό από όλους, ότι η υποθήκευση της χώρας μας είχε ολοκληρωθεί και πλέον δεν ήμαστε παρά μία επαρχία.
Από ‘κει και πέρα, είχαμε μία απέλπιδα προσπάθεια συγκεκριμένων κύκλων να γαντζωθούν στην εξουσία, κοροϊδεύοντας, παραπλανώντας και τρώγοντας ό,τι μπορούσαν. Αυτή συμπίπτει με την διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ανακηρύσσεται αυτοδικαίως και σε σύμβολό της. Αν με υποχρέωναν να επιλέξω ένα πρόσωπο - σύμβολο για την μεταπολιτευτική περίοδο, αυτός θα ήταν για πολλούς - άλλους προφανείς και άλλους όχι - λόγους, ο κ. Λαλιώτης.
Όπως και να ‘χει, η μεταπολίτευση είχε σημαντικές συνέπειες για την επαρχία της Ελλάδος. Αναδιένειμε την κοινωνική τράπουλα και δημιούργησε μία ολοκαίνουρια κοινωνική ελίτ, η οποία μπορεί μεν να είχε «δεσμούς αίματος» με την παλιά, αλλά ήταν φορέας ενός νέου «πνεύματος». Ο «κοσμοπολιτισμός» αντικατέστησε την «καθεστηκυία τάξη» και η «οικονομική ανισότητα» τις «ταξικές διαφορές». Σε ουσιαστικό επίπεδο για τον μέσο Έλληνα πολύ κακό για το τίποτε, εκτός αν ήσουν μέρος της νέας ελίτ ή του «στρατού» της. Σε επίπεδο όμως κοινωνικής μηχανικής η νέα ελίτ, δεν ήταν παρά «φτερό στον άνεμο», έτοιμη ανά πάσα στιγμή να κατευθυνθεί προς όποια κατεύθυνση φυσούσε, αφού δεν είχε δεσμούς με την κοινωνία.
Έτσι ακριβώς και η κυβέρνηση Παπανδρέου, που εξελέγη με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», ως αντίθεση στην προοπτική των σκληρών μέτρων που είχε προαναγγείλει ο απερχόμενος πρωθυπουργός ότι θα έπαιρνε αν - παρ' όλους τους σχεδιασμούς του ιδίου και των συνεργατών του - επανεκλεγόταν. Αμέσως μετά, η σημερινή κυβέρνηση έκανε στροφή 180 μοιρών, παίρνοντας μερικά από τα πιο σκληρά μέτρα που έχουν ληφθεί στην χώρα μας. Και μοιάζουν μάλιστα έτοιμοι οι «σοσιαλιστές» να προχωρήσουν στην προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το οποίο είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Επιζητώντας πάνω απ' όλα την ικανοποίηση ενός συγκεκριμένου αιτήματος. Την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, προκειμένου η χώρα μας να καταστεί «ανταγωνιστική». Τι σημαίνει στην ουσία αυτό; Δεδομένου μάλιστα του ότι δεν έχουμε βαριά ή υψηλής τεχνολογίας βιομηχανία, ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να ομοιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο με τους σκλάβους των τριτοκοσμικών χωρών, όπου οι «πολυεθνικές» έχουν μεταφέρει τις παραγωγικές τους μονάδες. Θα πρέπει δηλαδή να προχωρήσουμε σε κάποιου είδους «κανιβαλισμό» έναντι των πιο αδυνάτων κομματιών της κοινωνίας μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις «διεθνείς αγορές». Δεν γνωρίζω αν είναι δυνατόν να το αποφύγουμε - όσο τουλάχιστον επιμένουμε να παίζουμε μέσα στα όρια που άλλοι έχουν χαράξει για εμάς.
Βιώνουμε την διαστροφή του συστήματος στο πετσί μας. Και φτάσαμε ως εδώ, μέσω μία συγκεκριμένης οδού που συνδύασε την διαφθορά με την συστηματική καταστροφή των κοινωνικών δεσμών και αξιών, έτσι ώστε η κοινωνία να μην μπορεί να αντιδράσει.
Αυτό που μένει να δούμε, είναι το αν εν τέλει κατάφεραν να διαβρώσουν το κοινό των Ελλήνων ή αν απομένουν κάποιες αποθήκες, όπου το κοινοτικό πνεύμα συσσωρεύεται έτοιμο να εκραγεί.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Στον θάλαμό μου, στις φυλακές του Κορυδαλλού ζουν 18 κρατούμενοι. 18 άτομα με τα οποία μοιράζομαι κάθε λεπτό της κάθε ημέρας, τους τελευταίους δύο μήνες και κάτι παραπάνω. 18 άτομα με τα οποία γνωρίζεσαι και μαθαίνεις αναγκαστικά όλη την ζωή τους, προκειμένου να περάσει η κάθε ημέρα. Προσωπικά, αισθάνομαι τυχερός που βιώνω αυτή την εμπειρία, καθώς έρχομαι σε επαφή με εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Αλλά αυτή είναι μία άλλη υπόθεση.
Σαν πρεζάκια στην Πλατεία Βάθη, που έμαθαν ότι ο έμπορος θα ερχόταν σε λίγο να τους δώσει τη δόση τους και δεν θα χρειαζόταν να υποφέρουν άλλο. Γιατί αυτής της κατάστασης είναι ανάλογη η λύση που δόθηκε στο «Greek Crisis», όπως ονομάζουν τα διεθνή ΜΜΕ την κατάσταση στην χώρα μας. Ένα άλλοτε περήφανο έθνος να πανηγυρίζει, επειδή του επιτρέπουν να δανεισθεί για να επιβιώσει το επόμενο εξάμηνο.
