Χαρά χουνε τα σίδερα πούσαι φυλακισμένος, γιατί είσαι άντρας με ψυχή κι όχι προσκυνημένος

Σιδερά δε τσι στένουνε και τοίχοι δε τσι φράζουν,
Τσι ιδέες πούναι αφορμή και σε καταδικάζουν
Χαρά χουνε τα σίδερα πούσαι φυλακισμένος,
Γιατί είσαι άντρας με ψυχή κι όχι προσκυνημένος

Αναστορήσου Έλληνες που φυλακή κλειστήκαν,
Για ιδέες που πιστεύανε και άλλους που σκοτωθήκαν
Να δεις πόσο περήφανος θάσαι για ονομή σου,
Να δεις παλάτι βασιλιά θα βλέπεις στο κελί σου

Και όντε θα βγεις με το καλό θα τοχεις σε τιμή σου,
Πως ούτε λεπτό δεν έσκυψες χάμω τη κεφαλή σου

από το Ρέθυμνο για τον Δημήτρη

Το φυτίλι άναψε

Την ανάληψη της εξουσίας στη χώρα μας από τον Γιώργο Παπανδρέου θα την θυμόμαστε για πολλές δεκαετίες. Η 5η Οκτωβρίου σηματοδότησε την απαρχή μίας νέας χρονικής περιόδου στην ιστορία της χώρας. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αισθάνομαι τυχερός που βρίσκομαι φυλακισμένος. Μήπως είμαι σε καλύτερη κατάσταση από αυτούς που βρίσκονται έξω. Γιατί με όποιον κι αν μιλάω για την κατάσταση έξω, εισπράττω μία μαυρίλα, μία απογοήτευση, έναν φόβο για το τι επιτάσσει το μέλλον. Οι λόγοι σαφώς και δεν είναι μόνο οικονομικοί.
Κυριαρχεί μία πικρία για την κατάντια στην οποία έχουμε οδηγηθεί. Αυτό που έχει θιγεί είναι το «φιλότιμο» του Έλληνα, στο οποίο αναφέρθηκε ο Μπάρακ Ομπάμα. Οι ηγέτες μας κατάφεραν να καταρρακώσουν το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. Η νέα δε, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε μέσα σε πέντε σχεδόν μήνες, να μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε ένα κοπάδι φοβισμένων ανθρώπων. Και δε μιλώ για τα οικονομικά μέτρα, τα οποία πήρε ή θα πάρει. Αναφέρομαι στον τρόπο διαχείρισης του προβλήματος.
Και η Ισλανδία αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα, αλλά δε μετατράπηκε σε καραγκιόζη που με απλωμένο το χέρι του ζητά βοήθεια. Αναφέρομαι ακόμη στην πρόθεση της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα νέο κομματικό κράτος. Όχι παλαιού τύπου, με μαζικούς διορισμούς οπαδών - αυτό άλλωστε δεν είναι σε θέση πια να το κάνει - αλλά μέσω του μαστιγίου των απολύσεων και των περικοπών, το οποίο στρέφει επί συγκεκριμένων τομέων.
Και από την άλλη, επανδρώνει νευραλγικές θέσεις του κράτους, με ομοτράπεζους του Παπανδρέου, οι οποίοι έχουν αποδείξει την προσήλωσή τους στο όραμα μίας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Όπως επίσης και θεσμοποιεί, καθιερώνοντας ως συνομιλητές του κράτους περιθωριακές ομάδες της διεθνιστικής άκρας αριστεράς.
Το πιο σημαντικό όμως απ' όλα είναι το ότι βάζει στο στόχαστρο την ραχοκοκκαλιά του ελληνικού λαού, όλους αυτούς τους ανθρώπους που βασίζονται στην εργασία τους για να επιβιώσουν. Την μικρομεσαία τάξη των ελευθέρων επαγγελματιών, των καταστηματαρχών, όλων αυτών που τρέφονται από τον δημόσιο κορβανά ή τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Των ιδίων ακριβώς που αποτελούν και το μοναδικό ανάχωμα στην πλήρη κομματικοποίηση του κράτους, που δεν αποφασίζουν με βάση το ποιος υπογράφει το μισθολόγιό τους, το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.