Να επιβιώσει όμως, όχι ως έθνος, αλλά ως χρεοκοπημένο σύστημα. Να επιβιώσει με κόστος δυσβάσταχτο το εσωτερικό μέτωπο. Να επιβιώσει απομυζώντας την πλειοψηφία του. Περιθωριοποιώντας τα παραγωγικά του κομμάτια. Αυτά όμως έχουν ήδη υπεραναλυθεί. Δεν έχει νόημα να τα συζητήσουμε περαιτέρω. Προσωπικά πολύ πιο επίκαιρη θεώρησα την προκήρυξη των «πυρήνων» σχετικά με τις βομβιστικές τους επιθέσεις.
Ο ιντελιγλεντσισμός τουςΓιατί; Μα γιατί αφορούσε ένα ζήτημα που «καίει» τον ελληνικό λαό. Το μεταναστευτικό. Το οποίο θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή, να αντιπαραβάλλουμε με το μεταναστευτικό σε επίπεδο καθημερινότητος. Μέχρις στιγμής φαίνονται ως διαφορετικό θέμα, τουλάχιστον στα μάτια των «αναλυτών». Αυτοί το βιώνουν απ’ έξω. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους «πυρήνες». Δεν μπορούν να κατανοήσουν το σύμπλεγμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονος, των Πατησίων, της Κυψέλης. Με ύφος κοινωνιολόγου, μας πληροφορούν ότι έχουν δημιουργηθεί διάφορα «γκέτο». Δεν προσπαθούν όμως να ερμηνεύσουν το τι σημαίνει η καθημερινότητα του να ζεις σ’ ένα γκέτο ως «μειοψηφικός Έλληνας». Και πως αν οι περισσότεροι από αυτούς είχαν την οικονομική δυνατότητα να ξεφύγουν θα το έκαναν.
Ολόκληρο το κείμενο της προκήρυξης, αν και ενδιαφέρον, βρίθει από έναν αέρα «ιντελιγκεντσισμού» που αντιμετωπίζει συγκεκριμένες καταστάσεις ως «φαινόμενα». Αποστασιοποιημένες απόψεις, σαν να πηγαίνεις για διάγνωση σ’ έναν γιατρό. Από αυτή την άποψη, οι «πυρήνες» έχουν κάνει ένα βήμα παραπάνω από τις υπόλοιπες τρομοκρατικές οργανώσεις προς την απομόνωση της «επαναστατικής ελίτ». Μια κατάσταση που προοιωνίζει την εσωτερική τους κατάρρευση. Οι πλέον τίμιοι και ειλικρινείς από όλους αυτούς που την αποτελούν το μόνο που έχουν να αναμένουν – και το ξέρουν – είναι ένα ένδοξο τέλος. Επέλεξαν μόνοι τους να αποκοπούν από την κοινωνία και όχι το «σύστημα». Η δε ίδια ποιότητα της «αποστασιοποίησής» τους φανερώνει τους ιδεολογικούς δεσμούς του με την μεγαλοαστική ελίτ της διανόησης του συγχρόνου συστήματος που θέλει να μετασχηματίσει την κοινωνία.
Η «ανάγνωσή» τους, του μεταναστευτικού φαινομένου ξεκινά με την αποδοχή των συνθηκών της «παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας». Πέραν αυτών όμως, αποδεικνύουν ότι είναι πιο σωστοί στην ιεράρχηση των προβλημάτων, από ό,τι τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Παρ’ όλο που την αντικοινωνικότητά τους την αποδέχονται οι ίδιοι στην προκήρυξή τους. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε το βάθος της αντικοινωνικότητας των ΜΜΕ.
Σε προσωπικό τώρα επίπεδο, αισθάνομαι μία «αγαλλίαση», καθώς ως πρόσωπο δέχομαι την πολεμική όχι μόνον του κράτους, που με κρατά φυλακισμένο, όχι μόνο των δυνάμεων καταστολής που με συνέλαβαν και έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμούσαν την φυλάκισή μου, όχι μόνο των καθεστωτικών ΜΜΕ που έγραφαν ιστορίες για αγρίους (βλ. «Ελευθεροτυπία»), αλλά και των «επαναστατικών ομάδων» που σπεύδουν να αποδεχθούν τα λεγόμενα όλων των παραπάνω.
Εγώ από την πλευρά μου, θα τους παρακαλέσω να χρησιμοποιήσουν όση «επιρροή» έχουν, για να δημοσιεύουν τα κείμενά μου και άλλες εφημερίδες εκτός του «ΕΚ» και της «ΕΩ», όπως αυτές που δημοσιεύουν και την δική τους προκήρυξη. Αν θέλουν δε, θα τα στέλνω και στο Indymedia.
Σαν άνθρωπος, δεν αποδέχομαι τον «ατομικισμό». Είμαι κοινωνικό ον. Όπως και οι περισσότεροι από τους «εθνικιστές». Έτσι η δική μας «ρήξη» με το σύστημα δεν δημιουργείται μέσω της «ελίτ» αλλά της καλλιέργειας μίας βαθύτατα συλλογικής και ουσιαστικά πρακτικής συνείδησης αντίστασης.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