Την ίδια στιγμή, σε αγαστή συνεργασία με τους διαπλεκόμενους των ΜΜΕ, η κυβέρνηση έχει καταφέρει να θάψει κυριολεκτικά όλα τα σημαντικά για το μέλλον της χώρας μας θέματα. Δεν πρόκειται να αναφερθώ στα εθνικά ζητήματα που οδηγούνται προς «τακτοποίηση» υπό την ευλογία των υπερατλαντικών συμμάχων μας. Θα το προσπεράσω, διότι γνωρίζω ότι οι περισσότεροι από τους αναγνώστες είναι ενημερωμένοι σχετικά.
Δύο είναι οι τομείς, στους οποίους θέλω να εστιάσω. Ο ένας, η ήδη διακριτή απομάκρυνση της χώρας μας από το διεθνές σύστημα των κρατών με κάποια κυριαρχία και η μετατροπή μας σε «rogue-state» - κράτος του περιθωρίου θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε. Του οποίου την κηδεμονία θα αναλάβει κάποιος. Κι επειδή η «ατμομηχανή» της Ε.Ε., η Γερμανία δεν θέλει να κάνει αυτή τη δουλειά, θα αποτανθούμε στο ΔΝΤ, που θα μας κάνει μία ακόμη Πολιτεία των ΗΠΑ στην Ν.Α. Ευρώπη, κερδίζοντας την θέση που μας ανήκει δίπλα στο Κοσσυφοπέδιο.
Αν η χώρα μας είχε αυτοβούλως αποτανθεί στο ΔΝΤ από την αρχή, όπως κάποιοι υποστήριζαν, τα πράγματα θα ήταν άσχημα μεν αλλά όχι όπως τώρα. Αν τελικά πάμε στο ΔΝΤ, επειδή μας απέρριψε η Ε.Ε., θα είμαστε σε δεινή θέση.
Ο δεύτερος τομέας, εξίσου σημαντικός, είναι η επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων και αναταραχών. Φυσικά απότοκα όχι τόσο της «οικονομικής κρίσεως» αλλά πολύ περισσότερο του γενικευμένου κλίματος της απογοήτευσης που κυριαρχεί. Ο ελληνικός λαός, στερημένος από κάθε στόχο και κάθε προοπτική, ομοιάζει με ακυβέρνητο σκάφος στη μέση του ωκεανού. Οι «καπετάνιοι» του, αντί να δώσουν στίγμα και να ορίσουν πορεία, αναλώνονται στο να υπερασπίζονται γενικότητες, όπως οι «αγορές» και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον ή προσπαθούν α διαμορφώσουν την ελληνική κοινωνία. Και αυτό δημιουργεί μία φυσιολογική αποξένωση και αντιπαλότητα μεταξύ λαού και κράτους.
Ας το αντιμετωπίσουμε! Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν το ελληνικό κράτος εχθρό τους. Αυτό, σε συνδυασμό με την φτώχεια, την εγκληματικότητα και τον απόλυτο νεποτισμό που χαρακτηρίζει τις ανώτερες βαθμίδες της κοινωνίας, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε κάποιου είδους έκρηξη.
Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, οι «καιροσκόποι» και οι τοκογλύφοι επιβάλλουν στη χώρα μας μία νέα συνθήκη των Βερσαλλιών. Ας προσέξουν. Για πόσο καιρό ένας πληθυσμός θα δέχεται να υφίσταται τέτοιου είδους πιέσεις; Για πόσο καιρό οι «Χριστοφοράκηδες» θα βρίσκουν συνεργάτες για να διαφεύγουν; Για πόσο καιρό οι συνεργάτες τους θα βρίσκουν «παρηγοριά», όταν τίθενται εκτός πολιτικής σκηνής, στα τεράστια κέρδη τους;
Μέχρι κάποιοι να φτάσουν στα όριά τους και να τους πάρουν με τις κλωτσιές!

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Λευτεριά στον Δημήτρη

Όλα συνεχίζονται…

Κανείς δεν ξεχνάει. Από την Ζάκυνθο μέχρι την Κρήτη
και από την Σαλαμίνα μέχρι την Καλαμάτα..

Άσου μικρέ φίλε Δημήτρη Παπαγεωργίου

Εγώ δεν θα σου πω την λέξη «κουράγιο» που θα άκουσες πολλές φορές μέχρι σήμερα. Και ακόμη δεν θα σου πω ότι θα βγεις από την Φυλακή ως ΗΡΩΑΣ… Ούτε ότι γράφεις ιστορία. Πέρασα το «Κανάλι» της Φυλακής ΔΥΟ φορές στη ζωή μου. Την μία για 30 ημέρες και την άλλη για 3 χρόνια. Γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνουν τα σκουριασμένα κάγκελα. Όπως καλά έχω μέσα μου τις νύχτες, με Μεγάλες Νύχτες της Εσωτερικής Μοναξιάς…
Βρίσκεσαι ΕΚΕΙ όχι γιατί το θέλησαν οι άλλοι, αλλά γιατί το θέλησες ΕΣΥ ο ΙΔΙΟΣ! Και στο λέω αυτό, μικρέ μου φίλε, ότι ΕΣΥ το θέλησες, γιατί απέρριψες το «καλός και συνετός». Θέλησες να περάσεις, να φύγεις, μακριά από την Αυλόπορτα των Φρονίμων. Θέλησες να διαφέρεις. Και το έκανες χωρίς να υπολογίζεις το ΑΥΡΙΟ που μπορεί να σε θέλει ΗΡΩΑ ή να σε κάνει και κάτι παραπάνω.
Εσύ Δημήτρη θέλησες να ΕΙΣΑΙ ο Δημήτρης. Ο Εαυτός σου. Χωρίς υπολογισμούς.
Χωρίς να σε συγκινούν τα λόγια των Αλλων. Χωρίς να λογαριάζεις την κατάληξη αυτής της Ιστορίας. Ξεκίνησες από χρόνια με τον Εαυτό σου, με τον Δημήτρη και για τον Δημήτρη! Τον Δημήτρη μέτρησες. Και τον Δημήτρη υπολόγιζες και υπολογίζεις. Και όταν πήρες τον πυρωμένο δρόμο για τα κάγκελα Εσύ, Μόνο Εσύ, στάθηκες απέναντι στον Δημήτρη για να υφάνεις την ΣΥΝΕΧΕΙΑ όχι με την υπομονή αλλά με την ΑΝΔΡΕΙΑ και την Λεβεντιά.
Και είμαι βέβαιος ότι επιστρέφοντας στο κελί, μετά από κάθε επισκεπτήριο, δίνεις πρες κόνφερανς με τον Δημήτρη. Μιλάς με τον Δημήτρη και το Όραμά του. Μιλάς με το μεγάλο Παιδί της Λεβεντιάς που κρύβεις μέσα σου.. Με τον Δημήτρη, τον Δημήτρη σου, υφαίνεις το όνειρο που σε ανταμώνει με ανοικτά τα μάτια!
Και τότε…
Τότε παίρνεις την πένα και ξεσπάς όχι γιατί σου είναι βαριά η Φυλακή αλλά γιατί ζητάς την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Ψυχής, όπως την προσδιόρισαν οι Ιδέες σου από τα παιδικά σου χρόνια!
Δυστυχώς δεν σε γνώρισα πολύ… Κάπου μερικά λεπτά στα γραφεία της «Ε.Ωρας». Αλλά μέσα σε αυτό τον λίγο χρόνο, όσο κρατάει μια αστραπή, σε μέτρησα, σε ζύγιασα…
«Γράφει καλά», μου είπαν.
Δεν τους απάντησα!
Είδα αμέσως ότι ΔΕΝ γράφεις αλλά κεντάς με τον πόνο για τούτη την πατρίδα, την χωρίς σύνορα, την απροστάτευτη, την χωρίς Ελπίδα για ΑΥΡΙΟ, αν δεν προλάβουμε!
Γνωρίζω ότι ΔΕΝ ζεις για την Αποφυλάκιση, για να περάσεις την πόρτα της Φυλακής προς τα έξω! Αλλά για την Ελευθερία που έχουμε χάσει, εδώ και κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό συλλογάσαι. Και τα λόγια του Ρήγα είναι εκείνα που σου ταιριάζουν: «Οποιος λεύτερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Και Εσύ συλλογάσαι καλά!
Τα λόγια αυτά είναι από καρδιάς. Δεν πονάω γιατί είσαι στα κάγκελα. Πονάω για όλους Εκείνους που κατάφεραν να βασανίζουν την λέξη της Πραγματικής Ανδρείας και Λεβεντιάς.
ΑΥΡΙΟ, Μεθαύριο, θα βγεις από εκεί. Ενώ Αυτοί, ΟΛΟΙ τους, θα μείνουν στην Φυλακή που έφτιαξαν από μόνοι τους για τον Εαυτό τους!
Ανέβα μόνος σου αυτή την ομορφιά της εσωτερικής Νίκης. Είναι δική σου. Δεν προσπαθώ να φιλολογήσω. Γνωρίζω τα ανθρώπινα της φυλακής. Γνωρίζω τον αξόδευτο χρόνο. Αλλά Εσύ έχεις ένα μεγάλο Οπλο στο χέρι σου: Την Πένα. Είναι ο κόσμος σου. Η ομορφιά σου. Η καταιγίδα που κρύβεις μέσα σου.
Και από την άλλη, ΟΛΟΥΣ Εμάς που σε αγαπάμε. ΟΧΙ γιατί έχουμε έναν ΗΡΩΑ Συντάκτη στην Φυλακή, αλλά γιατί είσαι ο Δημήτρης.
Εμείς τον Δημήτρη γνωρίσαμε, τον Δημήτρη αγαπήσαμε και αγαπάμε. Και αυτόν τον Δημήτρη περιμένουμε!
Κάθε Ανάσταση.

Και μη ξεχνάς: Η Άνοιξη έρχεται – γράφει ο Ρίλκε – αρκείς να ξέρεις να την περιμένεις.

Γρηγόρης Μιχαλόπουλος

«Σκοπός της προφυλάκισής μου είναι η τρομοκράτηση των Ελλήνων»

Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο τεύχος 15 (Φεβρουάριος 2010) του περιοδικού «Απόδραση» της ΝΕ.Ο.Σ.

Δημήτρη, ο κόσμος διαβάζει μέσα απ’ το μπλογκ σου, το «Χωρίς κορδόνια», αλλά και τον «Ελεύθερο Κόσμο», τα κείμενα που γράφεις μέσα απ’ την φυλακή. Αυτό που εντυπώνεται σε όλους είναι ότι διατηρείς την ψυχραιμία σου και το χιούμορ σου.
Στην ζωή για δύο πράγματα δεν πρέπει να στεναχωριέσαι: «Για εκείνα που επανορθώνονται και για εκείνα που δεν επανορθώνονται». Δεν είναι δικό μου. Το διάβασα σε ένα από τα βιβλία που είχα την ευκαιρία να ξεκοκαλίσω κλεισμένος εδώ μέσα. Για μένα το γράψιμο δεν ήταν ποτέ βιοποριστικό εργαλείο. Είναι ανάγκη. Και δεν βρίσκω λόγο ν’ αλλάξει αυτό μόνο και μόνο επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να μας λυγίσουν με σικέ προφυλακίσεις.
Το «Χωρίς Κορδόνια», ο «Ελεύθερος Κόσμος» και η «Ελεύθερη Ώρα» (αλλά και τα πολλά μπλογκς που απ’ ό,τι μαθαίνω αναδημοσιεύουν τα κείμενά μου) είναι για μένα η σημαντικότερη επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Την ψυχραιμία μου να την χάσω για ποιο λόγο; Πληρώνω ένα τίμημα, επειδή επέλεξα την ελευθερία έναντι του κομφορμισμού. Και η επιλογή ήταν συνειδητή.
Γράφτηκε από τα έντυπα με τα οποία συνεργάζεσαι, αλλά ειπώθηκε και από τον πρόεδρο και τους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., ότι η προφυλάκισή σου έχει πολιτικά κίνητρα. Ποια πιστεύεις ότι είναι αυτά;
Προσωπικά, πιστεύω ότι πρόκειται περί παραδειγματισμού. Η εξουσία, θέλησε να καταστήσει σαφές ότι θα «πατάξει» όσους φέρνουν αντίρρηση στα σχέδιά της. Η πολιτική βούληση της κυβέρνησης ήταν σαφής από καιρό. Από όταν ο κ. Χρυσοχοΐδης μιλούσε για ακροδεξιά τρομοκρατία που έρχεται.
Σκοπός της προφυλάκισής μου είναι η τρομοκράτηση των Ελλήνων, ώστε να μείνουν αδρανείς και η κυβέρνηση να εκπληρώσει τα σχέδιά της. Μην ξεχνάμε ότι της προφυλάκισής μου προηγήθηκε η στοχοποίηση από το γνωστό Indymedia. Η υπόδειξή μου, δηλαδή, από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Συμβαίνει κάτι περίεργο. Η προφυλάκισή σου μοιάζει – τουλάχιστον χρονικά - να αποτελεί την αφετηρία μίας άνευ προηγουμένου συσπειρώσεως του πατριωτικού χώρου. Στο συλλαλητήριο που έγινε το περασμένο Σάββατο κατά του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια βρέθηκαν μαζί όλες – μα όλες – οι δυνάμεις του πατριωτικού χώρου. Χωρίς καπελώματα και με μόνο σύμβολο την ελληνική σημαία. Πιστεύεις ότι έπαιξε κάποιο ρόλο η προφυλάκισή σου ή είναι σύμπτωση;
Πραγματικά, δεν γνωρίζω. Εύχομαι η δική μου περιπέτεια να αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο «καμπανάκι κινδύνου». Αν πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πω ότι άξιζε τον κόπο. Αυτά τα πράγματα, όμως, χρειάζονται και βάθος χρόνου. Δυστυχώς, όμως, με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προ των πυλών δεν υπάρχει χρόνος για ζυμώσεις. Χρειάζεται αντίσταση σε κάθε επίπεδο. Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, όπως προείπα, θα είμαι πραγματικά χαρούμενος.

Οι φωνές που στάθηκαν δημοσίως στο πλευρό σου αυτές τις εβδομάδες που είσαι στον Κορυδαλλό προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα αλλά και από την Εκκλησία και τον δημοσιογραφικό κόσμο. Ακόμη και συντάκτης των «Νέων» έκανε δημόσια δήλωση κατά της κρατήσεώς σου. Αποτελεί για σένα αυτό μία δικαίωση;
Κοιτάξτε, ενσυνείδητοι και τίμιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού. Όχι όμως, δεν τα εκλαμβάνω ως προσωπική δικαίωση, αλλά ως μία ειλικρινή διάγνωση της ζοφερής πραγματικότητας. Βεβαίως, είναι τιμητικό να μιλούν για μένα προσωπικότητες τέτοιου επιπέδου και τους ευχαριστώ πραγματικά. Όπως ευχαριστώ και τους πολλούς φίλους, γνωστούς ή αγνώστους, που επικοινωνούν με συγγενικά και φιλικά μου πρόσωπα για να εκφράσουν την στήριξή τους. Όπως κι αυτούς που κάνουν το ίδιο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή συμμετέχουν στις διάφορες ομάδες στο διαδίκτυο. Για μένα είναι εξίσου σημαντικό.

Παρά τις μεμονωμένες δηλώσεις γνωστών δημοσιογράφων υπέρ σου, η ΕΣΗΕΑ δεν σε στήριξε, ενώ είσαι μέλος της. Ενώ ο πρόεδρός της, ο κ. Σόμπολος είχε από την πρώτη στιγμή γνώση απίστευτων καταστάσεων που δημιουργήθηκαν στην ΓΑΔΑ με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να υποδεικνύουν εσένα και άλλους από τους κρατουμένους, δεν τόλμησε να κάνει ούτε μία ουδέτερη τοποθέτηση. Εσύ, ως μέλος αυτού του σωματείου, τι έχεις να πεις;
Κατ’ αρχήν να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ακόμη μέλος της ΕΣΗΕΑ. Ακόμη μαζεύω τα ένσημα που χρειάζονται για να καταθέσω την αίτηση μέλους. Το αν τελικά θα το κάνω, είναι κάτι που ακόμη αναρωτιέμαι, βλέποντας το τι συμβαίνει σήμερα. Για τον κ. Σόμπολο δεν θέλω να πω τίποτε το κακό.
Όταν, όπως μου μεταφέρθηκε, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ό,τι θέλουν μέσα στην ΓΑΔΑ, διατάσσοντας ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ., θεωρώ ότι στην ΕΣΗΕΑ τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα. Κάποια στιγμή όμως, θα πρέπει η ΕΣΗΕΑ να επιλέξει αν εκπροσωπεί τους δημοσιογράφους γενικά ή μόνον τους «Ιούς».

Σύντομα θα είσαι πάλι ελεύθερος. Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που βλέπεις και θέλεις να δεις τα πράγματα;
Ελεύθερος είμαι και τώρα. Όταν με το καλό βγω απ’ την φυλακή εννοείς. Τις αλλαγές – αν υπάρχουν - σίγουρα δεν μπορώ να τις αντιληφθώ αυτή την στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά τις «διακοπές» που αναγκαστικά κάνω τώρα θα έχω όρεξη για πάρα πολλά πράγματα. Και σίγουρα θα ήθελα να δω και άλλους ανθρώπους με αντίστοιχη όρεξη.

Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες της «Απόδρασης»; Να αποδράσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται από τα δεσμά της εικονικής πραγματικότητας και να μετατρέψουν τις ιδέες τους σε βιώματα.

Σε Ρέθυμνο και Αθήνα...

...φωνάζουμε "Λευτεριά στον Δημήτρη!"

Η αρχή της ανήθικης απόδειξης

Το παρακάτω κείμενο είναι του Γιάννη Ζωγράφου ενός εκ των συνηγόρων του Δημήτρη. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την Κυριακή 8 Μαρτίου, λίγες ημέρες μετά την απόρριψη της αίτηση αποφυλάκισης που είχε κατατεθεί.
Μια από τις βασικότερες αρχές της ποινικής μας δικονομίας είναι η «αρχή της ηθικής απόδειξης». Η αρχή αυτή με απλά λόγια, σημαίνει ότι ο δικαστής, προκειμένου να καταλήξει στην ετυμηγορία του, πρέπει, αξιολογώντας το σύνολο των αποδεικτικών μέσων που διαθέτει, να έχει ως έσχατο μέτρο και κριτήριο για την απόφασή του, τη συνείδησή του. Η κρίση αυτή, σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδίως δε σε μονοπρόσωπα όργανα- όπως για παράδειγμα στην απόφαση περί προσωρινής κράτησης επί κακουργημάτων- είναι καθοριστική. Καμιά φορά όχι μόνο για τη ζωή του κατηγορουμένου, αλλά και για την επιβίωση του «συστήματος», ενεργό μέρος του οποίου, αποτελεί- θέλει δεν θέλει- και ο δικαστικός λειτουργός.
Με αφορμή την εμπλοκή μου ως συνηγόρου υπεράσπισης με την υπόθεση του Δημήτρη Παπαγεωργίου, είχα την ευκαιρία- με τον σκληρότερο τρόπο είναι αλήθεια- να επιβεβαιώσω πλήρως την ανωτέρω διαπίστωση: Ότι δηλαδή το κατεστημένο, σε περιόδους ιδεολογικής φόρτισης, τείνει να δίνει «θεσμικό επίχρισμα» σε αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, την οποία αναπαράγει και στις λοιπές εκφάνσεις της, που κοινώς είναι γνωστές ως «διακρίσεις»: Τη νομοθετική και τη δικαστική.
Τότε, θα πεί κανείς, τι ρόλο παίζει στο σύστημα αυτό, η έννοια της «ηθικής απόδειξης» στη δικαιοσύνη; Τι νόημα έχει να δίνεται σε έναν λειτουργό της Θέμιδας, το υπέρτατο σε δημοκρατική πολιτεία δικαίωμα, να αποφασίζει, μόνος με γνώμονα τη συνείδησή του, κόντρα στο «κοινώς παραδεδεγμένο»; Η απάντηση είναι απλή, αλλά εξίσου σκληρή: Έχει νόημα, όταν μιλάμε για δικαστικό λειτουργό και όχι για ενεργούμενο της εκτελεστικής εξουσίας, έχει νόημα όταν μιλάμε για Δημοκρατία και όχι για κοινοβουλευτική δικτατορία.
Διαβάζοντας την εισαγγελική πρόταση με την οποία συντάχθηκε ο ανακριτής και απέρριψε την αίτηση αντικατάστασης της προσωρινής κράτησης του Δ. Παπαγεωργίου με περιοριστικούς όρους, μια και μόνη σκέψη μπορείς να κάνεις: Να απορήσεις, πώς είναι δυνατόν, η «συνείδηση» την οποία ο νόμος αναγορεύει ως μέτρο κρίσης , να είναι τόσο επιλεκτική, ώστε από τη μία να επικαλείται τον «νομοταγή φορολογούμενο πολίτη» και από την άλλη να τον φυλακίζει.
Πώς είναι δυνατόν, αφενός να υποστηρίζει ότι ο Δ. Παπαγεωργίου «φορούσε κράνος» και στη συνέχεια να αποδέχεται ότι «διαμετακομίστηκε στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός» για να υποστεί ράμματα στην κεφαλή από χτύπημα;
Πώς είναι δυνατόν να αξιολογεί, καθ' υπέρβαση της λογικής ότι ο Δ. Παπαγεωργίου αναγνωρίστηκε από παθόντες, τη στιγμή που τον παραπέμπει με την επιβαρυντική περίπτωση του «κουκουλονόμου» ήτοι για απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου του. Φορούσε ή δε φορούσε κράνος; Αν φορούσε πώς τον αναγνώρισαν; Αν χτύπησε στο κεφάλι, πώς φορούσε κράνος;
Όχι, η αρχή της «ηθικής απόδειξης», δεν λειτουργεί υπεράνω της λογικής. Αποτελεί μέτρο στάθμισης, κριτήριο, όχι φόρμουλα διαστροφής της πραγματικότητας και συνταγή νόθευσης της αλήθειας. Η αρχή της «ηθικής απόδειξης» δεν ορρωδεί ενώπιον του «...βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου Β. Μουλόπουλου....» που μεταξύ άλλων φέρεται να επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του Δ. Παπαγεωργίου στα επεισόδια. Γιατί κάποιοι βουλευτές του ίδιου κοινοβουλίου, τον Δεκέμβριο του 2008, την ώρα που καιγόταν η Αθήνα από τους ομοϊδεάτες τους, παρότρυναν με συγκεκριμένες δηλώσεις τους το «αυθόρμητο ξέσπασμα των νέων», όταν ο ίδιος «νομοταγής φορολογούμενος πολίτης» καλείτο να πληρώσει τα σπασμένα της «εξέγερσης», χωρίς να βρει συμπαραστάτη του, αυστηρό κριτή, κανέναν εισαγγελέα και κανέναν ανακριτή, με την ίδια άτεγκτη συνείδηση. Τότε, κανένας «ανεξάρτητος εισαγγελέας» δεν διανοήθηκε να ασκήσει ποινικές διώξεις κατ' αγνώστων για τις καθημερινές λεηλασίες των καταστημάτων, το κάψιμο σημαιών, την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, κανένας «ευαίσθητος για τη νομιμότητα» εισαγγελέας δεν σκέφτηκε να διατάξει την «αμυνόμενη» αστυνομία του Παυλόπουλου να κάνει συλλήψεις, ώστε να αποδείξει έμπρακτα ότι δεν γονατίζει ευλαβικά στα κελεύσματα της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας...
Και μέσα σ΄όλα ετούτα, που θυμίζουν λες, Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του '50, να κι ο...Βολταίρος: Αντιγράφω, γιατί είναι αμίμητο και θα το καταστρέψω, αν προσπαθήσω να το αναπαράξω. Γράφει λοιπόν ένας εκ των κριτών του Δημήτρη: «Όταν διαφωνεί κάποιος με την ιδεολογία του άλλου, θα πρέπει σύμφωνα με τις αξίες του δυτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού και τον Βολταίρο (!!!) να προστατεύει το δικαίωμα στη διαφωνία και όχι να αυτοδικεί κατά των αντιπάλων. Η εξακολουθητική και τυφλή βία, δεν είναι τρόπος αντίδρασης σε πολιτικές του κράτους με τις οποίες διαφωνούμε...» Αντί άλλης απάντησης, ας τον ενημερώσω, ότι κάποιος συνάδελφός του, στο Εφετείο εκείνος, μόλις προχθές, αποφυλάκισε με περιοριστικούς όρους, μετά σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου, τον εμπλεκόμενο για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Πόσο ηθική τελικά, μπορεί να παραμείνει η αρχή της «ηθικής απόδειξης», όταν καθημερινά βιάζεται από την «δημοκρατική» εξουσία;

πηγή

Το κουφάρι του αριστερού ολοκληρωτισμού

Έχει περάσει ήδη ένας μήνας και μερικές ημέρες από τον εγκλεισμό μου στην φυλακή. Ο καιρός ίσως δεν είναι πολύς. Σίγουρα, στην οικογένειά μου φαίνεται περισσότερος. Αυτό που με τρομάζει, προσωπικά όμως, δεν είναι η διάρκεια της δικής μου κράτησης. Είναι μία οσμή. Η οσμή που φέρνει αναδυόμενο, το κουφάρι ενός ολοκληρωτισμού, που σκοπό έχει να συνθλίψει οποιονδήποτε θέλει να αντισταθεί στην ισοπέδωση όλων αυτών που θεωρούμε «δικά μας».
Μέχρις στιγμής, έχουμε τα πρώτα σημάδια αυτής της διαδικασίας. Τους ανθρώπους, τους φέροντες κάποιον τίτλο Υπουργούς, συμβουλάτορες κλπ., που από τηλεοράσεως καταγγέλλουν και απειλούν όσους έχουν αντίθετη άποψη, χαρακτηρίζοντάς τους ως «αντικοινωνικούς». Και δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους για να εφαρμόζουν ό,τι επιτάσσει η ιδεοληψία τους. Δυστυχώς, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Και εάν αυτά τα μέσα αύριο ή μεθαύριο δεν είναι αρκετά, δεν θα διστάσουν να πάρουν και άλλα.

Η εξουσία κάθεται πάνω σε μία πυριτιδαποθήκηΈμαθα για τα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης στον Άγιο Παντελεήμονα, όταν οι αστυνομικές δυνάμεις προσήγαγαν κάποιες δεκάδες Ελλήνων πατριωτών, που δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να επιχειρήσουν να διαμαρτυρηθούν για το υπάρχον κοινωνικό πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και της υποβάθμισης της περιοχής τους. Μάλιστα, συνεχίζουν να κρατούν – ως όμηρο; - τον εκδότη της εφημερίδος «Στόχος».

Τέτοιου είδους γεγονότα έχουμε και άλλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται θα έχουμε ακόμη περισσότερα στο μέλλον. Η χώρα, με αφορμή την οικονομική κρίση, περνάει σε μία φάση ταχύτατης αναδιαμόρφωσης. Κοινωνικής, οικονομικής ,πολιτιστικής, ακόμη και πληθυσμιακής. Και αυτή η αναδιαμόρφωση την ευθυγραμμίζει πλήρως, με την «Νέα Τάξη», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τους πολιτικούς επιγόνους του «εκσυγχρονισμού» του πολύ κ. Σημίτη.
Δεν είχαν λογαριάσει όμως σωστά τις δεξαμενές αντίστασης του ελληνικού λαού. Ακόμη και δεμένος χειροπόδαρα με τραπεζικά δάνεια, σκλαβωμένος στις απαιτήσεις μίας επίπλαστης ευδαιμονίας, ο Έλληνας δεν κατέβασε κεφάλι και σώβρακα, αποδεχόμενος τους σχεδιασμούς τους. Το αποδεικνύουν δημοσκοπήσεις και οι πολλές αντιδράσεις. Ένας κάθετος άξονας διαπερνά την βάση του πολιτικού τόξου.
Ψηφοφόροι όλων των κομμάτων είναι αντίθετοι στην παγκοσμιοποίηση, βλέπουν αρνητικά την λαθρομετανάστευση, αντιδρούν στις εθνικές υποχωρήσεις και αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση την «προοδευτική» ιντελιγκέντσια που απαιτεί όλα τα παραπάνω.
Κάθονται πάνω σε μία πυριτιδαποθήκη και το ξέρουν. Γι’ αυτό κι αυτός ο «ολοκληρωτισμός». Είναι η τελευταία γραμμή άμυνάς τους και το ξέρουν. Η «τρομοκράτες» δεν είναι οι Έλληνες πατριώτες, αλλά το σύστημα εξουσίας της αριστεράς. Το σύστημα που διαπλέκει πολιτικούς - ΜΜΕ. Μη κυβερνητικές παραφυάδες και «βασιλικότερες του βασιλέως» αριστεριστικές οργανώσεις. Όλοι μαζί αυτοί, προσπαθούν να αφαιρέσουν το οξυγόνο από κάθε σπίθα αντίστασης. Το κάνουν γιατί ξέρουν ότι οποιαδήποτε από αυτές τις σπίθες μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης πάνω στην οποία κάθονται. Το ότι πια μας κυνηγούν, μας συλλαμβάνουν, μας κλείνουν στην φυλακή, σημαίνει ότι κάνουμε αυτό που πρέπει, αποτελεσματικότερα, καλύτερα από πριν.

Τίτλος τιμής η πολιτική κράτηση στην πιο διεφθαρμένη χώρα της ΕυρώπηςΕδώ υπάρχει και το ζήτημα το προσωπικό. Ως μεν άτομο, ως Δημήτρης, είναι φυσικό να στεναχωριέμαι που έχω φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την οικογένειά μου. Από την άλλη όμως, ως άνθρωπος που εδώ και 15 περίπου χρόνια αγωνίζομαι για τα ιδανικά μου, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι έντιμος προς τον εαυτό μου. Παρ’ όλο που βρίσκομαι κλεισμένος εδώ μέσα, είμαι χαρούμενος. Χαρούμενος, γιατί ακόμη κοιμάμαι σαν πουλάκι. Δύο ειδών άνθρωποι κοιμούνται σαν τα πουλάκια. Αυτοί που δεν έχουν καθόλου συνείδηση και αυτοί που είναι εντάξει με την συνείδησή τους. Πιστεύω ότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Είμαι πολιτικός κρατούμενος στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά τίτλος τιμής. Είμαι πολιτικός κρατούμενος στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που έχει ένα ιδιότυπο καθεστώς αριστεροκρατίας. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να αντιστέκομαι. Το μυαλό μου συνεχίζει να είναι ελεύθερο.
Το μοναδικό που έχω ανάγκη είναι η βεβαιότητα ότι έξω, στην κοινωνία, υπάρχει ένα κίνημα αντίστασης, που γεμίζει σπίθες την καθημερινότητα. Κάποια από αυτές θα βρει στόχο. Είμαι βέβαιος.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Αλληλεγγύη από την Ζάκυνθο